Maaike en Michael 

En dit zijn de winnaars (mag je hopen):

Zomer

Bij een zwoele zomerdag in Nederland is het onweer nooit ver weg ...

De onbekende renner 

Mooi natuurlijk dat die Nederlandse jongens zo hoog staan in het klassement. Al zakte Ten Dam vandaag een plaatsje, maar of je nu 5e of 6e staat: ach. Hij zal er zelf wel anders over denken. Ik ben van de generatie die is op opgegroeid met topcoureurs als Zoetemelk, Winnen, Rooks, Theunisse en Breukink. Eigenlijk is het al gewoon geworden de laatste jaren dat de Nederlanders, zowel in de etappes als in het klassement, niet of nauwelijks presteren. En opeens zijn daar die twee jongens uit Groningen. Je kijkt toch anders naar de Tour. Of Mollema die tweede plek behoudt, het zal me benieuwen. Maar het is fijn dat het Nederlandse wielrennen zich weer eens van zijn positieve (haha) kant laat zien. Er rijden ook renners rond die al blij zijn als ze binnen de tijd over de finish komen. Over deze onbekende wielrenners zong Alex Roeka een aardig lied in De Avondetappe.

Oprecht

Ik had het programma al een paar weken niet meer gezien, maar vanavond besloot ik weer eens naar 'De beste singersongwriter van Nederland' te kijken. De opdracht voor de deelnemers luidde om een liefdesliedje te schrijven voor iemand die later bij de uitvoering aanwezig zou zijn. En dus werden geliefdes bezongen, een moeder, Douwe Bob (verrassend en ook wel geestig, door een van de betere muzikanten Michael Prins). Veel voorspelbaar gesnotter dus weer (dat ellendige inzoomen op precaire momenten), maar ook een opvallend koele reactie van de vriendin van Jeroen Kant. Die leek helemaal niet blij te zijn met het lied. Als dat maar goed gaat. Ik zag ook weer een mooi lied van Maaike Ouboter die een oprecht liedje zong over en voor haar broer. Die hoorde het wat ongemakkelijk aan. Ouboter wordt een grote, dat kan bijna niet anders. Ze beschikt over een prachtige, sensitieve stem, een krachtige presentatie en de gave om soepele, bijna poetische teksten te schrijven over hele gewone dingen.

     

Hemels

Niet al het werk van Willy DeVille vind ik even goed. Op sommige momenten schuurt deze romanticus pur sang (die overleed in 2009) me iets te veel tegen de kitsch aan. Hij is natuurlijk vooral bekend in de hoedanigheid van Mink de Ville en de wereldhit Spanish Stroll. Dat is wel een lekker en vooral tijdloos nummer. Een verzamelalbum met zijn beste liedjes vind ik ook prima te verteren. Vooral het livealbum uit 1993 vind ik erg sterk, met daarop de swingende bewerking van 'Hey Joe' van Jimi Hendrix. Op die cd staat ook het prachtige en ontroerende 'Heaven Stood Still'. Alsof de hemel zijn adem inhoudt.