Claw Boys Claw

Dertig jaar bestaat de band inmiddels, het is nauwelijks voor te stellen. Het laatste album dateert alweer van 2008 en verscheen destijds na een jaar of tien van inactiviteit. Nu is er de nieuwe cd 'Hammer' van Claw Boys Claw, de Amsterdamse garagerockformatie rondom zanger/grafisch ontwerper Peter te Bos. Ik heb het nieuwe album nog niet beluisterd, maar het titelnummer klinkt voortreffelijk.

'The next day'

Over enkele dagen verschijnt zijn langverwachte, nieuwe album 'The next day' en de spanning onder zijn volgelingen begint aardig op te lopen. De eerste geluiden zijn positief. Wat heeft David Bowie nog toe te voegen aan zijn immense oeuvre? Het onlangs verschenen tweede nummer van de cd, 'The stars (are out tonight)' klinkt in ieder geval een stuk overtuigender dan de eerste track.

Cd: Sofie LeTitre - Back where we come from

Veranderlijk muzikaal palet

Back where we come from is het debuut van de Nederlandse zangeres Sofie Letitre. Met haar vorige band Le Titre had ze een bescheiden hit met het lichtjes aan Radiohead refererende 'Sharp Silence'. Samen met gitarist en producer Ferdy van Singel, die ook deel uitmaakte van Le Titre, nam ze in een antikraakpand in het oosten van het land een gevarieerde en zorgvuldig geconstrueerde debuut-cd op. Met veel aandacht voor detail.

"Laverend tussen bombastisch cynisme en oprechte breekbare melancholie", zo meldt de bio. En inderdaad is het muzikale palet op dit album nogal veranderlijk: van het ingetogen 'Days Seem Longer Than Before' en de huppelende pop in 'Devotion' tot de weerbarstige blues van 'Way Out'. Maar het is toch de melancholie die de overhand heeft. Melancholie met een donkere ondertoon, zoals in het dramatisch sterke 'Feel Low'.

Letitre beschikt over een omfloerste stem met een scherp randje die nogal eens aan Cat Power doet denken. Dat die stem ook de hoogte in kan, bewijst ze in 'Remember', een fijngevoelige cover van de Canadese dj/producer Deadmau5. De instrumentatie op Back Where We Come From – met onder andere piano en blazers – is prima verzorgd en bij vlagen verrassend: in 'Intermezzo' geeft een fanfare een heel eigen interpretatie van U2's 'I Still Haven't Found What I'm Looking For'. Voor het claustrofobische einde van dit instrumentale nummer zou Thom Yorke zich allerminst schamen. Sofie Letitre beëindigt dit album fluisterend, maar haar stem is gehoord.

Eerder publicatie op KindaMuzik

Warmte

In deze dagen van bijna Siberische koude vanwege een snijdende oostenwind komt enige muzikale warmte goed van pas. Sofie LeTitre is een Nederlandse zangeres die onlangs haar debuutalbum 'Back Were We Come From' uitbracht. Fijne melancholie met scherpe randjes zo hier en daar. Haar muziek heeft wel wat weg van Cat Power. Met 'Remember' kom ik deze koude nacht wel door.

'My Bonnie'

En dan de jaren zestig zelf. Vandaag overleed Tony Sheridan, de man die zo belangrijk was in de beginjaren van The Beatles. Ik luister nog steeds net iets liever naar The Rolling Stones, maar met de jaren beginnen The Fab Four hun achterstand in te lopen. Met Tony Sheridan als zanger namen The Beatles in 1961 in Hamburg hun eerste single 'My Bonnie' op, onder de naam Tony Sheridan & The Beat Brothers. The Beatles klonk voor Duitsers als Die Pidels (De Piemels), dus werd het The Beat Brothers. John Lennon was later niet te spreken over het nummer: "Tony zingt, wij staan te rammen op de achtergrond. Vreselijk." Eerlijk gezegd heb ik nooit geweten dat The Beatles 'My Bonnie' (oorspronkelijk een Schots folklied) hebben opgenomen, laat staan dat het feitelijk hun eerste single was. Het lied werd in mijn jeugdjaren veelvuldig gezongen, door zussen en zo. Het is zeker niet de beste song uit de jaren zestig, maar wel een met verstrekkende gevolgen voor de popmuziek.

Copycat

Het is schering en inslag: de bandjes die teruggrijpen naar het geluid van de jaren zestig. Jake Bugg, Nick Waterhouse en de Allah-Las zijn slecht enkele exponenten van een ware sixties-revival. Je kunt het een zwaktebod noemen: verzin zelf eens wat. Aan de andere kant is het een creatieve en liefdevolle uiting van bewondering voor een muzikaal tijdperk. Een tijdperk dat betreffende bands overigens alleen kennen van horen zeggen, gezien de gemiddelde leeftijd van de muzikanten. Ook de uit Hoorn afkomstige Jacco Gardner is pas 24 jaar. Zijn debuut 'Cabinet of Curiosities' is allesbehalve onopgemerkt gebleven in binnen- en buitenland. De toonaangevende Britse website Pitchfork besteedde zelfs aandacht aan de cd en waardeerde het met een 7.2. Die is binnen zou je zeggen. Maar het is nog maar de vraag wat Gardner in de toekomst gaat doen. In een interview gaf de jonge muzikant aan dat hij minstens zo graag produceert als musiceert, en dat hoor je: 'Cabinet of Curiosities' klinkt prachtig. Het geluid van de jaren zestig is perfect gekopieerd. Ik denk alleen dat de betere muziek uit die tijd over honderd jaar nog steeds gedraaid wordt en copycat Jacco Gardner niet. Hoe goed zijn muziek ook is ...

David Bowie: even ongrijpbaar als geniaal
(van glamrock, soul en minimal music naar jungle)

Een maand geleden ontstond er de nodige roering onder David Bowie-adepten: op de sociale media verscheen plots een nieuw nummer, 'Where are we now', een breekbaar kleinood over Berlijn. Na een stilte van tien jaar verschijnt in april zowaar weer eens een album van de man die van onschatbare waarde is geweest voor de popmuziek. Een (onvolledige) beschrijving van een veelomvattend oeuvre. 

De muzikale loopbaan van David Bowie (echte naam: David Robert Jones) vangt midden jaren zestig aan in Londen als saxofonist en zanger in diverse bluesbandjes. Zijn eerste soloalbums met sixtiespop die volgen zijn best aardig, maar weinig opzienbarend. Het markante stemgeluid dat later zijn handelsmerk zal worden, is al wel aanwezig. Het jaar 1969 betekent de doorbraak voor Bowie. Met het stemmige 'Space Oddity' dat geïnspireerd is op Stanley Kubricks monumentale film '2001: A Space Odyssey' heeft hij zijn eerste hit te pakken.

Ut veurjaor

In DWDD maakte Giel Beelen gisteravond (tot afgrijzen van Jan Mulder) promotie voor carnaval. Luidruchtige optredens van Brabantste artiesten compleet met serpentines leukten de sfeer op. Niet mijn pakkie an: deze vorm van platvloersheid. De Limburgse variant, de vasteloavend, bevalt me beter. Een zwierige wals in plaats van die onnozele polonaise en ieder jaar nieuwe, vaak best inventieve liedjes in het dialect. Ooit wonnen die van Venlo een prijs voor de originaliteit, als ik me niet vergis. Mijn laatste 'viering' dateert alweer van een jaar of tien geleden; sinds ik in Utrecht woon doe ik er nog maar zelden aan. Ik kan ook niet zeggen dat ik het erg mis, maar elk jaar rond deze tijd begint het toch wel weer te kriebelen. In mijn gedachten zijn het drie zorgeloze dagen: in een zalige alcoholroes en ludiek vermomd achter de hoempapa (en de leuke meisjes) aan. Café in, café uit. Jan van Mersbergen schreef er een mooie roman over: 'Naar de overkant van de nacht'. Door de jaren heen zal mijn herinnering aan het driedaagse feest vast enigszins gekleurd zijn, feit is wel dat ik gisteren bij het beluisteren van een aantal Venlose klassiekers op YouTube de meeste teksten zo nog mee kon zingen.

Erlkönig

Ik wil even een lans breken voor 'De Tiende van Tijl', een verrassend tv-programma waarin klassieke muziek centraal staat. Wellicht is deze bijdrage op dit blog een vreemde eend in de bijt, het zij zo. Klassieke muziek heb ik van jongs af aan meegekregen. Naast het Franse chanson weerklonk veelal muziek van Bach en Mozart door mijn ouderlijk huis. Als puber heb ik (zoals het hoort) klassieke muziek enige tijd links laten, maar vanaf mijn studententijd is er weer ruimte voor. Tegenwoordig is het soms de enige muziek die ik kan verdragen. Enfin, terug naar 'De Tiende van Tijl'. Een laagdrempelig programma inderdaad voor klassieke muziek en de presentatie van Tijl Beckand mag soms best een greintje minder olijk, maar alleen al de muziek en de interessante anekdotes maken het bekijken de moeite waard. Uit een uitzending van eind vorig jaar komt dit schitterend droevige 'Erlkönig' van Schubert, gebaseerd op een tekst van Goethe. Gezongen door Alex Klaasen, die eerder Toon Hermans vertolkte. Eveneens zeer geliefd bij mijn ouders ...                 

The other side 

Morphine is een band die ik beslist te weinig beluisterd heb. Kijk maar eens naar deze geweldige liveopname uit 1990 waar de inventiviteit en muzikaliteit van afspat.