Laura Marling

Een van mijn favoriete zangeressen is de pas 23-jarige Engelse Laura Marling. De combinatie van haar onschuldige gezicht en die donkere stem fascineert me zeer. Het merendeel van haar repertoire bestaat uit folky liedjes met rafelrandjes. Ze begeleidt zichzelf niet onverdienstelijk op akoestische gitaar. Zojuist trad ze weer eens op bij Jools Holland, dus dan zal een nieuw album wel in de maak zijn. Deze prachtige uitvoering van 'Once' belooft alvast veel goeds.


                           

Onopgemerkt

Erny Green schijnt al 20 jaar muziek te maken. Deze Utrechtse muzikant is nooit eerder door mij opgemerkt, al ken ik zijn vroegere band Polgate wel nog van mijn tijd bij het Utrechtse radioprogramma 'U-pop Radio'. Maar ik wist niet dat Green deel uitmaakte van deze altcountryformatie. Onlangs hoorde ik zijn solowerk voor het eerst en dat beviel me wel. Recht uit het hart en met het hart op de tong. Binnenkort volgt de recensie van zijn laatste album, hier is alvast de clip van zijn enige Nederlandstalige lied 'De Nacht'.

  

Dansen

Nog eentje van het nieuwe album van Torre en Roos. Omdat de clip zo leuk is en omdat je bijna zin krijgt om te dansen. Als Torre. Zelfs ik. Voor iets meer info over het tweetal verwijs ik graag naar een eerder blog.

John Fullbright

'Later ... with Jools Holland' is aan een nieuw seizoen begonnen en dat is heuglijk nieuws. Het muziekprogramma op de BBC heeft een goed oor voor de relevante muziek van nu (al is dat natuurlijk een subjectieve kwestie) en biedt eigenlijk elk genre wel een podium. Of het nu indiepop, rock, folk, soul, blues of wereldmuziek is: gastheer Jools Holland onthaalt de band of muzikant (op zijn geheel eigen wijze) met aanstekelijk enthousiasme. Soms speelt hij een deuntje mee op piano. De opnames van de uitzending staan snel erna op YouTube, en ook dat is goed nieuws. Deze jongeman van 24 uit Bearden, Oklahoma was onlangs te gast. Een zeer getalenteerde singersongwriter, wat mij betreft.

   

Live: Claw Boys Claw

Lesmateriaal voor beginnende rockbands

Ook als muzikant op leeftijd ontkom je er niet aan: na een nieuwe cd volgt een tochtje langs de concertzalen. Liveoptredens kun je aan Peter te Bos, de niet meer piepjonge frontman van Claw Boys Claw, echter wel toevertrouwen. De Amsterdamse band heeft zich altijd bijzonder senang gevoeld op het podium. Na een stille periode van vijf jaar (Te Bos in een interview met KindaMuzik: "Picasso had een blauwe periode, wij een stille") verscheen onlangs een prima cd van de band, Hammer, waarop de sixties en garagerock hand in hand gaan.

Tivoli Oudegracht is aardig volgelopen voor het kwartet dat met het nieuwe album glans geeft aan zijn dertigjarig bestaan. De eerste jaren grossierde Claw Boys Claw in rauwe, basale rock à la The Stooges. Ballads worden al lang niet meer geschuwd, maar vanavond blijkt dat de band - zeker live - toch vooral imponeert met die ongepolijste garagerock. Met als blikvangers een sympathieke brulboei en een meedogenloze gitarist, John Cameron, die samen met Te Bos over is gebleven van de oorspronkelijke bezetting uit de jaren tachtig.

Het broeierige 'Monkey One', afkomstig van Hammer, vormt de aftrap van een enerverende rockavond, waarop de laatste cd vanzelfsprekend hofleverancier is. Het publiek onthaalt de nieuwe nummers met veel enthousiasme, maar gaat pas echt los bij de klassiekers met de killerriffs: 'Super Kid', 'Troglodyte' en 'Locomotive breath'. Te Bos moet het nog steeds niet hebben van een verfijnde zangtechniek; bij vlagen zingt hij zelfs goed vals. Dit valt vooral op in kalme liedjes, zoals de grootste hit 'Rosie'. Je vergeeft het de joviale, soms wat onhandige zanger snel.

Innemend is Te Bos als hij een jarig meisje in de zaal een flinke hug geeft. Ook zijn act waarbij hij dwars door het publiek loopt, met de microfoonkabel hoog achter hem aan, kan op veel bijval rekenen. En als hij refereert aan het nakende afscheid van concertzaal Tivoli ("Als ik ziek ben wil ik in deze zaal verzorgd worden, mocht hier een ziekenhuis komen") kan Te Bos bij het publiek natuurlijk helemaal niet meer stuk. Zijn motoriek wordt wat strammer met de jaren, maar als hij zijn strot openzet bij die gierende gitaar van Cameron weet je: dit is prima lesmateriaal voor beginnende rockbands.

Eerdere publicatie op KindaMuzik

5 april 2013, Tivoli Oudegracht

Cat Power

Een jaar of vijf geleden zag ik een optreden van Cat Power in Paradiso. Elegante countrysoul van een dame die enige tijd met geen stok het podium was op te krijgen. Voornaamste reden: een alcoholverslaving. Door de belichting was haar mooie gezicht die avond nauwelijks te zien. Haar beweeglijkheid trok zo extra aandacht. Al huppelend en gesticulerend zong Cat Power met hese stem haar fijne liedjes. Toen ik haar een paar dagen geleden zag optreden bij het onvolprezen muziekprogramma van de BBC 'Later ...with Jools Holland' moest ik hier even aan terugdenken. Ook nu staat ze voortdurend te wiebelen en friemelt ze met haar handen. Bewonderenswaardig dat ze er toch in slaagt om tegelijkertijd zo beheerst (en prachtig) dit lied 'Bully' te zingen.

                        

Au

Gisteravond bezocht ik met een kameraad een optreden van de onverslijtbare rockers van Claw Boys Claw. Een jaar of dertig alweer maakt de Amsterdamse formatie concertzalen in den lande onveilig. De performance van Peter te Bos (63 jaar) en zijn kornuiten in Tivoli was zoals verwacht enerverend en energiek. Qua motoriek oogde hij wat stroefjes en zuivere zang was af en toe ver te zoeken, maar verder stond hij nog beslist zijn mannetje. Mijn kameraad (41 jaar) dacht er het zijne van: die oude man op het podium had er duidelijk geen zin meer in. Eerder stoppen was raadzaam geweest. Eigenlijk was het geen gezicht meer. Een kwartiertje later op de Oude Gracht: Met een pijnlijke grimas en moeizaam voortbewegend geeft mijn kameraad te kennen dat het uurtje tennis eerder op de dag hem niet in de koude kleren is gaan zitten. Voeten en rug doen au. Om de afstand van 50 meter naar de volgende bestemming, De Stichtse Taveerne, te overbruggen nemen we de auto. Tijdens het biljarten verslechtert zijn toestand. Hij raakt uitgeput en aan het eind van het tweede potje dreigt het echt mis te gaan; na een (niet onaardige) afstoot volgt bijna zijn laatste ademstoot. Dan valt ook nog eens een schrijfbord (met daarop vermeld enige smakelijke bittergarnituren) op zijn hoofd. Steunend op de keu kan hij nog net uitbrengen: "Genoeg geweest voor vandaag." Ik draag hem naar de auto. In de verte horen we de bulderende lach van Peter te Bos.

 

Torre en Roos

Torre Florim (De Staat) en Roos Rebergen (Roosbeef) zorgden in 2009 voor een aangename verrassing met hun project 'De Speeldoos'. In een zestal liedjes vormden ze de spreekbuis van een groep verstandelijk gehandicapten. Het duo bewerkte de ontwapenende en vaak ontroerende teksten tot fijne popliedjes. Nu is er de opvolger 'De Tweede Speeldoos' en opnieuw blijkt dat de twee muzikanten prima met elkaar door een deur kunnen.