Tranen

Aardig programma: 'De beste singer-songwriter van Nederland'. Natuurlijk is het vrij onzinnig om muzikale prestaties te onderwerpen aan een wedstrijd en de keuze van de winnaar is dan ook een puur subjectieve, maar het programma geeft wel een aardig beeld van de huidige stand van zaken in de Nederlandse muziek. Met de winnaar van vorig jaar, de jeugdige Douwe Bob en zijn energieke rock 'n roll, kon ik prima leven. Veel kandidaten zijn de twintig nog niet gepasseerd, dus leeftijd is blijkbaar een criterium om mee te mogen doen. Dat heeft vast met kijkcijfers te maken, want er zijn genoeg goede singersongwriters die een stuk ouder zijn. Gisteren traden twee muzikanten op die de juryleden tot tranen roerden. Eerst ging de stoere Eric Corton voor de bijl na een gevoelige ballad van ene Michael Prins, later hielden Giel Beelen en Sanne Hans (Miss Montreal) het niet droog bij een Nederlandstalig lied van ene Maaike Ouboter. Ben niet zo'n voorstander van gesnotter in het openbaar (zeker niet op televisie), maar de programmamakers hebben de driekoppige jury vast op het hart gedrukt om hun gevoelens de vrije loop te laten. De kijkcijfers, nietwaar? Ik durf te wedden dat het drietal, professioneel en gehard in de muziekbusiness, de tranen best binnen had kunnen houden als daar vooraf om gevraagd was. Dat hoeft dan natuurlijk ook weer niet, maar goed. Misschien is het probleem wel dat zo teveel aandacht uitgaat naar de jury, terwijl het om de liedjes moet gaan. De twee die de nodige emotie veroorzaakten waren inderdaad mooi, dat kan ik niet ontkennen. Met name Maaike Ouboter ontroerde mij ook enigszins. Niet tot tranen aan toe overigens, al had dat best gemogen thuis op de bank.

                      

The Crystal Ship

Een paar dagen geleden overleed Ray Manzarek, de toetsenist van The Doors. Manzarek deed met zijn subtiele blues- en jazzgetinte spel het ontbreken van een bassist in de band vergeten. Ook was hij min of meer de vredesstichter op de momenten dat Jim Morrison de boel op scherp zette. Manzarek is vooral bekend door zijn intro van 'Light My Fire', maar ook niet te onderschatten is zijn bijdrage voor 'The Crystal Ship', een van de mooiste liedjes van The Doors.

JJ Cale

De laatste weken kan nieuwe muziek me nauwelijks boeien. Dat kun je zo hebben en het komt vast wel weer goed. Ook onderweg in de auto naar Limburg probeerde ik het met een stapeltje nieuwe cd's, maar elk album werkte na een paar nummers op mijn zenuwen. Dan kan ik twee dingen doen: klassieke (piano)muziek draaien of JJ Cale. Bij het beluisteren van mijn omvangrijke verzamel-cd van de laatste kwam ik enigszins tot rust. Wonderbaarlijk hoe dat werkt bij deze enigmatische muzikant die nauwelijks in het openbaar verschijnt en minimalisme tot kunst heeft verheven. Bijna al zijn liedjes klinken eender: drie akkoorden, lome countryblues, een hese fluisterstem en een gitaarsolootje van een paar noten. En toch verveelt het zelden, die 'Tulsa Sound' (vernoemd naar de stad in Oklahoma waar hij opgroeide) van de man die helaas vooral bekend is om liedjes die door anderen (lees: Eric Clapton) zijn bewerkt.
      

Parels voor de zwijnen

Een beproeving was het: het volledig uitzitten van de finale van het Songfestival. Ik begreep meteen weer waarom ik er al vijfentwintig jaar niet meer naar kijk. Zelden zo'n stoet aan smakeloosheid (qua stijl, presentatie, zang en liedkunst) voorbij zien komen. Ik snap werkelijk niet dat er elk jaar zoveel mensen op afstemmen, camp kent ook zijn grenzen. En dan ook nog eens die bespottelijke jurering. Maar goed, net als 5,6 miljoen medelanders wilde ik Anouk zien en horen. Ben nooit echt een fan van haar geweest, maar dit vond ik een goede grap: als eigengereide rockbitch deelnemen aan zoiets potsierlijks en conservatiefs als het Songfestival. "Als een procent van de kijkers mijn album koopt, ben ik tevreden", zei ze vooraf. Haar intentie was duidelijk en begrijpelijk. Het was veruit het beste lied van de avond. Ze werd negende.

Herencia Latina

Het druilerige weer nodigt uit om nog even in Spaanse sferen te blijven. De afgelopen week heb ik veel naar Spaanse muziek geluisterd, met name naar Paco Peña. In Theater Carré te Amsterdam zag ik enige jaren geleden een spetterend optreden van deze Spaanse gitaarvirtuoos. Van flamencozang word ik na korte tijd lichtelijk nerveus, maar de "bulerias", de "alegrias" en de "rumbas" op Spaanse gitaar kunnen me zeer bekoren. Een rumba waar ik zelf enige tijd op heb gestudeerd is 'Herencia Latina', eveneens van Paco Peña. Mijn gitaarleraar van toen had zelf lesgehad van de Spaanse grootmeester. Tot kramp in de vingers aan toe heb ik het stuk geoefend en als ik een goede dag heb kan ik het nu herkenbaar spelen. Enfin, van een hele andere orde is de flamenco-gitarist uit Cordoba zelf met dit vurige 'Amanecer Arabe'.

Barça

Vorige week was ik in Spanje, in de buurt van Gerona. Een mooie, bergachtige omgeving met het woeste Cap de Creus, het schilderachtige Cadaques en de prachtige stad Gerona zelf als blikvangers, een bloeiende en welriekende flora en een onstuimige, nog frisse zee. Het waren bijna muziekloze dagen. Geen radio in de huurauto en vergeten cd's mee te nemen voor de cd-speler. Ook in het vakantiehuis was geen muziekinstallatie. De vogels in de tuin en een driejarig kind zorgden die dagen voor de melodieën. Muziek was er ook in het stadion van Barcelona waar ik met mijn neefje de wedstrijd tegen Bayern Munchen aanschouwde. De glorieuze zang van het Catalaanse clublied in een vol stadion was imponerend en maakte bijna de 3-0 nederlaag goed. Ik was al fan, maar ben het nu voor het leven. Wel jammer dat Messi niet meespeelde ...

cd: Erny Green - Sound of the Neonlight

Gepokt en gemazeld

De cd-hoes toont een hooggehakte dame op de voet gevolgd door haar schaduw: een bijna letterlijke verwijzing naar Erny Greens voorliefde voor donkere romantiek. De titel van het nieuwe album van deze Utrechtse troubadour, Sound of the Neonlight, sluit hier naadloos bij aan. Over zijn eerder werk (onder andere voor de altcountryformatie Polgate) was de pers veelal lovend, maar het grote publiek wist hij nooit te bereiken.

Gepokt en gemazeld, het is bijna een understatement als je de levensloop van Erny Green (echte naam: Ernst Grevink) op de keper beschouwt. Twee decennia geleden begaf hij zich als straatmuzikant in Hoog Catharijne tussen de junkies. Bonustrack 'De Nacht' - het enige Nederlandstalige lied op de cd - vormt de weerslag van die periode. Enige furore maakte Green met zijn Joy Divisionproject Closer to Curtis waarmee hij optrad bij de première van Anton Corbijns film Control. In 2010 stortte de Utrechtse muzikant op het podium in als gevolg van uitputting.

Met zijn negende album komt hij sterk terug. Iets steviger dan voorheen, maar nog immer voeren country en folk de boventoon. Ook het geluid van de jaren tachtig sijpelt door. Melancholie is nooit ver weg. Greens stem klinkt puur, doorleefd en soms donker, zoals in het schitterende 'Fear' dat wordt gedragen door onheilspellende synths en repeterend gitaargetokkel. 'Hanging Out', 'Wave in the Wire' en 'Lurking' zijn andere prachtnummers op Sound of the Neonlight, maar het hele album is de moeite waard. Erny Green verdient meer aandacht.

Eerder publicatie op KindaMuzik