Live: Laura Marling staat haar mannetje

Naar eigen zeggen schreef ze "verschrikkelijke shitpopliedjes" totdat ze 'I See a Darkness' van Bonnie 'Prince' Billy hoorde. We mogen de bebaarde somberman wel dankbaar zijn, want een jaar of zes later is Laura Marling uitgegroeid tot een uitmuntende folkzangeres. Onlangs verscheen het vierde album van de pas 23-jarige Marling, Once I Was an Eagle, dat terecht met lof werd overladen.

Goede gast

Het scheelde niet veel of ik had gisteren het optreden van Laura Marling in Vredenburg Leidsche Rijn aan me voorbij moeten laten gaan. Ik stond niet op de gastenlijst terwijl dat wel door KindaMuzik geregeld zou zijn. Na enig nutteloos bellen en mailen besloot ik dan maar - licht gepikeerd - een kaartje te kopen. Als het nog niet uitverkocht was, want Laura Marling heeft enige naam intussen. Net op het moment dat ik mijn portemonnee wilde trekken, kwam mijn redder in nood voorbij: Menno Pot, recensent van de Volkskrant. Hij kreeg bij de kassa twee kaartjes aangeboden, maar was in zijn eentje. Opgelost, hoera. Ik ga zijn recensie met aandacht lezen. De mijne volgt ook spoedig. 

Kim Janssen

Een paar dagen geleden interviewde ik Kim Janssen, een Utrechtse singersongwriter die van fluisteren zijn handelsmerk heeft gemaakt. Het gesprek vond plaats vlak voor een optreden in De Kargadoor zodat het een beetje een rommelig karakter kreeg. Zo was de symphatieke zanger bijna tegelijkertijd doende om cd's, elpees en cassettebandjes (ja, echt waar) uit te stallen op de toonbank bij de ingang van het Utrechtse culturele centrum. Al met al werd het toch een aardig gesprek en fijn was het bovendien dat Janssen een vrijkaartje voor mij had geregeld. Na het interview daalde ik af naar de werfkelder van De Kargadoor, voor het eerst in mijn leven (ja, ook echt waar). Een prachtig, klein zaaltje met een mooie akoestiek waar de gewijde, stemmige muziek van Kim Janssen perfect tot zijn recht kwam. Deze opname is overigens niet van De Kargadoor, maar ook mooi.

                             

Erny Green flirt met de zelfkant

De Utrechtse muzikant Erny Green heeft een zwak voor de donkere kant van het bestaan: "Toen ik leerde gitaar spelen, sprak de A mineur me veel meer aan dan de A."

Het lied 'De Nacht' op zijn laatste cd Sound of Neonlight is een weerslag van zijn periode tussen de junkies en hoeren op Hoog Catharijne, ongeveer twee decennia geleden. Green: "Ik wilde in het echt zien wat ik had gelezen."

Dadada

Het leuke van eindeloze verzamel-cd's, die midden in de nacht met een slok op zijn samengesteld, is dat je bij het beluisteren ervan -in de auto uiteraard- opeens verrast kunt worden door een nummer waarvan je het bestaan al bijna vergeten was. Ik ben er nog niet helemaal uit of dit nu een briljant vertoon is van het ultieme minimalisme in de popmuziek, of toch een melige 'one day fly' ten tijde van de Neue Deutsche Welle. Aanstekelijk is het wel.       

 

 

Galgenhumor

Arno Adams is een grote naam in het zuiden van het land, maar boven de rivieren blijft het behelpen met zijn bekendheid. Adams heeft intussen een omvangrijk oeuvre achter zijn naam, met - merendeels-  niet al te vrolijke, in het Noordlimburgs dialect gezongen liedjes. Lichamelijk ongemak speelde de muzikant uit Belfeld enige tijd parten, maar gelukkig laat hij weer van zich horen. Op zijn nieuwe cd 'Maondaagmorgezon' (een recensie volgt spoedig) toont hij zich van zijn vertrouwde donkere kant, gelardeerd met de nodige galgenhumor.

                           

Cool 

Afgelopen vrijdag verscheen het nieuwe album van De Staat, 'I_Con'. De titel verwijst naar oplichters (con) en iconen (icon) en kan volgens Torre Florim in verband worden gebracht met Facebook, alwaar men slechts het goede van zichzelf toont. Florim schreef de cd wederom in zijn uppie. In de Volkskrant van 13 september staat een aardig interview met de voorman van Neerlands beste alternatieve rock-act van het moment. Zo zegt hij: 'Als ik iets cool vind, gebruik ik het, fucking jatten eigenlijk.' Op zijn nieuwe cd laat hij zich inspireren door Afrikaanse funk uit de jaren zeventig. Ik heb het album nog niet aandachtig beluisterd, maar de eerste indruk is zeer positief. Donker en opzwepend, zoals we dat kennen van de band uit Nijmegen. Jammer dat dit nummer er niet op staat.

                            

Lessen in liedjesschrijven: "Laat jezelf zien" 

"Het loopt lekker met de aanmeldingen," liedjesschrijver en basgitariste Sophie van Eck hoor je niet klagen over de belangstelling voor haar lessen 'Songwriting' die ze vanaf september in Parnassos gaat geven. De timing kan ook nauwelijks beter, gezien de recente populariteit van tv-programma's als ''De beste singer-songwriter van Nederland". Het is niet zo uitgekiend, maar een toevallige (en prettige) samenloop van omstandigheden.