Van huis

Morgen ga ik nog even van de zomer genieten in Turkije. Tien dagen geen bijdrage op dit blog, het wordt afzien voor die duizenden bezoekers elke dag (haha). Een vrolijke afsluiter, voordat ik mijn koffers pak, met een recent optreden waar ik graag bij was geweest. Nu maar hopen dat mijn huis er nog staat als ik terugkom ...

        .              

cd: Sam Baker - Say Grace

Met mededogen              

"Ik ben niet bitter om wat ik heb verloren, maar dankbaar voor wat ik wel heb." Als een muzikant dit in de begeleidende tekst bij zijn nieuwe cd schrijft, weet je dat er in zijn leven het een en ander is voorgevallen. Na de indrukwekkende Mercytrilogie is Say Grace het vierde album van de Texaanse singer-songwriter Sam Baker. De man heeft een levensloop die je op zijn zachtst gezegd bewogen kunt noemen.

Voor wie het verhaal niet kent: Baker ontsnapte in de jaren tachtig ternauwernood aan de dood bij een bomaanslag. De lichamelijke en geestelijke verwondingen die hij hieraan overhield, drukken een zware stempel op zijn muziek. Door de plotselinge doofheid beschikt Baker over een apart, praatzingend stemgeluid en een gekwetste hand noopt hem tot linkshandig gitaarspel.

Het een en ander heeft niet verhinderd dat Sam Baker gestaag werkt aan een bijzonder oeuvre. Boos, verdrietig of teleurgesteld klinkt hij zelden; eerder berustend. En of het nu gaat over een getatoeëerd meisje met sores, straatvegers die de zonden van straat wegbezemen of Mexicaanse immigranten die sterven in de woestijn: Baker bezingt ze met mededogen. Spaarzaam en gloedvol begeleid door piano en gitaar vertelt hij zijn verhalen.

Gastbijdrages zijn er van Joel Guzman op accordeon en Gurf Morlix op gitaar. Veel ruimte is er voor het pianospel van Chip Dolan en Steve Conn. Raina Rose en Carrie Elkin zorgen voor de engelachtige achtergrondzang en de zus van Baker, Chris Baker-Davies, zingt de prelude van 'Sweet Hour Of Prayer'. Say Grace is een ingetogen album, op het Randy Newmanachtige 'Feast' en het licht frivole 'Button by Button' na. Sam Baker is bezig een aangrijpend, eigen muzikaal universum te creëren.

Eerdere publicatie op KindaMuzik

   
                         

Jaren 80 (deel 2)

Om (nogmaals) aan te tonen dat ik niet alleen naar gemankeerde en/of getroubleerde, zingende treurwilgen luister: enkele (volstrekt willekeurige)observaties aangaande jaren 80-clips op YouTube, deel 2.

1. Best geinig eigenlijk, die Elvis-kloon Shakin' Stevens. Rock 'n Roll (nou ja ...) ten tijde van de disco. Zijn hits 'Green Door' en 'This Ole House' had ik toch al een jaar of dertig niet meer gehoord en ik vond ze eigenlijk best leuk. Ik moet wel bekennen dat de man enigszins verbleekte toen ik even later clipjes van The Stray Cats bekeek. Ook rock 'n roll, maar dan echt. Die band heb ik trouwens nog een tijdje best veel beluisterd, met name vanwege de fabelachtige Brian Setzer (maar hierover een andere keer meer).

2. Kim Wilde was inderdaad (zoals in mijn herinnering) een appetijtelijke dame, die een paar leuke liedjes heeft gemaakt ('Kids in America', 'Cambodia'). Zingen kon ze helaas niet, zo ontdekte ik toen ik haar live bezig hoorde (en niet playback, zoals in al die geinige TopPop-filmpjes). Hetzelfde geldt eigenlijk voor de zanger van het Duitse BAP, die met het zeker niet onaardige 'Kristalnaach' wel een grote hit te pakken had.

3. The Police. Mijn eerste kennismaking met de betere popmuziek. Mijn oudere zus had een cassettebandje met op de ene kant 'Back to 78' van Gruppo Sportivo (ook niet te versmaden, maar hierover later meer) en op de andere kant 'Outlandos d'Amour'. Ik was twaalf en ik vond het geweldig: die ruige combi van pop, rock en reggae. Als het even kon bietste ik het bandje, totdat ik zelf via de lokale bibliotheek (na weken wachten) de elpee in bruikleen had gekregen. Grijsgedraaid, dat spreekt voor zich.

 

Visage

Zo af en toe is het lekker om je als midveertiger (ja ja) onder te dompelen in de muziek van de jaren 80. YouTube is daarvoor het middel bij uitstek. De aanleiding deze keer was een artikel op 3VOOR12 van Gijsbert Kamer over de beste songs van 1978. Fijn om te lezen dat The Police op 1 stond ('So Lonely') en Madness ('Night Boat to Cairo') op 2. Beide bands waren ook mijn favorieten toentertijd. Op The Police kom ik later nog wel terug. Een nummer dat twee jaar later verscheen is 'Fade to Grey' van Visage. Van een hele andere categorie en ik weet eerlijk gezegd niet of het in die tijd als goede muziek werd beschouwd, maar sinds het nummer op een jaren 80 verzamel-cd staat voor in mijn auto, heeft het me bij de kladden. Vraag me niet waarom: het is helemaal mijn smaak niet. Maar de volumeknop gaat steevast een tikkeltje harder als ik het intro hoor. Het nummer brengt me terug naar begin jaren tachtig, maar de precieze herinnering krijg ik niet te pakken. Zal vast iets met meisjes te maken hebben ...   

Jong geleerd

Wat ik zoal goed vond op Lowlands 2013 (voor zover je dat vanuit je luie stoel kunt beoordelen op basis van een of twee vertoonde nummers op tv): Villagers, The Veils, James Blake en Jake Bugg. Nick Cave zal ongetwijfeld een hoogtepunt zijn geweest, maar van dat optreden heb ik nog niets gezien. Ook was er een Nirvana-eerbetoon door een aantal bands (o.a. Moss) dat niet helemaal uit de verf kwam. Alleraardigst vond ik het concert van een piepjonge, branievolle band uit Eindhoven: Mozes and the Firstborn. Nou ja, concert: ik zag slechts een nummer, 'Skills', dat volgens mij ook al een hitje is (geweest). Niet zo gek, want het is bijzonder catchy. De band doet geen moeite om origineel te klinken: er zijn talrijke verwijzingen naar de sixties en garagerock. Ook de vroege Stones klinken door in sommige van hun nummers. Maar het jeugdige vijftal straalt een aanstekelijk enthousiasme en spelplezier uit. En pakkende liedjes schrijven kunnen ze.


                          

Gehavend 

Bijzonder mooi is de vierde cd van Sam Baker 'Say Grace'. De levensloop van deze singersongwriter uit Texas is niet bepaald alledaags: in de jaren tachtig ontsnapte hij aan de dood bij een bomaanslag in Peru op de trein waarin hij zich op dat moment bevond. De medepassagiers in zijn coupé overleefden de aanslag niet. Lichamelijk en geestelijk zwaar gehavend probeert Baker zijn leven sindsdien, voor zover mogelijk, weer enigszins op de rails te krijgen. Al is dat misschien een wat ongelukkige formulering. Zijn eerste drie albums waren pareltjes van ingetogenheid en ook zijn nieuwe cd is schitterend. Er gaat iets troostrijks uit van zijn muziek. De opvallende, lijzige fluisterzang is het gevolg van de doofheid die hij overhield aan de aanslag. Baker leerde zichzelf linkshandig gitaarspelen omdat die dag zijn linkerhand verbrijzeld werd. En met links een plectrum vasthouden lukt nog net ...

Geen haast

Twee weken geleden overleed JJ Cale. Volgens mij zijn er maar weinig mensen die zijn muziek niet goed vinden. Bij ons thuis hielden we allemaal van JJ Cale: mijn vader (die Georges Brassens bewonderde), mijn moeder (die een zwak had voor Barbara), mijn jongste zus (die fan was van Joan Armatrading), mijn oudste zus (die verliefd was op Robert Palmer) en ik (twaalf jaar en idolaat van The Police). JJ Cale was van ons allemaal. Dus maakte ik, op een BASF LH 90 cassettebandje, een verzameling van de elpees 'Troubadour' en 'Grasshopper' (uit de collectie van mijn zus), bestemd voor de lange autorit in onze Citroen GS naar Spanje. Een autoradio en/of -cassetterecorder hadden we niet, dus het was enigszins behelpen op de achterbank, met op schoot mijn (portable) radiocassetterecorder op batterijen die snel leeg waren ...

Billie Jean

Een van de leukere covers die ik ken is de bewerking van The Civil Wars van Michael Jacksons wereldhit (en beste nummer) 'Billie Jean'. The Civil Wars is een broeierig folkduo bestaande uit Joy Williams and John Paul White, die elkaar in 2008 (letterlijk?) tegen het lijf liepen op een muzikale sessie-avond in Nashville. Op hun nieuwe album staat ook een verrassende, verstilde cover van 'Disarm' van The Smashing Pumpkins. Heel aardig eveneens, maar het kan toch niet tippen aan deze vermakelijke en zwoele versie van 'Billie Jean'.

Afscheid

Over een gestrand huwelijk en de verdovende werking van alcohol (whisky) handelt de nieuwe cd van de Amerikaanse singer-songwriter Alela Diana. Ook deze zangeres heb ik hoog zitten, al vond ik haar vorige, ietwat poppy album een beetje tegenvallen. Op haar nieuwe album 'About Farewell' grijpt ze gelukkig terug naar de uitgebeende folk van 'The Pirate's Gospel'.

 

cd: Rik van den Bosch & the Dandies

Spaanse folk van een rasmuzikant             

Sinds een paar jaar woont hij in Barcelona, de Amsterdamse troubadour Rik van den Bosch. De Spaanse invloeden op zijn nieuwe cd zijn evident. Samen met drie muziekvrienden uit Spanje genaamd The Dandies nam hij eerder een psychedelisch getinte ep op. Nu is er een volwaardig album van dit gezelschap, met een wonderlijke en doeltreffende combi van folk en Spaanse muziek.

Van den Bosch heeft een voorliefde voor oude country, blues en folk. Om muzikale inspiratie op te doen reisde hij ooit met fiets, tent en gitaar van New Orleans naar New York. Spaanse geluiden sijpelden ook al door op zijn eerdere werk. Niet zo vreemd dus dat de cd opent met uitbundige flamenco-folk in 'Veracruz'. Samen met het hobbelende, maar toch ook exotisch getinte, 'I Will Start and Count the Days' en de prachtballad 'Three Times a Lady' (eerder al te horen op Coffee, Cigarettes & Beer) is dat een sterk begin van de cd.

Van den Bosch beschikt over een nasale stem en sporadisch overschreeuwt hij zichzelf. Toch beklijven de liedjes op de cd vanwege zijn lyrische gitaarspel, een mooie wending in de melodielijn of een treffende tekstregel. En toch ook door zijn manier van zingen. Met name de drie ballads zijn wonderschoon, maar Van den Bosch kan ook prima uit de voeten met countryblues ('One Morning') en jazz ('Mermaids'). De cd eindigt in Spaanse sferen met het instrumentale 'Stagioni', met aan het eind fijne Calexico-pathos. Al met al een prima album van een rasmuzikant.

Eerdere publicatie op KindaMuzik