Morphine

Dat was een mooie docu gisteravond op Canvas: 'Cure for pain: the Mark Sandman story'. Centraal stond de levenswandel van de zanger en tekstschrijver van Morphine, een Amerikaans trio dat in de jaren negentig opzien baarde. De opwindende mix van rock, blues en jazz was al vrij ongewoon, helemaal bijzonder was de samenstelling van de band: een tweesnarige basgitaar (bespeeld door Sandman), een baritonsax en drums. Geen gitarist dus, en dat ten tijde van de grunge. Mark Sandman lijkt in de docu lange tijd een 'coole dude' die met een prettig soort afstandelijkheid in het leven staat, maar halverwege het relaas blijkt dat hij zwaar te lijden heeft gehad van de dood -in een tijdbestek van anderhalf jaar- van zijn twee (jongere) broers. De een sterft na een kort ziekbed en de ander valt uit een raam. Morphine stilt de pijn. Mark Sandman zelf overlijdt op 47-jarige leeftijd aan een hartaanval. Op het podium ...

Altcountry

Sinds ik niet meer schrijf voor altcountry.nl volg ik de muziek die deze website onder de aandacht brengt wat minder. Zo mis ik de laatste jaren vast veel moois op het gebied van folk en country. In een van de talloze jaarlijsten ontdekte ik dit pareltje op het gebied van americana. Nels Andrews, een rondreizende bard uit New York. Melancholiek van toon, gezongen met een licht rafelige stem, mooie samenzang en met subtiel gebruik van instrumentarium. Een voorname rol is er voor de mandoline. Dit prachtige lied hielp me deze dag door, zo'n dag waarop het niet zo lekker loopt allemaal ...

cd: Mark Lotterman - Funny

"Geniet van de avondzon na een verloren dag"

Het getuigt van enig sarcasme om een onvrolijk album Funny te dopen. Donkere humor kun je Mark Lotterman wel toevertrouwen. De beginregels van het openings- en titelnummer luiden: "It's funny to see that love can surprise a man as much as death." Denk daar de aartsdonkere stem van Lotterman bij en je hebt de sfeer van dit album aardig te pakken. Het slepende 'Funny' met jankende gitaar is overigens wel een ijzersterke opening.

Donkere ballads voeren de boventoon op de derde cd van Mark Lotterman, afkomstig uit Mijnsheerenland. Treurnis en misère tieren welig en de dood is nooit ver weg. Hier en daar breekt een streepje zonlicht door en ook de liefde biedt nog enig soelaas. Qua stijl schurkt Lotterman aan tegen Nick Cave, met name in een pianoballad als 'Love Is a Mountain too High' en in het gejaagde 'November'. In 'Glad to Say I Love You' klinkt Lotterman als Bob Dylan in elektrisch versterkte hoedanigheid.

Niet alle liedjes op Funny zijn even sterk. Constante factor is Lottermans eigengereide, bitterzoete benadering van de rafelkanten van het bestaan. In 'Been Blue' danst hij een droefgeestig walsje en in 'The Shed' toont hij zijn voorliefde voor de blues. Motto van de cd lijkt te zijn: "You gotta learn to enjoy the evening sun / When it's too late to save the day" (uit: 'Evening Sun'). Al gaat er veel mis in het leven: probeer er maar het beste van te maken. En beluister daarbij gerust deze cd van Mark Lotterman.

(Eerdere publicatie op KindaMuzik)

 

De blues

Prachtige liveopname uit 1985 van Stevie Ray Vaughan op zijn Fender Stratocaster. Waarlijk vanuit zijn tenen speelt de twee na beste gitarist ter wereld 'Tin Pan Alley': zo ongeveer het ultieme bluesnummer. Let ook op de reacties van het publiek. Het blijft doodzonde dat hij vijf jaar later bij een helikopterongeluk om het leven kwam, na een optreden met Robert Cray, Eric Clapton en Buddy Guy. Op 35-jarige leeftijd ...

(licht) Jubelend 

'Jubilee Street', het tweede op internet verschenen nummer van het naderende album van Nick Cave and the Bad Seeds ('Push The Sky Away') klinkt al een stuk beter dan de eerste track die ik op deze weblog plaatste. Donker, dreigend en met een fijne spanningsboog. En de tekst krijg je er gratis bij.   

De Speeldoos

Tja, en dan wint Racoon de Popprijs 2012. Ik geloof graag dat deze Zeeuwse band het afgelopen jaar een belangrijk bijdrage heeft geleverd aan de Nederlandse popmuziek. Maar hoe vaardig het viertal ook is in het fabriceren van het perfecte radio(2)-liedje: enig muzikaal risico is ver te zoeken. Het blijft me allemaal te smetteloos en braaf. Hoe anders is dat bij De Speeldoos die dit weekeinde ook optraden tijdens Noorderslag. Dit hobbyproject van Torre Florim van De Staat en Roos Rebergen van Roosbeef verraste in 2009 met een sterke mini-cd met liedjes gebaseerd op gedichten van verstandelijk gehandicapten. In april dit jaar verschijnt een tweede album van dit eigenzinnige duo en dat is heuglijk nieuws. 

Hendrix

Nog een muzikale held om het af te leren en dan over tot de orde van de dag. Op YouTube dwaalde gisteren een 'lost song' rond van Jimi Hendrix, de man die gitaar-improvisatie tot kunst verhief. Vrij van geest en bovenmatig getalenteerd, dat zal niemand ontkennen. 'Somewhere' is de titel van dit opvallend sterke nummer. Soulvol en bezield in de traditie van The Band of Gypsys, de formatie waarmee Hendrix rond de jaarwisseling van 1969-1970 die meesterlijke live-opnames maakte. In maart komt het 'nieuwe' album van Jimi Hendrix 'People, Hell & Angels' uit. Al blijft dat raar klinken ...

.                        <

Cave

Ook een ander door mij bewonderd muzikant komt binnenkort met een nieuw album op de proppen: In februari 2013 ziet 'Push The Sky Away' van Nick Cave & The Bad Seeds het licht. Zijn laatste cd met The Bad Seeds 'Dig, Lazarus, Dig!!!' dateert ook alweer uit 2008. In de tussentijd waren er wel nog de twee sterke cd's met zijn nevenproject Grinderman. Of het nieuwe werkje van Nick Cave net zo rauw en basaal zal klinken als Grinderman 1 en (met name) 2 is nog maar de vraag, zeker als je onderstaande clip van de eerste single 'We No Who U R' bekijkt.

Bowie

Vandaag wordt hij alweer 66 jaar: David Bowie. Binnenkort verschijnt er vrij onverwacht een nieuw album van de kameleontische zanger die van onschatbare waarde is geweest voor de popmuziek. Bowie treedt al jaren niet meer op en zijn laatste album dateert van tien jaar geleden. In de jaren zeventig was hij grensverleggend, vanaf de glorieuze glamrock uit zijn beginjaren op 'The Man Who Sold The World', 'Hunky Dory' en 'The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars' tot aan de briljante Berlijn-trilogie 'Heroes', 'Lodger' en 'Low'. Op diverse sociale media verscheen vandaag de clip van het nummer 'Where Are We Now?' afkomstig van zijn nieuwe cd. Betreft het hier een ''kalme, reflectieve ballad'', zoals Volkskrant-recensent Menno Pot meent, of neigt het meer naar deze mening van iemand op Facebook: ''Wat een zeiknummer!''? Ik ben er nog niet uit ...

Gentse glorie 

Bram Vanparys, dat is de echte naam van de Gentse singer-songwriter The Bony King of Nowhere. De lyrische, uitgebeende folkliedjes gecombineerd met de sensitieve stem van Vanparys doen denken aan de muziek van Nick Drake, Tom Brosseau en Lucky Fonz III. Kort geleden verscheen het derde album van de Belg die ook muziek schreef voor twee Belgische films (o.a. '22 mei' van Koen Mortier). Een jongen om in de gaten te houden.

Even in the quietest moments

Nog even over de Top 2000 a gogo. Dit vrolijke muziekprogramma -onlosmakelijk verbonden met de laatste dagen van het jaar- kende als vaste rubriek de mini-documentaire, veelal van de hand van Leo Blokhuis. De ene reportage was interessanter dan de andere. Zelf vond ik die over Roger Hodgson, voormalig zanger, gitarist en toetsenist van Supertramp, het beste. Toen ik een jaar of twaalf was, beschouwde ik deze Britse band zo'n beetje als het summum van muzikaal vernuft. Tegenwoordig luister ik er nooit meer naar, maar het interview met Hodgson raakte me meer dan ik had verwacht. Zeker toen hij op gitaar ergens in de natuur dit nummer begon te spelen: