Kerstlied

Fijne docu gisteren op de BBC over de ontstaansgeschiedenis van dit wondermooie kerstlied. Shane MacGowan beschikt ten tijde van het interview over een eigenaardig lachje (als Ernie van Sesamstraat), maar het is natuurlijk een wonder dat hij gezien zijn drankgebruik nog leeft. In tegenstelling tot zangeres Kirsty McColl die in 2000 om het leven kwam toen ze bij het duiken in Mexico werd geraakt door een motorboot. Aardig detail: het intro op piano is gebaseerd op Ennio Morricone's filmmuziek voor 'Once upon a time in America', een prachtfilm die The Pogues veelvuldig bekeken toen ze in New York waren.   

O Brother ...

Zojuist te zien bij de VRT: 'O brother, where art thou'. Blijft een geweldige film met een voorname rol voor de muziek: stokoude folk, bluegrass, gospel en country. Het verhaal is losjes geinspireerd op de Odysseus van Homerus. Hier hoor (en zie) je de sirenen die de drie ontsnapte gevangenen met een missie in slaap zingen.

Top 12 van 2012

                                       
1. Jack White - Blunderbuss
    Prettige potpourri van country, blues en rock  

2. Alt J - An awesome wave 
     Een nieuw geluid

 

                          













3. Jake Bugg - Jake Bugg
    Back to the sixties met een 18-jarige 

                                       

                  
                          













4. The xx - Coexist 
    Verstild en breekbaar

                                        

                         













5. Sharon van Etten - Tramp

    Donker(harig) en veelbelovend   

                                         

6. Calexico - Algiers

    Fijne combi van americana en mariachi
     

                                                     

7. Kim Janssen - Ancient crime
    Nederlandse fluisterzanger met lef

                
                                   
                  
                          













8. Nancy Brick - Nancy Brick
    Een stem en een gitaar                                        

           


                          













9. Aimee Mann - Charmer

    Zachtaardige en melodieuze countryrock  

          
          

                          













10. Loudon Wainwrigth - Older than my old man now
      Is zoon en dochter nog steeds de baas ...

                                        

                  
                          













11. Phantom Limb - The pines
      Aangename countrysoul
                                       

                                        
                  

                          













12. Michael Kiwanuka - Home again
      Aangename soul

                      
















En was het een Top 20 geweest, dan hadden deze albums er ook in gestaan:

• Roosbeef - Warüm 
• The Walkmen - Heaven 
• The Staves - Mexico 
• Damien Jurado - Maraqopa 
• Giant Sand - Tucson 
• Husky - Forever so 
• Nick Waterhouse - Time's all gone 
• Norah Jones - Little broken hearts 

Maar ja ....

Geen zuivere koffie

Mooie, zwoele muziek bij de reclame van Lavazza. Minder mooi is wel dat die koffie (voor zover mij bekend) alleen te verkrijgen is op hun website voor een allesbehalve schappelijke prijs.

De som der delen

Geweldige liveopname van Muddy Waters en een drietal van de Rolling Stones (waar zijn die andere twee?) Gisternacht te zien op BBC 2. Mick, Keith en Ron wandelen tijdens het optreden van Muddy Waters de kroeg binnen, bestellen een drankje en spelen vervolgens (ze zijn er toch, nietwaar?) een paar nummers mee.

cd: Nancy Brick - Nancy Brick

Even zwelt het geluid aan …

4.0

En opeens is daar Nancy Brick, een Nederlands duo dat aangenaam verrast met ingetogen en intense folkliedjes die zijn ontdaan van elke franje: Terug naar de kern van de muziek.

Eerst even dit: Nancy Brick had eigenlijk Nancy Brig moeten heten. 'Nancy Brick' is het favoriete liedje van Japi in De Uitvreter, het verhaal van Nescio, waar de band naar verwijst. Deze titel is een referentie aan 'Nancy Brig', een lied over de bemanning van een brigantijn (een tweemaster) die kannibalistisch wordt na geleden schipbreuk. Abusievelijk schreef Nescio 'Brick' in plaats van 'Brig' in zijn verhaal.

Licht deinend
Belangrijker is dat deze eersteling van Nancy Brick bijzonder mooi is. Denk aan het muzikale universum van Ane Brun. Vol van eenvoud en zeggingskracht. Puur en oprecht. Schipbreuk en kannibalisme zijn niet de eerste zaken waar je aan denkt bij het beluisteren; je ziet eerder een diner voor je aan boord van een oud schip op een kalme, licht deinende zee. Met een goed gesprek over de mooie, soms droevige dingen des levens. En een glas rode wijn.

Zalvende zang
Nancy Brick is ontsproten aan het muzikale brein van Rieneke Batelaan en Ron Valeri. Batelaan is verantwoordelijk voor de zalvende zang, Valeri is de man achter de minimale begeleiding op piano en gitaar. Vanaf openingsnummer The Mountain neemt het duo je bij de hand voor een reis door hun dromerige, licht mystieke wereld. Een rustieke sfeer die aanhoudt tot het einde van het album. In 'Since' zwelt het geluid even aan, om snel weer te gaan liggen.

Eigen koers
Pastoraal, verstild en folky, zo zou je de tien liedjes van Nancy Brick kunnen typeren. Centraal staat het zuivere, sensitieve en melodieuze stemgeluid van Batelaan. Op de klanken van summier gitaarspel (zoals Ben Harper op zijn eerste album) vlindert haar stem een eigen koers. Sporadisch hoor je piano en hoorn. De opnames klinken intiem, alsof Batelaan kalmerend in je oor fluistert dat het allemaal wel goed komt. Maar helemaal zeker weet ze het ook niet. Een mooi debuut, dat is wel zeker.

(Eerdere publicatie op 8WEEKLY)

 

Sharon van Etten

Een van de grootste muzikale verrassingen van dit jaar, wat mij betreft. De zang zou nog iets overtuigender kunnen, maar talent voor het schrijven van mooie, donkere liedjes heeft ze zeker. 

In memoriam: Dave Brubeck

Zo vertrekt de een na de ander ...

In memoriam: Jeroen Willems

 

Hij speelde een prachtige rol in 'Bij Nader Inzien', de verfilming door Frans Weisz van het boek van J.J. Voskuil over een groep studenten en hun vriendschap in de jaren zestig, maar dat hij ook een heel verdienstelijk zanger was bewijst hij hier.

 

 

 

 

cd: Sleepwater-sunwritten

Milde countryrock met vernuft

3.5

Twee jaar na het titelloze debuut is er nu de opvolger sunwritten van Sleepwater, de formatie rondom de Brabantse broeders Opstals. Ook op hun tweede album voert inventieve americana de boventoon.

Sleepwater schuwt het avontuur niet, zo blijkt direct uit de ouverture met vogelgekwetter, een melancholische trompet en wat non-descript gerommel en gemompel. Een tokkelende gitaar, de wiebelige zang van Ad Opstals en een dwarsfluit zetten in. Pedalsteel, drum, bas en tweede stem sluiten aan. Halverwege verlegt Sleepwater de koers en wordt het tempo opgevoerd. Na ruim zes minuten blaast de -nu uitbundige- trompet de aftocht: het lied A Room Full Of Sparrows is een ambitieuze start van deze cd.

Vrije geest
De nasale, ietwat dolende stem van Ad Opstals doet wel wat denken aan die van Henk Koorn, voorman van Hallo Venray. Wel gaat Sleepwater minder puristisch te werk dan deze roemruchte Haagse formatie. Die vrije geest is zowel hun kracht als valkuil. De liedjes op sunwritten zitten geraffineerd in elkaar, de rinkelende gitaren en fijne samenzang buitelen over elkaar heen en de begeleiding op dwarsfluit, trompet en trombone is een toegevoegde waarde. Maar soms klinkt Sleepwater net iets te onbestemd en richtingloos om echt te beklijven.

Trompetgeschal

Milde countryrock vormt de hoofdmoot op sunwritten. De sfeer is veelal ingetogen, soms broeierig, het tempo meestentijds bedaard. Sleepwater roept associaties op met bands als Big Low, Smutfish, Joop Nolles en Giant Sand. Het lied 'Noisesleeper II' neigt door het donkere timbre naar Nick Cave, al zal die niet zo snel een nummer beëindigen met geëxalteerd trompetgeschal. Aan het eind van het donkere 'Would You Lie?' lijkt het gegrom van Tom Waits te horen, maar dat zal schijn zijn. Al met al is sunwritten een prima rootsalbum van eigen bodem met volop muzikaal vernuft. 

(Eerdere publicatie op 8WEEKLY)

live: Rufus Wainwright, Carice van Houten en Krystle Warren

Gewiekste charmeur komt er net mee weg

Geen sinecure natuurlijk, een vuurdoop voor vierduizend man en dan ook nog eens als voorprogramma van een van je muzikale helden. Van enige nervositeit is dus wel sprake bij Carice van Houten. Dat ze ook kan zingen toonde ze aan op haar heel behoorlijke debuutalbum See You on the Ice. Samen met haar band speelt ze vanavond in de Heineken Music Hall een vlekkeloze set van twintig minuten, misschien iets te vlekkeloos...

 

Aan de ietwat androgyne Krystle Warren vervolgens de taak om een brug te slaan tussen voor- en hoofdprogramma. Dat lukt haar aardig, met behulp van een akoestische gitaar, loom-bluesy liedjes en een lenig, soulvol stemgeluid. Warren krijgt de zo goed als uitverkochte zaal zelfs aan het fluiten tijdens "het onlangs geschreven en bijzonder goed gelukte" 'Jealous Guy'.

 

Maar het merendeel van de bezoekers komt uiteraard voor Rufus Wainwright [foto], de even getalenteerde als grillige telg uit een waar muzikantennest. Pop, klassiek, jazz, opera: hij draait er zijn hand niet voor om. Aanschurkend tegen de bombast en meeslepend tegelijk. Met koorgezang op de achtergrond en in het donker gehuld opent de Canadees sterk met het sensitieve, a capella gezongen 'Candles', de epiloog van zijn laatste album ,Out of the Game. Een lied dat hij opdroeg aan zijn drie jaar geleden overleden moeder: folkzangeres Kate McGarrigle. Het weelderige 'Rashida' vormt vervolgens de aanzet voor een wat wispelturig optreden.

Het laatste album van Rufus Wainwright - waar hij vanavond uiteraard rijkelijk uit citeert - doet wel denken aan de soulvolle, maar ook wat gladgestreken pop op Young Americans van David Bowie uit 1975. Met name een nummer als 'Barbara' refereert sterk aan dit voor Bowies begrippen commerciële album. Op zijn best is Wainwright echter in gevoelige pianoballads als 'Cigarettes and Chocolate Milk', 'Grey Gardens' en 'Respectable Dive'. In dit soort liedjes kan hij zijn grootste troef uitspelen: de stem. Die is lijzig en nonchalant van dictie, maar ook bezield en aan het eind van een strofe puffend als een saxofoon waar het laatste restje lucht uit verdwijnt.

 

Tijdens zijn bekende nummer 'Going to a Town' stopt Wainwright halverwege doodleuk met pianospelen: hij is de akkoorden vergeten. Je vergeeft het hem, maar er gaat meer mis vanavond. Zo is de cover van 'One Man Guy', geschreven door zijn vader Loudon Wainwright III, prachtig van eenvoud tot de nogal potsierlijke uithalen van zangeres Charysse Blackman. Met haar gebrul helpt ze ook het zwierige 'Everybody Knows' van Leonard Cohen om zeep. En fijn dat Teddy Thompson en Krystle Warren bewerkingen spelen van twee liedjes van Kate McGarrigle, het is toch een beetje een zwaktebod als de hoofdact een minuut of tien van het podium verdwijnt. Ook zijn verschijning in de toegift - gemaskerd, blonde pruik en gewikkeld in een witte doek - compleet met een groteske travestieact op het podium is weinig verheffend. Maar Rufus Wainwright komt ermee weg vanavond. Nipt.

(Eerdere publicatie op KindaMuzik)

 

25 november 2012, Heineken Music Hall