Amour

Gisteren zag ik de film 'Amour' van Michael Haneke. De dvd lag al een poosje te wachten om bekeken te worden, maar om de een of andere reden stelde ik het steeds weer uit. Ik had er natuurlijk al veel over gehoord en het onderwerp stemt niet vrolijk. Een film over ouderdom, aftakeling, afhankelijkheid, maar dus ook over liefde. Ik was er een week geleden al aan begonnen, maar besloot toen om een andere keer verder te kijken. Je moet er voor in de stemming zijn, zeg maar. Maar goed, gisteren zag ik de film in zijn geheel en hij is (zoals iedereen om me heen al zei) prachtig. Ik kende het einde, maar toch kwam dat nog onverwacht. Met name omdat het gebeurt op een moment dat je het totaal niet ziet aankomen. Voor diegene die de film nog wil zien, zal ik de afloop niet verklappen. Bewonderenswaardig hoe de -niet meer piepjonge- acteurs Emmanuelle Riva en Jean Louis Trintignant beide rollen vertolken. Ook fijn was de muziek in de film: veel Schubert en dan ook nog  de 'Impromptus' die ik zo vaak gedraaid heb. Die blijven onverminderd schitterend ...   

Amelia Curran

Een cd die ik al een paar weken met veel plezier draai is de nieuwe van Amelia Curran. Ik kende de Canadese zangeres niet en weet eerlijk gezegd ook niet meer waar ik over haar las dat me triggerde. 'Spectators' blijkt al haar zesde album te zijn. Amelia Curran maakt fraaie luisterliedjes op het raakvlak van country en pop in de lijn van Aimee Mann en Nathalie Merchant. Ze beschikt over een karaktervolle, donkerbruine stem. Het ene moment houdt ze het klein, een andere keer pakt ze iets meer uit met blazers, achtergrondzang en violen.


'Spectators'

Mevrouw Tamara

Gisteren was ik bij de (mini-)cd presentatie van Mevrouw Tamara, bekend van de eerste editie van "De beste singer-songwriter van Nederland". In dat programma was de jury nogal verdeeld over haar kwaliteiten, en ik eerlijk gezegd ook. Haar eigenzinnigheid beviel me wel, maar de ietwat stuntelende prestatie, de soms ondoorgrondelijke teksten en de niet altijd even zuivere zang wekten soms ook een lichte vorm van irritatie op. Dus toen ik werd uitgenodigd voor de besloten presentatie in het Utrechtse Mirliton Theater heb ik even getwijfeld. Uiteindelijk heb ik er geen spijt van gekregen, want Mevrouw Tamara klonk, begeleid door een prima band, een stuk overtuigender dan in het tv-programma. Jammer wel dat ze maar een paar liedjes speelde van haar nog te verschijnen debuutalbum. Dit was er een van.

cd: NO blues - Kind of NO blues

De vele werelden van NO blues

Kind of NO blues is het vijfde album van NO blues, de Nederlandse formatie met 'arabicana' op het repertoire: een mix van americana en Arabische muziek. De dubbel-cd is ontstaan uit opnames die oorspronkelijk bedoeld waren voor een documentaire over de Arabische lente. Niet elke soundtrack is - losgeweekt van een film - per definitie interessant, maar Kind of NO blues is ook op cd prima genietbaar.

Verdwaald in Ponoka

"Het is een merkwaardig plaatsje," zegt Rick de Gier over het Canadese Ponoka waar hij vijf jaar van zijn jeugd doorbracht. In een Utrechts café vertelt de schrijver/muzikant over zijn nieuwe project: 'Verdwaald in Ponoka', een ode aan het dorp in de vorm van een boek en een cd.

In 1985 emigreert het gezin De Gier naar Canada om er, net als veel Nederlanders, het geluk te beproeven in het boerenbestaan. De missie slaagt, maar de vader van Rick kan er niet aarden.

cd: Alela Diane - About Farewell

Zonder franje op haar mooist
               

Soms blijven albums te lang onbesproken. About Farewell van de Amerikaanse singer-songwriter Alela Diane dateert alweer van de zomer. Een (zwak) excuus: de cd gedijt beter tijdens grijze, korte dagen. Na de ietwat tegenvallende, te gepolijste voorganger Alela Diane & Wild Divine schotelt Alela Diane de luisteraar weer een vertrouwde portie aangrijpende folk voor, waarmee ze terugkeert naar het geluid van The Pirate's Gospel. About Farewell is één van de betere folkalbums van 2013 en Alela Diane's beste.

Voodoo

Bijzonder aanstekelijk is het album van een nieuwe, grotendeels Nederlandse formatie (broer en zus Van Dyck en een gitarist uit Nieuw-Zeeland): My Baby. Toen ik het clipje zag van het nummer 'Take it as a warning' heb ik de band direct via Facebook gevraagd om een exemplaar van hun debuutalbum Loves Voodoo! Een recensie volgt dus spoedig. Deze keer geen droefsnuiterij, maar een lekkere (in Nederland niet heel gebruikelijke) cocktail van blues, funk en soul. Met voodoo heeft het niet veel te maken, wel is het een fijn muzikaal begin van het nieuwe jaar.