2013: een mooi muziekjaar

Het zijn niet per se de beste albums van het afgelopen jaar (ik zal zo hier en daar vast wel iets gemist hebben), maar het is een overzicht van de cd's die mij in 2013 het meest bekoorden. De volgorde van de lijst is - met uitzondering van nummer 1 en 2 - vrij willekeurig. Aangezien er in 2013 ook veel goeds van eigen bodem verscheen, volgt er een lijstje met mijn favoriete Nederlandse albums van het afgelopen jaar.

Dit is alles

Mooie docu vanavond bij BNN over Doe Maar, getiteld 'Dit is alles'. Ongekend wat deze band begin jaren tachtig teweegbracht bij (voornamelijk) twaalf tot zestienjarige meisjes. De romanticus Ernst Jansz tegenover de cynicus Henny Vrienten. Beiden waren even ambitieus en als de twee er niet uitkwamen, gaf de stem van gitarist en goedzak Jan Hendriks de doorslag. In de documentaire kijken de bandleden vrij nuchter en op relativerende toon terug op hun jaren in de meest succesvolle Nederlandse formatie aller tijden, vanaf de oprichting door Jansz en Hendriks tot aan het plotse einde. Voor Henny Vrienten kwam dat moment toen hij een zesjarige jongen in het publiek 'Je loopt je lul achterna' zag meezingen. Een nummer afkomstig van hun laatste album 4us dat een stuk donkerder en serieuzer was dan de voorgangers Skunk en Doris Day en andere stukken. Bedoeld om een ander publiek aan te spreken, maar dat mislukte dus. 'Doe maar net alsof' staat ook op 4us en is een van hun betere liedjes.  

Moi non plus

Je ontkomt er niet aan vandaag de dag: de Top 2000. Ik blijf er niet voor thuis, maar zo af en toe komt er best een leuk of anders wel verrassend plaatje voorbij. Zo verbaasde ik me in de auto, op weg naar Limburg, toch wel enigszins over 'Je t'aime mois non plus' van Serge Gainsbourg en Jane Birkin. Best scabreus eigenlijk, dat gehijg van madam Birkin. Dat het lied eind jaren zestig de nodige ophef veroorzaakte, kon ik me goed indenken. Het gerucht ging zelfs dat Gainsbourg en Birkin de liefde bedreven tijdens de opname. Twee jaar eerder nam Serge Gainsbourg het lied op met Brigitte Bardot, die hem had gevraagd het mooiste liefdeslied ooit te schrijven. De toenmalige echtgenoot van Bardot, Gunter Sachs (wie?), verzette zich echter tegen de release, dus die versie zag toentertijd niet (maar in 1986 wel) het licht. In 1969 verscheen de alom bekende uitvoering met Jane Birkin, met wie Gainsbourg op dat moment samen in een film speelde en die nogal onder de indruk was van de song. Momenteel is de dochter van het tweetal, Charlotte Gainsbourg, te bewonderen in een (naar het schijnt) nogal expliciete seksfilm van Lars von Trier, dat is dan wel weer pikant. Tijdens mijn middelbare schooltijd was 'Je t'aime mois non plus' een groot succes op de klassenavonden. Samen met Ravels 'Bolero' (dat ik op tape had en daar was ik trots op), 'One day in your life' van Michael Jackson en 'For your eyes only' van Sheena Easton was het (voor mij) de enige manier om dicht in de buurt van een meisje te komen. Ook zal ik de striptease van een blonde dame uit de examenklas op het jaarlijkse schoolfeest niet snel vergeten. Opgevoerd in een rode mini-jurk en in het lokaal waar ik normaliter lessen Aardrijkskunde volgde, pal voor mijn neus en die van mijn, eveneens nogal benauwde (brug)klasgenoten. Met dit lied als begeleiding, dat spreekt voor zich.

Bizar

Het Franse Noir Desir was een interessante band. Hun album Des visages des figures uit 2001, dat bol stond van onfranse, donkere alternatieve rock, heb ik vaak gedraaid. Met name vanwege 'Le Vent Nous Portera', maar er viel wel meer te genieten. In 2003 wordt frontman Bertrand Cantat tot acht jaar cel veroordeeld vanwege de doodslag op zijn vriendin, actrice Marie Trintignant. Wat er zich precies heeft voorgevallen die zomer in het Litouwse hotel zal wel nooit worden opgehelderd. Duidelijk is wel dat Cantat zijn vriendin dusdanig harde klappen gaf dat ze, na een paar dagen in coma te hebben gelegen, overlijdt. Op de begraafplaats Père-Lachaise in Parijs bezocht ik ooit nog haar graf. In 2007 komt Cantat voortijdig op vrije voeten. Hij mag weer muziek gaan maken, op één voorwaarde: dat hij in zijn liedjes niet verwijst naar die nacht in Vilnius. Alsof het verhaal nog niet bizar genoeg is, pleegt zijn nieuwe vrouw (en moeder van zijn twee kinderen) in 2010 zelfmoord. Ze zou Cantat in eerdere voicemailberichten 'gestoord' hebben genoemd. Tja, en dan lees je dat de man een nieuwe cd heeft uitgebracht (Horizons), beluister je een nummer ('Droit Dans Le Soleil') en denk je: prachtig.

La Chouffe

Anderhalve week geleden verblijdde Sinterklaas me (niet geheel onverwacht) met 'The Little Black Songbook', een fraai kleinood met de teksten en gitaarakkoorden van - maar liefst - tachtig songs van Tom Waits. Bedoeld om mijn gitaarspel en (met name) mijn zang wat aan te scherpen. Jammer dat het een pocketuitgave betreft, hetgeen tegelijk lezen en spelen er niet eenvoudiger op maakt. In een bijbehorend gedicht refereerde de Sint (alias mijn neefje) fijntjes aan een avond tijdens de familiebijeenkomst in de Ardennen van oktober dit jaar: na enige La Chouffes en rode wijntjes waagde ik het om een lied te willen spelen (ik meen 'Norwegian Wood'). Helaas kreeg ik de ene vinger niet meer voor de andere. Om over mijn stem nog maar te zwijgen. Een bijzondere gewaarwording, dat wel. Met het songbook kan ik mooi gaan oefenen en het is natuurlijk een legitieme reden om hier weer eens wat van Tom Waits te plaatsen.   

Zuid-Afrika

Dat Nelson Mandela is overleden, zal niemand zijn ontgaan. Vandaag vond in de stromende regen ("de poorten van de hemel staan open") in het voetbalstadion van Johannesburg de herdenkingsdienst plaats. Er is al genoeg gezegd en geschreven over zijn dood, dus dat zal ik niet meer doen. Ook uit Zuid-Afrika afkomstig is Gert Vlok Nel, een zanger/dichter over wie in 2006 de prachtige documentaire 'Beautiful in Beaufort-Wes' werd gemaakt. Zijn liedjes hebben niks van doen met de vrolijke, opzwepende muziek die je verwacht uit Zuid-Afrika. Ze zijn melancholisch en meanderend van aard en brengen je allengs in een soort van trance. Geen idee of Gert Vlok Nel in de smaak viel bij Nelson Mandela, maar dat zal toch wel.

Bellse Parese

Bellse Parese is de naam van een aandoening waarbij een deel van het gezicht van het ene op het andere moment verlamd raakt. Het overkwam de in Rotterdam woonachtige Bredase muzikant Flip Noorman, die zijn debuut-cd vernoemde naar dit lichamelijk ongemak. Noorman was voor mij een grote onbekende, maar de eerste kennismaking bevalt prima. Een rauwe stem, theatraal en duidelijk beïnvloed door Tom Waits en André Manuel. In de ballads  - waarin hij een heel ander gezicht (!) laat zien en klinkt als Boudewijn de Groot en Leonard Cohen -  vind ik Noorman minder overtuigend, maar in hoekige nummers als deze gaat hij lekker los.

Fernand

Een jaar en een dag geleden wijdde ik op dit weblog een stukje aan Jeroen Willems, die de dag ervoor (3 december 2012) plots was overleden aan een hartstilstand, op 50-jarige leeftijd. Gisteren was er bij de publieke omroep een passend eerbetoon aan de acteur/zanger. Eerst was er een documentaire te zien over het theaterstuk Twee Stemmen van Pier Paolo Pasolini, dat Willems niet alleen solo opvoerde, maar ook nog eens (behalve in het Nederlands) in het Frans en in het Duits. Hij reisde er de wereld mee rond. Fascinerend om te zien hoe hij in zijn eentje, liggend op bed (waarschijnlijk in een hotel), enorme lappen tekst instudeerde. Een intrigerende man: prachtig acteur, taalvirtuoos en charmeur, maar ook kwetsbaar: toen hij in 2012 eregast was op het Nederlands filmfestival en een Gouden Kalf in ontvangst nam, droeg hij de prijs op aan zijn vader die (toen Jeroen 15 jaar was) eveneens op 50-jarige leeftijd was overleden. Na de documentaire volgde een live-registratie van zijn Brel-interpretaties; vol bezieling en op geheel eigen wijze zong Jeroen Willems liedjes van de Vlaamse chansonnier. Ook een van mijn favorieten zat erbij: 'Fernand'. Het is jammer dat je hem slechts hoort.

Ontegenzeggelijk

Een paar dagen geleden zag ik in Plato te Utrecht een akoestisch optreden van Tim Knol, de symphatieke en nog immer jeugdige singer-songwriter uit Hoorn. 'Instores' heetten die mini-optredens, vaak voorafgaand aan een grotere show 's avonds in Tivoli of Ekko. Ik had de aankondiging ergens gelezen en besloot te gaan kijken als ik toevallig in de stad zou zijn. Dat was het geval en dus liep ik weer eens binnen in die fijne platenzaak aan de Voorstraat. Achterin speelde Tim Knol, gezeten op een stoel, op gitaar een aantal nieuwe liedjes. De koortjes die te horen zijn op zijn laatste album Soldier On zong hij voor het gemak (niet altijd even overtuigend) zelf en omdat hij een gitaarriffje niet kon combineren met zijn begeleidingsspel moesten we er dat er zelf maar bij denken. Tim Knol is wars van pretenties en ijdelheid; het is tegelijkertijd zijn charme en zijn manco. Hij staat garant voor ambachtelijke, veelal sterke americana-songs. Mooie stem, prima gitaarspel. Soms klinkt het echter net iets te braaf en mist zijn muziek een scherp randje. Maar 24 jaar is hij pas en ontegenzeggelijk een groot talent.

Emigreren vanwege de muziek

 
Twee jaar geleden kwam ze naar Utrecht voor een paar optredens. Dat beviel zo goed dat ze besloot te emigreren naar Nederland. Nu is de Engelse folkzangeres Joanna Weston bezig met de opnames van haar eerste album - in de Domstad.

Cadeau

Een volkomen authentiek geluid in de Nederlandse popmuziek is afkomstig van Meindert Talma. Met begeleidingsband The Negroes maakte de Groninger al diverse prachtalbums en onlangs verscheen zijn nieuwe cd (annex roman) Kelderkoorts. Ik zou beide exemplaren al lang in huis gehad hebben, ware het niet dat mijn zus vergeten was het cadeau op mijn verjaardag mee te nemen. De met droge humor behepte Talma had er vast om kunnen lachen. Ik zag net trouwens op Wikepedia dat hij twee dagen jonger is dan ik. Meindert Talma schrijft waarlijk geestige teksten, vrij zeldzaam in de Nederlandse popmuziek. Bovendien is de muzikale omlijsting prima verzorgd.


  

Ed van Eeden speelt een politiek spel

'De Macht' is de nieuwe politieroman van de Utrechtse schrijver Ed van Eeden. "Mooischrijverij kan ik me niet permitteren."

In een verlaten flat in Overvecht wordt een spannend samenzijn van een jong stelletje bruut verstoord door de aanblik van een gekruisigd lijk. 'De Macht', de nieuwe politiethriller van de Utrechtse schrijver Ed van Eeden opent in de traditie van Baantjer. Dat is niet verrassend, want Van Eeden is tevens auteur van de 'Baantjer Inc'.-reeks, met de neef van De Cock als protagonist.

Lieftallig 

Dat was een bijzondere ervaring afgelopen donderdag: vanuit een comfortabele fauteuil, op het balkon van de Heineken Music Hall, het concert bijwonen van The National. Een vriend van mij had, via een kameraad die werkzaam is als technicus voor de HMH,  twee kaartjes verkregen voor de loge. Dan krijg je dus een gratis parkeerplek (zo'n beetje onder de zaal), kun je bij een speciale entree (naast de hoofdingang) naar binnen, word je welkom geheten door een lieftallige hostess en zit je even later in een luie stoel op het balkon. Drank en hapjes (bitterballen, vlammetjes, loempia's) inbegrepen, charmant geserveerd door lieftallige meisjes. Vervolgens kijk je neer op het gepeupel dat hutje mutje staat en minimaal vijftig euro betaald heeft voor een kaartje. Ideale plek voor het maken van foto's en filmpjes, maar uiteindelijk gaf het toch een ongemakkelijk gevoel. Zeker toen het lieftallige meisje van de garderobe mij, bij het verlaten van de zaal, de (ietwat shabby) regenjas wilde aantrekken.

Volgende keer ga ik weer in de zaal staan. Tussen het gepeupel. 

Het grote gebaar
  

En het optreden zelf? Eerlijk gezegd had ik me nooit erg verdiept in de muziek van The National. Op Spotify beluisterde ik wel eens een cd, maar de liedjes van de band bleven niet lang hangen. The National wordt hooglijk gewaardeerd in alternatieve kringen, dus ik vroeg me af waar dat aan zou aan liggen. Soms is het lastig er precies een vinger op te leggen. Donker en sfeervol zijn hun liedjes zeker, vol van onderhuidse spanning (denk aan een combinatie van Joy Division en Tindersticks), maar de band klinkt mij te vlak en te uitgekristalliseerd. De formatie uit Ohio bestaat al een jaar of vijftien, maar brak pas door met hun voorlaatste album High Violet. Tegenwoordig is The National zoals gezegd mateloos populair, getuige ook de propvolle en zeer enthousiaste HMH.

Zanger Matt Berninger oogt als een getormenteerde en, bij vlagen, behoorlijk doorgedraaide intellectueel. Hij schuwt het grote gebaar niet. Niks mis mee: bij een zanger als Nick Cave is dat een meerwaarde. Maar bij Berninger komt het allemaal te bedacht over en gaat het zelfs irriteren. Zo is hij voortdurend met een fles drank in de weer: het ene moment lurkt hij er aan, een andere keer gooit hij die, met veel theater, de lucht in of in stukken op de grond. Ook met de microfoon voert hij velerlei kunstjes uit; hij mept er zelfs een keer stevig mee op zijn hoofd. En als een frontman gaat irriteren, tja. Oordeel zelf, dit zijn twee filmpjes die ik maakte van het optreden. Inderdaad: het uitzicht was prima.

Jammer

Ik stond op het punt te betalen voor een ticket via iDEAL, maar uiteindelijk heb ik het toch niet gedaan en dus ben ik gisteravond niet naar het optreden van Nick Cave in de Heineken Music Hall geweest. In plaats daarvan ben ik gaan tennissen, in de regen ... Vandaag  - zeker na het lezen van de reacties op de sociale media en het bekijken van een paar filmpjes op YouTube -  de hele dag spijt gehad. Via de reguliere (en meest voordelige) kanalen, KindaMuzik en 8WEEKLY, was ik helaas niet aan een kaartje geraakt en 50 euro (plus reiskosten) vond ik toch aan de prijzige kant. Bovendien ga ik later deze week ook al naar The National in de HMH. Ik heb me wel voorgenomen om bij een volgend concert van hem in Nederland minder lang te dralen. Voorlopig doe ik het hier maar mee.

    

Lou Reed: mijn drie favoriete albums

"Als ik wist wat een perfecte dag was, had ik dit nummer nooit geschreven," luidde de reactie van Lou Reed op een vraag van Jools Holland over 'Perfect Day', een jaar of tien geleden. Het fragment was te zien bij de dinsdageditie van 'Later with … Jools Holland' op de BBC, dat uiteraard stilstond bij het overlijden van de muzikale gigant. Behalve wegbereider voor veel alternatieve rockbands was Lou Reed een scherpzinnig en  - ondanks zijn beruchte nurksheid -  ook humoristisch man, zo bleek nog eens uit de docu over Transformer die de afgelopen dagen op meerdere zenders werd herhaald.

Voor oog en oor

Krista Polvere, nee, daar had ik ook nog niet eerder van gehoord. Via Altcountry.nl kwam ik bij haar terecht en op het eerste gezicht en gehoor is het geen onprettige kennismaking. Polvere is een Australische singersongwriter die, met Ryan Adams op gitaar, onlangs het album 'Reservoir Drive' uitbracht. Ze ziet er niet onaardig uit, dat zal ik niet ontkennen, maar het is toch voornamelijk haar pittige stem die imponeert. Sheryl Crow, maar dan echt stoer. Ze doet ook wel wat aan Romi Mayes denken, maar oordeel zelf.

                            

Arabicana

Voor het eerst sinds lange tijd lag er weer eens een pakketje met cd's op mijn deurmat; veel albums recenseer ik niet meer de laatste tijd. Een ouderwets dikke envelop was het met een cd of zeven. Okay, twee exemplaren zaten er bij van een album met experimentele jazz en zang waar ik bijzonder nerveus van werd (Matana Roberts - 'Coin Coin Chapter Two: Mississippi Moonchile') en een cd (Chris Watson - 'In St. Cuthbert's Time') met louter natuurgeluiden van vogels en de zee, waarbij ik na een minuutje of twee dacht: "Aardig intro, maar wanneer begint het nu eigenlijk?" Rustgevend na dat eerdere werkje, dat wel. Goed, de nieuwe cd van Alela Diane (recensie volgt) en de opzwepende woestijnblues van Tamikrest maakten veel goed. Net als het album van een Nederlandse formatie die volgens eigen zeggen Arabicana speelt: NO blues (recensie volgt). Americana gecombineerd met Arabische muziek dus. Ik zag de band een aantal jaar geleden op Take Root en was toen ook al onder de indruk van het exotische en tegelijk bluesy geluid.

                             

cd: Arno Adams - Moandaagmorgezon

Geen vrolijke Frans

De naam Arno Adams zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, hoewel de Noord-Limburger zijn eerste soloalbum al in 2000 uitbracht. In het Belfelds dialect zingt Adams zijn van blues, jazz en chanson doordrenkte, niet per se opgewekte, liedjes. Zijn repertoire is vooral bekend in het zuiden van het land en het is de vraag of dat nog gaat veranderen. Zelf heeft Adams daar nooit veel werk gemaakt en dat is jammer.

Interview: De oude ziel van Kim Janssen

Begin dit jaar verdedigde Kim Janssen nog de Nederlandse eer op het prestigieuze SXSWfestival in Austin. Vlak voordat hij het podium betreedt van de Kargadoor in Utrecht spreekt hij over zijn voorliefde voor oude liedjes.

"Het wordt een beetje punk vanavond." Het is een opmerking die je niet direct verwacht van Kim Janssen, de Utrechtse muzikant die van fluisteren zijn handelsmerk heeft gemaakt.

Het is

Vandaag voor het eerst eens goed naar het nieuwe album van Eefje de Visser Het is geluisterd. Haar debuut vond ik veelbelovend, maar ook wat wisselvallig. Met haar eigenzinnigheid en bescheiden voorkomen is ze hoe dan ook een prettige nieuwkomer in de Nederlandse popmuziek."Het liedje is er bij mij eerder dan de tekst. Ik denk dat mijn teksten zonder de muziek niet overeind blijven", zegt ze in een mooi interview met Menno Pot voor de Volkskrant. De recensent ziet het zo: "De zinnen zweven en de woorden hebben stootkussentjes." Eefje de Visser maakt intrigerende muziek. Vanmiddag had ik op een gegeven moment het idee dat ik naar een instrumentale cd aan het luisteren was. De teksten drongen niet meer tot me door; ik hoorde alleen nog de mooie melodielijnen in elkaar overlopen. De stem van Eefje de Visser was een (zacht klinkend) instrument geworden dat prima paste bij haar muziek.

 

                          

Firestarter

De winnaar in de categorie 'Beste Nederlandse Muziekvideo' op het Nederlands Filmfestival, deze nogal ingetogen versie van het redelijk opgefokte nummer van The Prodigy.

Jolene

Als we het dan toch over The White Stripes en 'Jolene' hebben ...

Beans and Fatback

Samen met de prachtige Janne Schra speelden ze een paar weken geleden in DWDD 'Jolene' van Dolly Parton: Beans and Fatback. Net als Mozes and the Firstborn jat deze nieuwe Nederlandse band er lustig en nogal schaamteloos op los. Van de ene band kan ik het hebben, van de andere minder. Beans and Fatback doet het dan weer met zo'n prettig soort branie en eigenheid dat ik snel verkocht ben. De Stones klinken door, oude blues en soul, maar ook een band als The White Stripes. Hun laatste werkje 'With Skin Attached' kent ook een aantal zwakke broeders, maar dit nummer is ijzersterk. Goede clip ook (in tegenstelling tot die van Arno Adams hieronder).

Kus mich dan

'Maondaagmorgezon' is de titel van de nieuwe cd van Arno Adams. Begeleid door Mike Roelofs op vleugel en Jo Didderen op bas zong de man uit Belfeld het album op een aantal achtereenvolgende maandagen in. Voor het eerst begeleidt hij zichzelf niet op gitaar. Zijn liedjes echter zijn  - een uitzondering als het dartele 'Zomer' daargelaten -  vertrouwd onvrolijk. Variërend van milde melancholie tot zwartgallig sarcasme. 'Kus Mich Dan' is een ouder lied van Adams, afkomstig van de cd Ich Weit Desse d'r Bus. Het is een van zijn mooiste, misschien wel omdat het niet door hemzelf geschreven is: ik vind niet al zijn liedteksten even sterk. Een onbekend iemand stuurde hem ooit de tekst. Adams vertelde dit tijdens een interessant interview dat ik een jaar of vijf geleden met hem had, vlak voor een optreden in het Baarlose Thalia. Een gesprek dat helaas nooit is uitgewerkt tot een verhaal, omdat ik de bandopname per abuis direct na afloop gewist heb ...  

         

Live: Laura Marling staat haar mannetje

Naar eigen zeggen schreef ze "verschrikkelijke shitpopliedjes" totdat ze 'I See a Darkness' van Bonnie 'Prince' Billy hoorde. We mogen de bebaarde somberman wel dankbaar zijn, want een jaar of zes later is Laura Marling uitgegroeid tot een uitmuntende folkzangeres. Onlangs verscheen het vierde album van de pas 23-jarige Marling, Once I Was an Eagle, dat terecht met lof werd overladen.

Goede gast

Het scheelde niet veel of ik had gisteren het optreden van Laura Marling in Vredenburg Leidsche Rijn aan me voorbij moeten laten gaan. Ik stond niet op de gastenlijst terwijl dat wel door KindaMuzik geregeld zou zijn. Na enig nutteloos bellen en mailen besloot ik dan maar - licht gepikeerd - een kaartje te kopen. Als het nog niet uitverkocht was, want Laura Marling heeft enige naam intussen. Net op het moment dat ik mijn portemonnee wilde trekken, kwam mijn redder in nood voorbij: Menno Pot, recensent van de Volkskrant. Hij kreeg bij de kassa twee kaartjes aangeboden, maar was in zijn eentje. Opgelost, hoera. Ik ga zijn recensie met aandacht lezen. De mijne volgt ook spoedig. 

Kim Janssen

Een paar dagen geleden interviewde ik Kim Janssen, een Utrechtse singersongwriter die van fluisteren zijn handelsmerk heeft gemaakt. Het gesprek vond plaats vlak voor een optreden in De Kargadoor zodat het een beetje een rommelig karakter kreeg. Zo was de symphatieke zanger bijna tegelijkertijd doende om cd's, elpees en cassettebandjes (ja, echt waar) uit te stallen op de toonbank bij de ingang van het Utrechtse culturele centrum. Al met al werd het toch een aardig gesprek en fijn was het bovendien dat Janssen een vrijkaartje voor mij had geregeld. Na het interview daalde ik af naar de werfkelder van De Kargadoor, voor het eerst in mijn leven (ja, ook echt waar). Een prachtig, klein zaaltje met een mooie akoestiek waar de gewijde, stemmige muziek van Kim Janssen perfect tot zijn recht kwam. Deze opname is overigens niet van De Kargadoor, maar ook mooi.

                             

Erny Green flirt met de zelfkant

De Utrechtse muzikant Erny Green heeft een zwak voor de donkere kant van het bestaan: "Toen ik leerde gitaar spelen, sprak de A mineur me veel meer aan dan de A."

Het lied 'De Nacht' op zijn laatste cd Sound of Neonlight is een weerslag van zijn periode tussen de junkies en hoeren op Hoog Catharijne, ongeveer twee decennia geleden. Green: "Ik wilde in het echt zien wat ik had gelezen."

Dadada

Het leuke van eindeloze verzamel-cd's, die midden in de nacht met een slok op zijn samengesteld, is dat je bij het beluisteren ervan -in de auto uiteraard- opeens verrast kunt worden door een nummer waarvan je het bestaan al bijna vergeten was. Ik ben er nog niet helemaal uit of dit nu een briljant vertoon is van het ultieme minimalisme in de popmuziek, of toch een melige 'one day fly' ten tijde van de Neue Deutsche Welle. Aanstekelijk is het wel.       

 

 

Galgenhumor

Arno Adams is een grote naam in het zuiden van het land, maar boven de rivieren blijft het behelpen met zijn bekendheid. Adams heeft intussen een omvangrijk oeuvre achter zijn naam, met - merendeels-  niet al te vrolijke, in het Noordlimburgs dialect gezongen liedjes. Lichamelijk ongemak speelde de muzikant uit Belfeld enige tijd parten, maar gelukkig laat hij weer van zich horen. Op zijn nieuwe cd 'Maondaagmorgezon' (een recensie volgt spoedig) toont hij zich van zijn vertrouwde donkere kant, gelardeerd met de nodige galgenhumor.

                           

Cool 

Afgelopen vrijdag verscheen het nieuwe album van De Staat, 'I_Con'. De titel verwijst naar oplichters (con) en iconen (icon) en kan volgens Torre Florim in verband worden gebracht met Facebook, alwaar men slechts het goede van zichzelf toont. Florim schreef de cd wederom in zijn uppie. In de Volkskrant van 13 september staat een aardig interview met de voorman van Neerlands beste alternatieve rock-act van het moment. Zo zegt hij: 'Als ik iets cool vind, gebruik ik het, fucking jatten eigenlijk.' Op zijn nieuwe cd laat hij zich inspireren door Afrikaanse funk uit de jaren zeventig. Ik heb het album nog niet aandachtig beluisterd, maar de eerste indruk is zeer positief. Donker en opzwepend, zoals we dat kennen van de band uit Nijmegen. Jammer dat dit nummer er niet op staat.

                            

Lessen in liedjesschrijven: "Laat jezelf zien" 

"Het loopt lekker met de aanmeldingen," liedjesschrijver en basgitariste Sophie van Eck hoor je niet klagen over de belangstelling voor haar lessen 'Songwriting' die ze vanaf september in Parnassos gaat geven. De timing kan ook nauwelijks beter, gezien de recente populariteit van tv-programma's als ''De beste singer-songwriter van Nederland". Het is niet zo uitgekiend, maar een toevallige (en prettige) samenloop van omstandigheden.

Van huis

Morgen ga ik nog even van de zomer genieten in Turkije. Tien dagen geen bijdrage op dit blog, het wordt afzien voor die duizenden bezoekers elke dag (haha). Een vrolijke afsluiter, voordat ik mijn koffers pak, met een recent optreden waar ik graag bij was geweest. Nu maar hopen dat mijn huis er nog staat als ik terugkom ...

        .              

cd: Sam Baker - Say Grace

Met mededogen              

"Ik ben niet bitter om wat ik heb verloren, maar dankbaar voor wat ik wel heb." Als een muzikant dit in de begeleidende tekst bij zijn nieuwe cd schrijft, weet je dat er in zijn leven het een en ander is voorgevallen. Na de indrukwekkende Mercytrilogie is Say Grace het vierde album van de Texaanse singer-songwriter Sam Baker. De man heeft een levensloop die je op zijn zachtst gezegd bewogen kunt noemen.

Voor wie het verhaal niet kent: Baker ontsnapte in de jaren tachtig ternauwernood aan de dood bij een bomaanslag. De lichamelijke en geestelijke verwondingen die hij hieraan overhield, drukken een zware stempel op zijn muziek. Door de plotselinge doofheid beschikt Baker over een apart, praatzingend stemgeluid en een gekwetste hand noopt hem tot linkshandig gitaarspel.

Het een en ander heeft niet verhinderd dat Sam Baker gestaag werkt aan een bijzonder oeuvre. Boos, verdrietig of teleurgesteld klinkt hij zelden; eerder berustend. En of het nu gaat over een getatoeëerd meisje met sores, straatvegers die de zonden van straat wegbezemen of Mexicaanse immigranten die sterven in de woestijn: Baker bezingt ze met mededogen. Spaarzaam en gloedvol begeleid door piano en gitaar vertelt hij zijn verhalen.

Gastbijdrages zijn er van Joel Guzman op accordeon en Gurf Morlix op gitaar. Veel ruimte is er voor het pianospel van Chip Dolan en Steve Conn. Raina Rose en Carrie Elkin zorgen voor de engelachtige achtergrondzang en de zus van Baker, Chris Baker-Davies, zingt de prelude van 'Sweet Hour Of Prayer'. Say Grace is een ingetogen album, op het Randy Newmanachtige 'Feast' en het licht frivole 'Button by Button' na. Sam Baker is bezig een aangrijpend, eigen muzikaal universum te creëren.

Eerdere publicatie op KindaMuzik

   
                         

Jaren 80 (deel 2)

Om (nogmaals) aan te tonen dat ik niet alleen naar gemankeerde en/of getroubleerde, zingende treurwilgen luister: enkele (volstrekt willekeurige)observaties aangaande jaren 80-clips op YouTube, deel 2.

1. Best geinig eigenlijk, die Elvis-kloon Shakin' Stevens. Rock 'n Roll (nou ja ...) ten tijde van de disco. Zijn hits 'Green Door' en 'This Ole House' had ik toch al een jaar of dertig niet meer gehoord en ik vond ze eigenlijk best leuk. Ik moet wel bekennen dat de man enigszins verbleekte toen ik even later clipjes van The Stray Cats bekeek. Ook rock 'n roll, maar dan echt. Die band heb ik trouwens nog een tijdje best veel beluisterd, met name vanwege de fabelachtige Brian Setzer (maar hierover een andere keer meer).

2. Kim Wilde was inderdaad (zoals in mijn herinnering) een appetijtelijke dame, die een paar leuke liedjes heeft gemaakt ('Kids in America', 'Cambodia'). Zingen kon ze helaas niet, zo ontdekte ik toen ik haar live bezig hoorde (en niet playback, zoals in al die geinige TopPop-filmpjes). Hetzelfde geldt eigenlijk voor de zanger van het Duitse BAP, die met het zeker niet onaardige 'Kristalnaach' wel een grote hit te pakken had.

3. The Police. Mijn eerste kennismaking met de betere popmuziek. Mijn oudere zus had een cassettebandje met op de ene kant 'Back to 78' van Gruppo Sportivo (ook niet te versmaden, maar hierover later meer) en op de andere kant 'Outlandos d'Amour'. Ik was twaalf en ik vond het geweldig: die ruige combi van pop, rock en reggae. Als het even kon bietste ik het bandje, totdat ik zelf via de lokale bibliotheek (na weken wachten) de elpee in bruikleen had gekregen. Grijsgedraaid, dat spreekt voor zich.

 

Visage

Zo af en toe is het lekker om je als midveertiger (ja ja) onder te dompelen in de muziek van de jaren 80. YouTube is daarvoor het middel bij uitstek. De aanleiding deze keer was een artikel op 3VOOR12 van Gijsbert Kamer over de beste songs van 1978. Fijn om te lezen dat The Police op 1 stond ('So Lonely') en Madness ('Night Boat to Cairo') op 2. Beide bands waren ook mijn favorieten toentertijd. Op The Police kom ik later nog wel terug. Een nummer dat twee jaar later verscheen is 'Fade to Grey' van Visage. Van een hele andere categorie en ik weet eerlijk gezegd niet of het in die tijd als goede muziek werd beschouwd, maar sinds het nummer op een jaren 80 verzamel-cd staat voor in mijn auto, heeft het me bij de kladden. Vraag me niet waarom: het is helemaal mijn smaak niet. Maar de volumeknop gaat steevast een tikkeltje harder als ik het intro hoor. Het nummer brengt me terug naar begin jaren tachtig, maar de precieze herinnering krijg ik niet te pakken. Zal vast iets met meisjes te maken hebben ...   

Jong geleerd

Wat ik zoal goed vond op Lowlands 2013 (voor zover je dat vanuit je luie stoel kunt beoordelen op basis van een of twee vertoonde nummers op tv): Villagers, The Veils, James Blake en Jake Bugg. Nick Cave zal ongetwijfeld een hoogtepunt zijn geweest, maar van dat optreden heb ik nog niets gezien. Ook was er een Nirvana-eerbetoon door een aantal bands (o.a. Moss) dat niet helemaal uit de verf kwam. Alleraardigst vond ik het concert van een piepjonge, branievolle band uit Eindhoven: Mozes and the Firstborn. Nou ja, concert: ik zag slechts een nummer, 'Skills', dat volgens mij ook al een hitje is (geweest). Niet zo gek, want het is bijzonder catchy. De band doet geen moeite om origineel te klinken: er zijn talrijke verwijzingen naar de sixties en garagerock. Ook de vroege Stones klinken door in sommige van hun nummers. Maar het jeugdige vijftal straalt een aanstekelijk enthousiasme en spelplezier uit. En pakkende liedjes schrijven kunnen ze.


                          

Gehavend 

Bijzonder mooi is de vierde cd van Sam Baker 'Say Grace'. De levensloop van deze singersongwriter uit Texas is niet bepaald alledaags: in de jaren tachtig ontsnapte hij aan de dood bij een bomaanslag in Peru op de trein waarin hij zich op dat moment bevond. De medepassagiers in zijn coupé overleefden de aanslag niet. Lichamelijk en geestelijk zwaar gehavend probeert Baker zijn leven sindsdien, voor zover mogelijk, weer enigszins op de rails te krijgen. Al is dat misschien een wat ongelukkige formulering. Zijn eerste drie albums waren pareltjes van ingetogenheid en ook zijn nieuwe cd is schitterend. Er gaat iets troostrijks uit van zijn muziek. De opvallende, lijzige fluisterzang is het gevolg van de doofheid die hij overhield aan de aanslag. Baker leerde zichzelf linkshandig gitaarspelen omdat die dag zijn linkerhand verbrijzeld werd. En met links een plectrum vasthouden lukt nog net ...

Geen haast

Twee weken geleden overleed JJ Cale. Volgens mij zijn er maar weinig mensen die zijn muziek niet goed vinden. Bij ons thuis hielden we allemaal van JJ Cale: mijn vader (die Georges Brassens bewonderde), mijn moeder (die een zwak had voor Barbara), mijn jongste zus (die fan was van Joan Armatrading), mijn oudste zus (die verliefd was op Robert Palmer) en ik (twaalf jaar en idolaat van The Police). JJ Cale was van ons allemaal. Dus maakte ik, op een BASF LH 90 cassettebandje, een verzameling van de elpees 'Troubadour' en 'Grasshopper' (uit de collectie van mijn zus), bestemd voor de lange autorit in onze Citroen GS naar Spanje. Een autoradio en/of -cassetterecorder hadden we niet, dus het was enigszins behelpen op de achterbank, met op schoot mijn (portable) radiocassetterecorder op batterijen die snel leeg waren ...

Billie Jean

Een van de leukere covers die ik ken is de bewerking van The Civil Wars van Michael Jacksons wereldhit (en beste nummer) 'Billie Jean'. The Civil Wars is een broeierig folkduo bestaande uit Joy Williams and John Paul White, die elkaar in 2008 (letterlijk?) tegen het lijf liepen op een muzikale sessie-avond in Nashville. Op hun nieuwe album staat ook een verrassende, verstilde cover van 'Disarm' van The Smashing Pumpkins. Heel aardig eveneens, maar het kan toch niet tippen aan deze vermakelijke en zwoele versie van 'Billie Jean'.

Afscheid

Over een gestrand huwelijk en de verdovende werking van alcohol (whisky) handelt de nieuwe cd van de Amerikaanse singer-songwriter Alela Diana. Ook deze zangeres heb ik hoog zitten, al vond ik haar vorige, ietwat poppy album een beetje tegenvallen. Op haar nieuwe album 'About Farewell' grijpt ze gelukkig terug naar de uitgebeende folk van 'The Pirate's Gospel'.

 

cd: Rik van den Bosch & the Dandies

Spaanse folk van een rasmuzikant             

Sinds een paar jaar woont hij in Barcelona, de Amsterdamse troubadour Rik van den Bosch. De Spaanse invloeden op zijn nieuwe cd zijn evident. Samen met drie muziekvrienden uit Spanje genaamd The Dandies nam hij eerder een psychedelisch getinte ep op. Nu is er een volwaardig album van dit gezelschap, met een wonderlijke en doeltreffende combi van folk en Spaanse muziek.

Van den Bosch heeft een voorliefde voor oude country, blues en folk. Om muzikale inspiratie op te doen reisde hij ooit met fiets, tent en gitaar van New Orleans naar New York. Spaanse geluiden sijpelden ook al door op zijn eerdere werk. Niet zo vreemd dus dat de cd opent met uitbundige flamenco-folk in 'Veracruz'. Samen met het hobbelende, maar toch ook exotisch getinte, 'I Will Start and Count the Days' en de prachtballad 'Three Times a Lady' (eerder al te horen op Coffee, Cigarettes & Beer) is dat een sterk begin van de cd.

Van den Bosch beschikt over een nasale stem en sporadisch overschreeuwt hij zichzelf. Toch beklijven de liedjes op de cd vanwege zijn lyrische gitaarspel, een mooie wending in de melodielijn of een treffende tekstregel. En toch ook door zijn manier van zingen. Met name de drie ballads zijn wonderschoon, maar Van den Bosch kan ook prima uit de voeten met countryblues ('One Morning') en jazz ('Mermaids'). De cd eindigt in Spaanse sferen met het instrumentale 'Stagioni', met aan het eind fijne Calexico-pathos. Al met al een prima album van een rasmuzikant.

Eerdere publicatie op KindaMuzik

Maaike en Michael 

En dit zijn de winnaars (mag je hopen):

Zomer

Bij een zwoele zomerdag in Nederland is het onweer nooit ver weg ...

De onbekende renner 

Mooi natuurlijk dat die Nederlandse jongens zo hoog staan in het klassement. Al zakte Ten Dam vandaag een plaatsje, maar of je nu 5e of 6e staat: ach. Hij zal er zelf wel anders over denken. Ik ben van de generatie die is op opgegroeid met topcoureurs als Zoetemelk, Winnen, Rooks, Theunisse en Breukink. Eigenlijk is het al gewoon geworden de laatste jaren dat de Nederlanders, zowel in de etappes als in het klassement, niet of nauwelijks presteren. En opeens zijn daar die twee jongens uit Groningen. Je kijkt toch anders naar de Tour. Of Mollema die tweede plek behoudt, het zal me benieuwen. Maar het is fijn dat het Nederlandse wielrennen zich weer eens van zijn positieve (haha) kant laat zien. Er rijden ook renners rond die al blij zijn als ze binnen de tijd over de finish komen. Over deze onbekende wielrenners zong Alex Roeka een aardig lied in De Avondetappe.

Oprecht

Ik had het programma al een paar weken niet meer gezien, maar vanavond besloot ik weer eens naar 'De beste singersongwriter van Nederland' te kijken. De opdracht voor de deelnemers luidde om een liefdesliedje te schrijven voor iemand die later bij de uitvoering aanwezig zou zijn. En dus werden geliefdes bezongen, een moeder, Douwe Bob (verrassend en ook wel geestig, door een van de betere muzikanten Michael Prins). Veel voorspelbaar gesnotter dus weer (dat ellendige inzoomen op precaire momenten), maar ook een opvallend koele reactie van de vriendin van Jeroen Kant. Die leek helemaal niet blij te zijn met het lied. Als dat maar goed gaat. Ik zag ook weer een mooi lied van Maaike Ouboter die een oprecht liedje zong over en voor haar broer. Die hoorde het wat ongemakkelijk aan. Ouboter wordt een grote, dat kan bijna niet anders. Ze beschikt over een prachtige, sensitieve stem, een krachtige presentatie en de gave om soepele, bijna poetische teksten te schrijven over hele gewone dingen.

     

Hemels

Niet al het werk van Willy DeVille vind ik even goed. Op sommige momenten schuurt deze romanticus pur sang (die overleed in 2009) me iets te veel tegen de kitsch aan. Hij is natuurlijk vooral bekend in de hoedanigheid van Mink de Ville en de wereldhit Spanish Stroll. Dat is wel een lekker en vooral tijdloos nummer. Een verzamelalbum met zijn beste liedjes vind ik ook prima te verteren. Vooral het livealbum uit 1993 vind ik erg sterk, met daarop de swingende bewerking van 'Hey Joe' van Jimi Hendrix. Op die cd staat ook het prachtige en ontroerende 'Heaven Stood Still'. Alsof de hemel zijn adem inhoudt.

      

Klein en krachtig

Onlangs verscheen het nieuwe album van Laura Marling en zoals verwacht is het prachtig. Diverse muziekjournalisten (o.a. Gijsbert Kamer van de Volkskrant) spraken over een meesterwerk en dat is terecht. De pas 23-jarige Marling zingt de sterren van de hemel en haar folkliedjes zijn stuk voor stuk wonderschoon. De zeggingskracht is groot. Opvallend is de open gitaarstemming die ze gebruikt in veel songs en die ze haalde uit de oosterse muziek. 'Once I Was an Eagle' klinkt zowel klein als krachtig. Een beetje zoals Laura Marling oogt.

    

Ane Brun

Een stem waar ik al jaren verliefd op ben is die van Ane Brun. Naast Laura Marling en Gillian Welch een van mijn favoriete zangeressen. De eerste keer dat ik haar live aanschouwde, raakte haar muziek me zeer. De folky liedjes zijn natuurlijk prachtig, maar het zit 'm toch vooral in die stem. Zo zuiver, sereen en sensitief. Onlangs verscheen een nieuwe cd van de Noorse zangeres met liedjes uit de periode 2003-2013. Met daarop ook 'Gillian', een ode aan Gillian Welch. Dit is een van de andere mooie liedjes uit haar repertoire.

Nog een liedje

Omdat kiezen niet mijn sterkste kant is nog een liedje van de nieuwe cd van Rik van den Bosch. Uit dezelfde sessie en net zo mooi.

  

Spaanse folk

Enkele jaren geleden schreef ik een lovende recensie over het album 'Coffee, Cigarettes & Beer' van de Amsterdamse singersongwriter Rik van den Bosch. De eigenzinnige, lyrische americana met een vleugje mexicana beviel me wel. Ik geloof dat Van den Bosch momenteel in Barcelona woont, dus de connectie met Spaanstalige muziek op die cd was niet geheel toevallig. Onlangs verscheen er een nieuw werkje van de rondtrekkende troubadour die ook al eens een fietstocht maakte van New Orleans naar New York. Met de gitaar op zijn rug. Begeleid door een Spaans gezelschap 'The Dandies', heeft Van den Bosch opnieuw een verrassend en veelzijdig album gemaakt. De folk vermengd met Spaanse invloeden klinkt oprecht en verfrissend.


                     

De steentijd

Om te voorkomen dat dit blog een iets te hoog nostalgisch gehalte krijgt: de gruizige en opzwepende woestijnrock van Queens of the Stone Age vormde zoals gezegd een van de hoogtepunten op Pinkpop 2013. Bijzonder knap hoe deze band zowel melodieus als snoeihard kan klinken.  

Gelukzalig

Afgelopen weekeinde was de 44e editie van Pinkpop, vier weken na Pinksteren. Heeft te maken met de toerschema's van de aanwezige bands in combinatie met andere festivals, geloof ik. Op de tv-zender Cultura was een groot deel live te zien. De jaren dat ik er zelf aanwezig was liggen alweer een poosje achter mij. Triggerfinger, Queens of the Stone Age, Masters of Reality, Alt-J, dat waren de bands die dit jaar de meeste indruk op mij maakten. Wat me echter vooral opviel was de gelukzalige blik in de ogen van meisjes van een jaar of 18. Ik vraag me af hoe ik Pinkpop ervoer toen ik die leeftijd had, maar ik kan me niet voorstellen dat ik op die wijze in beeld gebracht had kunnen worden. Sowieso vertoonde ik me nauwelijks in de voorste gelederen: de beste plek was met een biertje ergens languit in het gras. Slechts bij hoge uitzondering waagde ik me aan het front. Ook toen al hield ik meer van muziek dan van een massa. Ik ben uiteindelijk (slechts) drie keer op het festival geweest. Pinkpop 1987 staat me nog helder voor de geest omdat die in mijn toenmalige woonplaats Baarlo plaatstvond. Op Sportpark De Berckt, te voet bereikbaar vanuit mijn ouderlijk huis. Een kletsnatte dag, maar zeker geen slechte editie met Fatal Flowers, Echo & The Bunnymen, Lou Reed, Iggy Pop en Chris Isaak. Het optreden van de laatste kan ik me nog goed herinneren. Schuilend onder een paraplu en wellicht met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht ...

           

Exit music

Ongeveer een half jaar geleden maakte Nanne Tepper een einde aan zijn leven. Ik schrok van dat bericht en wist niet dat de schrijver zo onder het leven gebukt ging. Zijn debuut uit 1995, 'De eeuwige jachtvelden', vond ik een intrigerend boek. Vanwege het lyrische taalgebruik en het ongemakkelijk thema (een verhouding tussen broer en zus). Ook zijn tweede boek 'De vaders van de gedachte', een roadmovie in de vorm van een roman (over een vader met zijn zieke dochter), vond ik zeer de moeite waard. Mij leek het alsof er een nieuw Nederlands literair talent was opgestaan. In 2002 verscheen nog de novelle 'De avonturen van Hillebillie Veen' en daarna werd het lange tijd stil rondom Nanne Tepper. Pas veel later hoorde ik dat hij ook muziekrecensies schreef. De muziek van Bonnie 'Prince' Billy omschreef hij ooit zo: "Als de natuur die zijn adem inhoudt." Ik had het graag bedacht. In 'De vaders van de gedachte' is een hele pagina gewijd aan de tekst van 'Exit music (for a film)' van Radiohead. Als ik me goed herinner raken zowel vader als dochter op hetzelfde moment in het lied geëmotioneerd. Ik vond het al een schitterend nummer, maar door het boek van Nanne Tepper kreeg het meerwaarde.

 

Ode aan het leven 

In hun vertrouwde omgeving worden bewoners van zorgcentrum Tolsteeg toegezongen door studenten van de HKU over hun meest dierbare herinneringen.

In de huiskamer van meneer Leenen zingt een student, ritmisch bijgestaan door een medestudent op ovenschaal en -rooster, met enige pathos: "Wie voedt de rijke stinkerd, maar ook de arme stakker? Dat is niemand minder dan uw bloedeigen bakker!" Het lied handelt over Leenens tijd als bakker in de oorlog. Soms gaf hij gratis brood weg. In een jazzy lied voor mevrouw Everaard serveert de zangeres haar, tijdens een bassolo, op theatrale wijze een kopje thee. Het past allemaal bij de opdracht voor de studenten 'Compositie' van de HKU: "Bespreek met een bewoner van een zorgcentrum zijn of haar meest dierbare herinnering, schrijf hierover een libretto, bedenk er passende muziek bij en voer het als mise-en-scène op in het bijzijn van de bewoner." Zo wilde mevrouw IJzendoorn nog eens herinnerd worden aan de kinderliedjes die haar moeder voor haar zong: "Ik laat mijn stem in de kamer klinken, samen in de droom verzinken", klinkt het welluidend uit de mond van een studente die op het bed zit. De bewoners van het zorgcentrum waarderen dit project van de HKU zeer, zo zegt Joyce Vlaming, projectleider Kunst en Cultuur bij Axion, een zorgorganisatie voor ouderen in de regio Utrecht: "Ze zien het als een cadeautje en zijn soms tot tranen geroerd. En een zorghuis beschikt over een archief van universele verhalen. Het is mooi dat die gehoord worden, nu het nog kan."

Stadsblad Utrecht, 29-5-2013

Het afscheid van Tivoli Oudegracht

In juni 2014 opent het nieuwe Muziekpaleis haar deuren. Het roemruchte Tivoli Oudegracht zal na dertig jaar verdwijnen. De programmeur van Tivoli, Johan Gijsen, laat zijn licht schijnen over de verhuizing.

Ooit huisden er een theater en een opvang voor weeskinderen. Krakersrellen begin jaren tachtig leidden uiteindelijk tot de vestiging van poppodium Tivoli in het monumentale pand aan de Oudegracht. Nog een jaar kan de muziekliefhebber er terecht voor zijn favoriete bandje. Gijsen betreurt het afscheid van de concertzaal: "Het is een van de mooiste podia ter wereld. Door het balkon en de intieme sfeer heeft de zaal iets unieks. Bij binnenkomt ruik je: dit is Tivoli!". Getracht wordt wel om de typische Tivoli-ambiance over te brengen naar de nieuwe concertzaal, zo benadrukt hij.

De terugweg

Gisteren was er weer een aflevering van 'De beste singer-songwriter van Nederland'. Ik zal niks meer zeggen over de tranen van de jury (die deze keer achterwege bleven), behalve dit: een lied krijgt voor mij geen meerwaarde als een van de drie geëmotioneerd raakt. Goed, de aflevering van gisteren vond ik iets minder sterk dan de vorige. Maar er zat wel een mooi moment in. Eva Wijnbergen speelde in haar introductiefilmpje 'Look at Miss Ohio' van Gillian Welch. Alleen al daarom mocht ze winnen van mij. Helaas redde haar ingetogen, met lage stem gezongen liedje het niet. Te eentonig, luidde het onterechte verdict. Het mooie is wel dat ik al een paar weken een aanleiding zocht om dat prachtige lied van Gillian Welch op mijn blog te zetten. Ik ben een groot bewonderaar van haar en van Dave Rawlings die haar begeleidt op gitaar. Zeker na het optreden in Paradiso van zo'n anderhalf jaar geleden. Door Gillian Welch (en haar bijdrage aan de soundtrack van 'Cold Mountain') ben ik in aanraking gekomen met (alt)country. Haar muziek blijft betoverend zoals ik onlangs weer eens ervoer, onderweg van Baarlo naar Utrecht. Op de heenweg had ik JJ Cale gedraaid, op de terugweg in het donker was het de beurt aan Gillian Welch.

Joy Division

Gisteren interviewde ik Erny Green, een eigenzinnige en door de wol geverfde Utrechtse muzikant die mijns inziens met iets meer vermogen tot aanpassing een veel groter publiek had kunnen bereiken. Onlangs verscheen zijn nieuwe cd 'Sound of Neonlight'. Op het terras van het Utrechtse café De Stad vertelde de inmiddels 48-jarige Green (echte naam Ernst Grevink) openhartig over de ups and downs in zijn muzikale leven. Een groot deel van het gesprek ging over Joy Division, de band die een grote invloed heeft op het werk van Green. Op zijn 16e hoorde hij de donkere wave van Ian Curtis en kornuiten voor het eerst: op een cassettebandje met liveopnames van het radioprogramma van John Peel bij de BBC. In 2008 trad Green met de Joy Division-coverband 'Closer to Curtis' op als bijprogramma voor de film 'Control' van Anton Corbijn. Tegenwoordig speelt hij samen met o.a. Henk Koorn van Hallo Venray in een andere coverformatie met nummers van Joy Division. Door die film van Corbijn ben ik de band uit Manchester pas echt gaan waarderen. Toen de muziek actueel was vond ik het te donker en te alternatief. Waarschijnlijk was ik er gewoon te jong voor. Nu pas valt me op hoe krachtig, urgent en bijna hypnotiserend die band klinkt.

     

Tranen

Aardig programma: 'De beste singer-songwriter van Nederland'. Natuurlijk is het vrij onzinnig om muzikale prestaties te onderwerpen aan een wedstrijd en de keuze van de winnaar is dan ook een puur subjectieve, maar het programma geeft wel een aardig beeld van de huidige stand van zaken in de Nederlandse muziek. Met de winnaar van vorig jaar, de jeugdige Douwe Bob en zijn energieke rock 'n roll, kon ik prima leven. Veel kandidaten zijn de twintig nog niet gepasseerd, dus leeftijd is blijkbaar een criterium om mee te mogen doen. Dat heeft vast met kijkcijfers te maken, want er zijn genoeg goede singersongwriters die een stuk ouder zijn. Gisteren traden twee muzikanten op die de juryleden tot tranen roerden. Eerst ging de stoere Eric Corton voor de bijl na een gevoelige ballad van ene Michael Prins, later hielden Giel Beelen en Sanne Hans (Miss Montreal) het niet droog bij een Nederlandstalig lied van ene Maaike Ouboter. Ben niet zo'n voorstander van gesnotter in het openbaar (zeker niet op televisie), maar de programmamakers hebben de driekoppige jury vast op het hart gedrukt om hun gevoelens de vrije loop te laten. De kijkcijfers, nietwaar? Ik durf te wedden dat het drietal, professioneel en gehard in de muziekbusiness, de tranen best binnen had kunnen houden als daar vooraf om gevraagd was. Dat hoeft dan natuurlijk ook weer niet, maar goed. Misschien is het probleem wel dat zo teveel aandacht uitgaat naar de jury, terwijl het om de liedjes moet gaan. De twee die de nodige emotie veroorzaakten waren inderdaad mooi, dat kan ik niet ontkennen. Met name Maaike Ouboter ontroerde mij ook enigszins. Niet tot tranen aan toe overigens, al had dat best gemogen thuis op de bank.

                      

The Crystal Ship

Een paar dagen geleden overleed Ray Manzarek, de toetsenist van The Doors. Manzarek deed met zijn subtiele blues- en jazzgetinte spel het ontbreken van een bassist in de band vergeten. Ook was hij min of meer de vredesstichter op de momenten dat Jim Morrison de boel op scherp zette. Manzarek is vooral bekend door zijn intro van 'Light My Fire', maar ook niet te onderschatten is zijn bijdrage voor 'The Crystal Ship', een van de mooiste liedjes van The Doors.

JJ Cale

De laatste weken kan nieuwe muziek me nauwelijks boeien. Dat kun je zo hebben en het komt vast wel weer goed. Ook onderweg in de auto naar Limburg probeerde ik het met een stapeltje nieuwe cd's, maar elk album werkte na een paar nummers op mijn zenuwen. Dan kan ik twee dingen doen: klassieke (piano)muziek draaien of JJ Cale. Bij het beluisteren van mijn omvangrijke verzamel-cd van de laatste kwam ik enigszins tot rust. Wonderbaarlijk hoe dat werkt bij deze enigmatische muzikant die nauwelijks in het openbaar verschijnt en minimalisme tot kunst heeft verheven. Bijna al zijn liedjes klinken eender: drie akkoorden, lome countryblues, een hese fluisterstem en een gitaarsolootje van een paar noten. En toch verveelt het zelden, die 'Tulsa Sound' (vernoemd naar de stad in Oklahoma waar hij opgroeide) van de man die helaas vooral bekend is om liedjes die door anderen (lees: Eric Clapton) zijn bewerkt.
      

Parels voor de zwijnen

Een beproeving was het: het volledig uitzitten van de finale van het Songfestival. Ik begreep meteen weer waarom ik er al vijfentwintig jaar niet meer naar kijk. Zelden zo'n stoet aan smakeloosheid (qua stijl, presentatie, zang en liedkunst) voorbij zien komen. Ik snap werkelijk niet dat er elk jaar zoveel mensen op afstemmen, camp kent ook zijn grenzen. En dan ook nog eens die bespottelijke jurering. Maar goed, net als 5,6 miljoen medelanders wilde ik Anouk zien en horen. Ben nooit echt een fan van haar geweest, maar dit vond ik een goede grap: als eigengereide rockbitch deelnemen aan zoiets potsierlijks en conservatiefs als het Songfestival. "Als een procent van de kijkers mijn album koopt, ben ik tevreden", zei ze vooraf. Haar intentie was duidelijk en begrijpelijk. Het was veruit het beste lied van de avond. Ze werd negende.

Herencia Latina

Het druilerige weer nodigt uit om nog even in Spaanse sferen te blijven. De afgelopen week heb ik veel naar Spaanse muziek geluisterd, met name naar Paco Peña. In Theater Carré te Amsterdam zag ik enige jaren geleden een spetterend optreden van deze Spaanse gitaarvirtuoos. Van flamencozang word ik na korte tijd lichtelijk nerveus, maar de "bulerias", de "alegrias" en de "rumbas" op Spaanse gitaar kunnen me zeer bekoren. Een rumba waar ik zelf enige tijd op heb gestudeerd is 'Herencia Latina', eveneens van Paco Peña. Mijn gitaarleraar van toen had zelf lesgehad van de Spaanse grootmeester. Tot kramp in de vingers aan toe heb ik het stuk geoefend en als ik een goede dag heb kan ik het nu herkenbaar spelen. Enfin, van een hele andere orde is de flamenco-gitarist uit Cordoba zelf met dit vurige 'Amanecer Arabe'.

Barça

Vorige week was ik in Spanje, in de buurt van Gerona. Een mooie, bergachtige omgeving met het woeste Cap de Creus, het schilderachtige Cadaques en de prachtige stad Gerona zelf als blikvangers, een bloeiende en welriekende flora en een onstuimige, nog frisse zee. Het waren bijna muziekloze dagen. Geen radio in de huurauto en vergeten cd's mee te nemen voor de cd-speler. Ook in het vakantiehuis was geen muziekinstallatie. De vogels in de tuin en een driejarig kind zorgden die dagen voor de melodieën. Muziek was er ook in het stadion van Barcelona waar ik met mijn neefje de wedstrijd tegen Bayern Munchen aanschouwde. De glorieuze zang van het Catalaanse clublied in een vol stadion was imponerend en maakte bijna de 3-0 nederlaag goed. Ik was al fan, maar ben het nu voor het leven. Wel jammer dat Messi niet meespeelde ...

cd: Erny Green - Sound of the Neonlight

Gepokt en gemazeld

De cd-hoes toont een hooggehakte dame op de voet gevolgd door haar schaduw: een bijna letterlijke verwijzing naar Erny Greens voorliefde voor donkere romantiek. De titel van het nieuwe album van deze Utrechtse troubadour, Sound of the Neonlight, sluit hier naadloos bij aan. Over zijn eerder werk (onder andere voor de altcountryformatie Polgate) was de pers veelal lovend, maar het grote publiek wist hij nooit te bereiken.

Gepokt en gemazeld, het is bijna een understatement als je de levensloop van Erny Green (echte naam: Ernst Grevink) op de keper beschouwt. Twee decennia geleden begaf hij zich als straatmuzikant in Hoog Catharijne tussen de junkies. Bonustrack 'De Nacht' - het enige Nederlandstalige lied op de cd - vormt de weerslag van die periode. Enige furore maakte Green met zijn Joy Divisionproject Closer to Curtis waarmee hij optrad bij de première van Anton Corbijns film Control. In 2010 stortte de Utrechtse muzikant op het podium in als gevolg van uitputting.

Met zijn negende album komt hij sterk terug. Iets steviger dan voorheen, maar nog immer voeren country en folk de boventoon. Ook het geluid van de jaren tachtig sijpelt door. Melancholie is nooit ver weg. Greens stem klinkt puur, doorleefd en soms donker, zoals in het schitterende 'Fear' dat wordt gedragen door onheilspellende synths en repeterend gitaargetokkel. 'Hanging Out', 'Wave in the Wire' en 'Lurking' zijn andere prachtnummers op Sound of the Neonlight, maar het hele album is de moeite waard. Erny Green verdient meer aandacht.

Eerder publicatie op KindaMuzik

Laura Marling

Een van mijn favoriete zangeressen is de pas 23-jarige Engelse Laura Marling. De combinatie van haar onschuldige gezicht en die donkere stem fascineert me zeer. Het merendeel van haar repertoire bestaat uit folky liedjes met rafelrandjes. Ze begeleidt zichzelf niet onverdienstelijk op akoestische gitaar. Zojuist trad ze weer eens op bij Jools Holland, dus dan zal een nieuw album wel in de maak zijn. Deze prachtige uitvoering van 'Once' belooft alvast veel goeds.


                           

Onopgemerkt

Erny Green schijnt al 20 jaar muziek te maken. Deze Utrechtse muzikant is nooit eerder door mij opgemerkt, al ken ik zijn vroegere band Polgate wel nog van mijn tijd bij het Utrechtse radioprogramma 'U-pop Radio'. Maar ik wist niet dat Green deel uitmaakte van deze altcountryformatie. Onlangs hoorde ik zijn solowerk voor het eerst en dat beviel me wel. Recht uit het hart en met het hart op de tong. Binnenkort volgt de recensie van zijn laatste album, hier is alvast de clip van zijn enige Nederlandstalige lied 'De Nacht'.

  

Dansen

Nog eentje van het nieuwe album van Torre en Roos. Omdat de clip zo leuk is en omdat je bijna zin krijgt om te dansen. Als Torre. Zelfs ik. Voor iets meer info over het tweetal verwijs ik graag naar een eerder blog.

John Fullbright

'Later ... with Jools Holland' is aan een nieuw seizoen begonnen en dat is heuglijk nieuws. Het muziekprogramma op de BBC heeft een goed oor voor de relevante muziek van nu (al is dat natuurlijk een subjectieve kwestie) en biedt eigenlijk elk genre wel een podium. Of het nu indiepop, rock, folk, soul, blues of wereldmuziek is: gastheer Jools Holland onthaalt de band of muzikant (op zijn geheel eigen wijze) met aanstekelijk enthousiasme. Soms speelt hij een deuntje mee op piano. De opnames van de uitzending staan snel erna op YouTube, en ook dat is goed nieuws. Deze jongeman van 24 uit Bearden, Oklahoma was onlangs te gast. Een zeer getalenteerde singersongwriter, wat mij betreft.

   

Live: Claw Boys Claw

Lesmateriaal voor beginnende rockbands

Ook als muzikant op leeftijd ontkom je er niet aan: na een nieuwe cd volgt een tochtje langs de concertzalen. Liveoptredens kun je aan Peter te Bos, de niet meer piepjonge frontman van Claw Boys Claw, echter wel toevertrouwen. De Amsterdamse band heeft zich altijd bijzonder senang gevoeld op het podium. Na een stille periode van vijf jaar (Te Bos in een interview met KindaMuzik: "Picasso had een blauwe periode, wij een stille") verscheen onlangs een prima cd van de band, Hammer, waarop de sixties en garagerock hand in hand gaan.

Tivoli Oudegracht is aardig volgelopen voor het kwartet dat met het nieuwe album glans geeft aan zijn dertigjarig bestaan. De eerste jaren grossierde Claw Boys Claw in rauwe, basale rock à la The Stooges. Ballads worden al lang niet meer geschuwd, maar vanavond blijkt dat de band - zeker live - toch vooral imponeert met die ongepolijste garagerock. Met als blikvangers een sympathieke brulboei en een meedogenloze gitarist, John Cameron, die samen met Te Bos over is gebleven van de oorspronkelijke bezetting uit de jaren tachtig.

Het broeierige 'Monkey One', afkomstig van Hammer, vormt de aftrap van een enerverende rockavond, waarop de laatste cd vanzelfsprekend hofleverancier is. Het publiek onthaalt de nieuwe nummers met veel enthousiasme, maar gaat pas echt los bij de klassiekers met de killerriffs: 'Super Kid', 'Troglodyte' en 'Locomotive breath'. Te Bos moet het nog steeds niet hebben van een verfijnde zangtechniek; bij vlagen zingt hij zelfs goed vals. Dit valt vooral op in kalme liedjes, zoals de grootste hit 'Rosie'. Je vergeeft het de joviale, soms wat onhandige zanger snel.

Innemend is Te Bos als hij een jarig meisje in de zaal een flinke hug geeft. Ook zijn act waarbij hij dwars door het publiek loopt, met de microfoonkabel hoog achter hem aan, kan op veel bijval rekenen. En als hij refereert aan het nakende afscheid van concertzaal Tivoli ("Als ik ziek ben wil ik in deze zaal verzorgd worden, mocht hier een ziekenhuis komen") kan Te Bos bij het publiek natuurlijk helemaal niet meer stuk. Zijn motoriek wordt wat strammer met de jaren, maar als hij zijn strot openzet bij die gierende gitaar van Cameron weet je: dit is prima lesmateriaal voor beginnende rockbands.

Eerdere publicatie op KindaMuzik

5 april 2013, Tivoli Oudegracht

Cat Power

Een jaar of vijf geleden zag ik een optreden van Cat Power in Paradiso. Elegante countrysoul van een dame die enige tijd met geen stok het podium was op te krijgen. Voornaamste reden: een alcoholverslaving. Door de belichting was haar mooie gezicht die avond nauwelijks te zien. Haar beweeglijkheid trok zo extra aandacht. Al huppelend en gesticulerend zong Cat Power met hese stem haar fijne liedjes. Toen ik haar een paar dagen geleden zag optreden bij het onvolprezen muziekprogramma van de BBC 'Later ...with Jools Holland' moest ik hier even aan terugdenken. Ook nu staat ze voortdurend te wiebelen en friemelt ze met haar handen. Bewonderenswaardig dat ze er toch in slaagt om tegelijkertijd zo beheerst (en prachtig) dit lied 'Bully' te zingen.

                        

Au

Gisteravond bezocht ik met een kameraad een optreden van de onverslijtbare rockers van Claw Boys Claw. Een jaar of dertig alweer maakt de Amsterdamse formatie concertzalen in den lande onveilig. De performance van Peter te Bos (63 jaar) en zijn kornuiten in Tivoli was zoals verwacht enerverend en energiek. Qua motoriek oogde hij wat stroefjes en zuivere zang was af en toe ver te zoeken, maar verder stond hij nog beslist zijn mannetje. Mijn kameraad (41 jaar) dacht er het zijne van: die oude man op het podium had er duidelijk geen zin meer in. Eerder stoppen was raadzaam geweest. Eigenlijk was het geen gezicht meer. Een kwartiertje later op de Oude Gracht: Met een pijnlijke grimas en moeizaam voortbewegend geeft mijn kameraad te kennen dat het uurtje tennis eerder op de dag hem niet in de koude kleren is gaan zitten. Voeten en rug doen au. Om de afstand van 50 meter naar de volgende bestemming, De Stichtse Taveerne, te overbruggen nemen we de auto. Tijdens het biljarten verslechtert zijn toestand. Hij raakt uitgeput en aan het eind van het tweede potje dreigt het echt mis te gaan; na een (niet onaardige) afstoot volgt bijna zijn laatste ademstoot. Dan valt ook nog eens een schrijfbord (met daarop vermeld enige smakelijke bittergarnituren) op zijn hoofd. Steunend op de keu kan hij nog net uitbrengen: "Genoeg geweest voor vandaag." Ik draag hem naar de auto. In de verte horen we de bulderende lach van Peter te Bos.