cd: I Am Oak - Ols Songd

Sporadisch neemt het volume toe

Ols Songd is de vierde cd van de Utrechtse band I Am Oak. De curieuze titel verwijst naar de historie en de emotionele waarde van de liedjes: de meeste ervan werden al voor het debuutalbum opgenomen en beschrijven gevoelens waarmee zanger Thijs Kuijken onlangs opnieuw te maken had.

Klein
I Am Oak grossierde op eerder werk al in onnadrukkelijke, intieme en folky liedjes, op Ols Songd is dat niet anders. Ook nu houdt de band het klein. Zo wordt de wat weifelende en breekbare stem van Kuijken veelal slechts ondersteund door repetitief, akoestisch gitaargetokkel. Sporadisch neemt het volume in een lied toe (door een elektrische gitaar, aanzwellende drums of blazers), maar dat duurt nooit lang.

De kleine zeemeermin

Tja, je hebt een zwak voor iemand of niet. Janne Schra, voormalig zangeres van Room Eleven, zong gisteren op roerende wijze een kinderliedje tijdens het item 'Guilty Pleasures' in 'De Wereld Draait Door'. Nederlandse artiesten brengen dan (zoals wellicht bekend) hun versie ten gehore van een 'fout' lied dat ze stiekem toch leuk vinden. Normaal gesproken zou ik ik niet direct warmlopen voor een uitvoering van een liedje uit de tekenfilm 'De kleine zeemeermin', maar dat verandert als Janne Schra in beeld komt. Schra beschikt over een mooie diepe en soepele stem: ik vind haar een van de beste zangeressen in Nederland. Bovendien is haar voorkomen zo ontwapenend onhandig en charmant tegelijk dat ik bij dezen beken dat ik (stiekem) een beetje verliefd op haar ben ...

Uit het goede hout gesneden

In een klein atelier in de Utrechtse wijk Lombok werkt Lucas Janssen gestaag aan de bouw en reparatie van gitaren en andere snaarinstrumenten. Van het hout ophalen in de Alpen tot het lakken van de gitaar: hij doet het allemaal zelf.

Pittoreske plek
Elpeehoezen van de Franse chansonnier Georges Brassens, met de afbeelding erop van een gitaar in aanbouw, sieren de muren in zijn atelier. Akoestische gitaren, violen, banjo's, mandolines en meer exotische instrumenten als de balalaika en de Arabische luit completeren de muzikale ambiance. Gesitueerd op een pittoreske plek in Lombok, tegenover Houtzaagmolen De Ster, bouwt en repareert Lucas Janssen gitaren en andere fijnbesnaarde instrumenten.

Hallo Venray

Twee jaar geleden vierde Hallo Venray haar 25-jarig bestaan. Een vreemde gedachte: al in de beginperiode bezocht ik regelmatig een optreden van de band rondom Henk Koorn. Over het verglijden van de tijd zal ik een andere keer uitweiden, of misschien ook niet. Begin jaren negentig was de succesvolste periode van de Haagse formatie, met de albums The More I Laugh, The Hornier Due Gets en A Million Planes To Fly, en natuurlijk het hilarische optreden op Pinkpop als hoogtepunten. Neil Young was toen hun belangrijkste referentiekader, tegenwoordig is dat Lou Reed. Hun nieuwe album 'Show' vind ik erg sterk, en dat is knap na 27 jaar ...

Hear My Train A Comin'

Afgelopen zaterdag zag ik (niet voor de eerste keer) de docu 'Hear My Train A Comin'' over Jimi Hendrix, waarin de kortstondige en onstuimige carrière van de meestergitarist op fraaie wijze uit de doeken wordt gedaan. Je kunt je blijven afvragen wat Hendrix na zijn 27e (het jaar van zijn overlijden) nog allemaal had gedaan. Feit is dat hij vlak voor zijn dood met The Band of Gypsies een nieuwe weg was ingeslagen: meer funk en soul en minder rock en psychedelica. Het album dat hij toen opnam, met Billy Cox op bas en Buddy Miles op drums, beschouw ik als zijn betere werk. Maar Hendrix was -zeker in zijn begintijd- ook een fenomenaal bluesgitarist. Dit is een van de weinige opnames waar hij te horen en te zien is op akoestische (12-snarige) gitaar.

Nick Waterhouse

In de categorie: beter goed gejat dan slecht verzonnen: Nick Waterhouse. Pas 28 jaar is deze zanger/producer uit Los Angeles, maar met zijn van rhythm & blues doordrenkte sound klinkt het alsof hij een jaar of vijftig te laat is geboren. Dat is dan wel weer goed nieuws voor de muziekliefhebber van nu. Je kunt het gemakzucht noemen, epigonisme of een gimmick, feit is wel dat Nick Waterhouse het bijzonder overtuigend weet te brengen. Onlangs verscheen zijn tweede cd 'Holly'.

 

concert: Daryll-Ann

Van de buitencategorie               

Een kleine veertig bands zorgen de komende maanden voor een passend eerbetoon aan Tivoli Oudegracht, dat deze zomer plaats gaat maken voor het nieuwe muziektheater TivoliVredenburg. Daryll-Ann is de zesde in de rij.

Het kan de rechtgeaarde muziekliefhebber niet zijn ontgaan dat de band bezig is met een reünietoer. In de jaren negentig werd Daryll-Ann door de muziekpers (de Nederlandse én de Britse) bijkans doodgeknuffeld. Vlak na het uitkomen van het album Don't Stop in 2004 stopte de formatie uit Ermelo er plotsklaps mee.

Carnavalskinderen

Een week na carnaval staat het Utrechtse café Lebowski wederom in het teken van het volksfeest. Met de voorstelling 'Carnavalskinderen' verzorgt muziektheatergroep CLUB GEWALT de aftrap voor het driedaags Café Theater Festival dat plaatsvindt in 26 kroegen in de binnenstad. 

'Roei 'm d'r maar in'
In de bomvolle kroeg bezingen acht bont uitgedoste, jonge acteurs -in een stief half uurtje en al manoeuvrerend tussen het drinkende publiek- de zoektocht naar hun vader. Onbegrip, verdriet en verlangen staan hierbij centraal, maar wel getoonzet op vrolijke hoempapa met teksten als: 'Roei 'm d'r maar in, roei 'm d'r maar in, ik ben misschien niet nat, maar ik heb toch echt wel zin.' Krukken, tafeltjes en de toog van het café worden ingezet als decorstukken. Bezoekers van de kroeg kijken geamuseerd toe.

The Woodwards

Dit is wel een heel apart gezelschap: de van oorsprong Nederlandse Peter Schuyff en de Britse zangeres Stevie Guy die tezamen The Woodwards vormen. Ik weet even niet meer hoe ik ze op het spoor ben gekomen, maar ik vermoed via de luisterpaal van 3VOOR12. Schuyff verhuisde op 18-jarige leeftijd naar New York waar hij in de jaren tachtig en negentig enige furore maakte als kunstenaar en resideerde/exposeerde in het beroemde Chelsea Hotel. Toen hij in 2006 terugkeerde naar Nederland besloot hij een aantal liedjes op te nemen. Dat is op zich al een niet heel gewoon verhaal, bijzonder is ook de muziek die hij sindsdien maakt. Onlangs verscheen de tweede cd van The Woodwards. Minimalistisch en folk noir zijn enkele aanknopingspunten ...

"In dat bakkie moet een dj staan!"

Even dreigde zijn crowdfunding project te mislukken, maar door de financiële steun van de vaders van drie van zijn leerlingen kan DJ  Bo Risky de metamorfose van zijn Citroën HY tot een DJ bus toch voltooien.  

Mooi exemplaar
Plannen voor een DJ bus had Boris Bals, eigenaar van de DJ School Utrecht, al langer: "Als je in de rij staat bij een festival wordt het wachten leuker als er zo'n bus staat. En het is mooie reclame voor mijn school." Op een feestje sprak hij met de eigenaar van een verbouwde Citroën HY: "Die gozer vertelde me dat zijn vriend dat ook voor mij kon doen als ik zo'n busje zou hebben." Op internet trof Boris een mooi exemplaar aan: "Toen ik deze zag dacht ik: in dat bakkie moet een dj staan!" Samen met vriend en automonteur Sjoerd toog hij naar het zuiden van het land om het busje te bekijken: "En 's avonds had ik een bus!"

Paco de Lucia

Een kleine ode aan de flamencogitarist die door de puristen niet altijd even positief werd bejegend vanwege zijn flirt met jazz en rock. Vorige week overleed hij onverwacht op 66-jarige leeftijd: Paco de Lucia. In de tijd dat ik nog kickte op gitaarsolo's heb ik zijn album met Al di Meola en John McLaughlin grijsgedraaid. Nu zou ik wat nerveus worden van al die gitaar-acrobatiek. Maar spelen kon Paco de Lucia als de beste, geen twijfel over mogelijk ...

Lege zaal

De tijd dat een nieuwe film van Jim Jarmusch behoorlijk wat publiek trok, lijkt voorbij. Films als 'Broken Flowers' (2005), 'Night on Earth' (1991)en 'Down By Law' (1986) deden het volgens mij niet slecht in de bioscoop. Afgelopen zaterdag zag ik zijn nieuwste rolprent 'Only Lovers Left Alive'. En geloof het of niet: behalve mijn zus en ik was er niemand in de zaal. Het was al een veeg teken dat de film niet draaide in de grote bioscoop van Nijmegen, de LUX, maar in een kleine dependance een paar straten verderop. We waren aan de late kant met het kopen van de tickets in het 'hoofdgebouw', maar even verderop in de filmzaal werd keurig op ons gewacht. Een lege zaal dus: bizar. Een voordeel is dat je op je gemak de film kunt bespreken tijdens het kijken, met de benen over de stoel voor je en slurpend aan een La Chouffe. De nieuwe van Jim Jarmusch bleek alleraardigst: een tikkeltje vreemd, maar wel lekker. Prachtige (nacht)beelden van Detroit en Tanger, een wat eigenaardig verhaal over een jeugdig vampierenstelletje dat in de huidige tijd (voornamelijk 's nachts natuurlijk) leeft van mensenbloed en bijzonder fijne muziek. Zoals gebruikelijk bij de Amerikaanse filmmaker. Liedjes uit de film kon ik helaas niet vinden, maar de prachtige Ethiopische jazz van Mulate Astatke in 'Broken Flowers' zijn we ook nog niet vergeten.