Girl

Afgelopen zaterdag was er een ruim opgezette uitzending op Ned 2 over The Beatles, vijftig jaar na hun eerste optreden in The Ed Sullivan Show in 1964. Een op Amerikaanse leest geschoeide show met veel glitter en glamour, en optredens van o.a. John Mayer, Alicia Keys, John Legend en Kate Perry. Sommige bakten er niet veel van (Pharell Williams, Kate Perry) anderen speelden behoorlijke covers van een Beatlesklassieker (Gary Clark Jr, Ed Sheeran). De liveoptredens werden afgewisseld met archiefopnames en recente interviews met Paul McCartney en Ringo Starr, de enige twee nog levenden van de Fab Four. Het mooiste moment was voor het laatst bewaard toen beiden zelf nog enkele nummers speelden. De 71-jarige Paul McCartney lijkt zo weggelopen uit Madame Tussaud en oogt altijd wat afstandelijk en hooghartig (al zong hij nog prima), de echte held van de avond was de ontwapenende, over-enthousiaste en energieke Ringo Starr die zichtbaar genoot van elk moment. Na zo'n programma ga je weer eens denken wat je favoriete Beatleslied is. Deze staat heel hoog in ieder geval, misschien wel op een.


      

Mali

Tamikrest is een band uit Mali die traditionele Toearegmuziek combineert met westerse rock. Mali heeft natuurlijk een naam hoog te houden op het gebied van imponerende en indringende Afrikaanse muziek: denk maar aan Ali Farka Touré, Toumani Diabaté en Amadou et Mariam. En er zijn prachtige verzamelalbums met nog meer muzikaal moois uit dit land, dat helaas te vaak in het nieuws is vanwege mindere prettige zaken. Ik beperk me maar even tot de muziek: het totaalgeluid van opzwepende percussie, staccato slaggitaar/bluesy sologitaar en bezwerende Afrikaanse zang resulteert in een bijna hypnotiserende luisterervaring. Dit nummer is afkomstig van hun laatste album Chatma.     

Occupy Utrecht: twee jaar later

Ze hadden het soms zwaar te verduren: de tentbewoners van Occupy Utrecht. Toch kijkt 'kampvader' Hans de Smeth met enige weemoed terug: "De verhalen worden steeds sterker."

Straatstenen
Ongeveer een half jaar bivakkeerde hij met enkele geestverwanten in tenten op de Ganzenmarkt. De Smeth: "Aanvankelijk was het een vrijhaven om gezellig te blowen, te zuipen en feest te vieren." Maar al snel ontstond er overlast door dronken uitgaanspubliek dat de tentbewoners te lijf ging met flessen, straatstenen en pallets. Toen de politie steeds vaker verzaakte, besloten de (toen nog aanwezige) occupiers het kamp in juli 2012 op te doeken. De Smeth: "Een kwartiertje later verkondigde burgemeester Wolfsen bij RTV Utrecht doodleuk dat de gemeente hiervoor had gezorgd!" Zelf was hij op dat moment al vertrokken omdat hij de onveilige situatie en de interne strubbelingen beu was.

cd: My Baby - My Baby Loves Voodoo!

Een dijk van een album

Met The Souldiers namen broer Joost en zus Cato Van Dijck, samen met gitarist Daniel de Vries uit Nieuw-Zeeland, eerder al enkele albums op. Als My Baby lijkt het trio pas echt door te breken, zeker nadat Larry Graham - voormalig bassist van Sly & The Family Stone - de band vroeg voor twee optredens in Nederland. Gezamenlijk traden ze ook op in DWDD en de komende maand zijn er voor My Baby liveshows in Hongkong, Nieuw-Zeeland, Australië en de VS.

Valentijn 2

Al blijft dit natuurlijk de allermooiste ...

Valentijn

Valentijnsdag, daar doe ik natuurlijk niet aan. Nou vooruit, een klein beetje dan. Gisteravond spraken de gasten bij het late-night programma van Humberto Tan over hun ideale valentijnsliedje. Ik ben ze allemaal weer vergeten (of nee: 'You are so beautiful' van Joe Cocker zat erbij), alleen die van voormalig schaatser Ben van der Burg is me bijgebleven. Met name omdat het nou niet bepaald het meest romantische nummer ooit is. Wel een van de mooiste. Ben van den Burg kwam me trouwens een stukje intelligenter en geestiger voor dan die maffe spring-in-het-veld Erben Wennemars, die op de publieke zender dagelijks zijn onkunde vertoont op het gebied van slimme en ter zake doende vragen. Maar dit terzijde. Van den Burg koos -tot zichtbaar afgrijzen van de rest van de tafel- voor onderstaand lied. Mooi.

       

Een fascinatie voor het occulte

Een krantenberichtje over catacomben onder Amersfoort was voor Vincent Norá de aanleiding tot het schrijven van de occulte thriller De Chirurgijn.

Het verhaal ontwikkelde zich verder op een schoolkamp, zo vertelt Norá tijdens de eetpauze van zijn werk bij het Utrechtse theatercafé Oskar (voorheen 't Hoogt): 'Bij het kampvuur verzon ik "De sleper van Amersfoort": een relaas over een psychopaat die in de catacomben onder de stad onschuldige toeristen een kopje kleiner maakt.' De enthousiaste reacties van zijn leerlingen deden Norá besluiten het verhaal uit te werken tot een boek.

Moederland

Geweldige sportvrouw en een aardige meid: Irene Wüst. Alleen die stem ... Kan ze natuurlijk niks aan doen, maar een streling voor het oor is het niet als ze haar verhaal vertelt over weer een gewonnen race. Schel, een beetje afgeknepen, bibberig. We kunnen blij zijn dat ze is gaan schaatsen en niet gaan zingen. Op Facebook zag ik een paar dagen geleden weer eens het lied voorbij komen, zo wonderschoon dat je alleen maar blij kunt zijn dat de zangeres niet is gaan schaatsen. Okay, dit stukje slaat inderdaad nergens op. Voor volk en moederland dan maar.  

Vaardig

Tom Brosseau is een gitarist/verhalenverteller uit North Dakota die tot mijn verbazing al toe is aan zijn tiende album. Ik kende alleen Cavalier van hem uit 2007 en dat stond vol met mooie ingetogen folky songs, gezongen met een fragiele en hoge stem. Muziek die wel een beetje aan Lucky Fonz III doet denken. Onlangs verscheen zijn nieuwe album Grass Punks en ook nu weer betoont Brosseau -die tevens schrijft en acteert-  zich een bijzonder vaardig singersongwriter.

Een opwarmertje

Ergens verstopt in het labyrint van Hoog Catharijne, in het Mirliton Theater, presenteert Mevrouw Tamara op een dinsdagavond een paar liedjes van haar mini-album Maar nu. Over vijf maanden verschijnt de complete cd. In de tussentijd wordt de fan op haar website opgewarmd met video's, animaties, illustraties en andere extra's. Zo wil Mevrouw Tamara (echte naam Tamara van Esch) de liefhebbers meer betrokken maken bij haar muziek. Dus speelt ze vanavond niet alleen een paar liedjes, maar praat ze ook -als inleiding van de avond en vanachter het gordijn- uitgebreid over het muzikale project. Leuk en aardig, maar de bezoekers komen uiteindelijk toch voor haar muziek.

Goodnight Irene

Deze week overleed op 94-jarige leeftijd Pete Seeger, de folk- en protestzanger die als inspiratiebron diende voor onder andere Bruce Springsteen en Bob Dylan. Seeger had niet de ambitie om bekend te worden als popmuzikant: muziek was voor hem een middel om mensen te verbroederen en om kritiek te uiten op al het onrecht in de wereld. Lang ging het verhaal dat hij tijdens het eerste elektrisch versterkte concert van Bob Dylan -die hij net zo zeer bewonderde als Dylan hem- uit kwaadheid met een bijl een elekriciteitskabel zou hebben doorgehakt, maar dat bleek later niet waar te zijn. Wel was hij woest omdat hij door de versterke gitaar de teksten van Bob Dylan niet kon verstaan. Vijf jaar geleden trad Pete Seeger nog op bij de inauguratie van Barack Obama als president. En met dit lied (hier in de prachtige uitvoering van Ry Cooder) had hij eind jaren veertig (toch) een grote hit.