Uitbundig

Zijn derde album Caustic Love kreeg onlangs vier sterren in de Volkskrant, maar Paolo Nutini was voor mij tot voor kort een grote onbekende. Niet zo vreemd, want de soulvolle funk van de Schots/Italiaanse midtwintiger is in eerste instantie niet direct de muziek waar ik warm voor loop. Te uitbundig, zullen we maar zeggen. Toen ik hem deze week zag optreden bij 'Later ... with Jools Holland' begreep ik de hoge waardering door Gijsbert Kamer (of was het Menno Pot?). Nutini en band maken tijdloze muziek met een moderne twist, een beetje zoals Jack White dat deed op zijn laatste album. Het hele album is de moeite waard en zeer geschikt voor een lange, uitbundige autorit. Al staan er ook een paar mooie soulballads op ...

In de maneschijn

De klassieke muziekliefhebber kan deze dagen zijn hart ophalen. De Matthäus-Passion is weer luid en duidelijk aanwezig. Vorig jaar werd een hele uitzending van 'De Tiende van Tijl' aan het oratorium van Bach gewijd, dit jaar was het de beurt aan 'De Wereld Draait Door'. Het lijkt erop dat Nederland de laatste jaren rond Pasen verdeeld is in liefhebbers van The Passion en van de Matthäus-Passion. Het spreekt voor zich dat ik tot de laatste categorie behoor. Die narcistische kitch bij de EO vind ik onverdraaglijk. Maar goed, ik wilde het eigenlijk hebben over 'De Tiende van Tijl'. De verrassing is er wel een beetje van af en Tijl Beckands presentatie is helaas minder ingetogen en populistischer dan voorgaande jaren, maar het blijft een heel aardig, laagdrempelig programma over klassieke muziek. Bij de Mondscheinsonate van Beethoven vertelde de presentator een mooi verhaal: Beethoven liep langs een raam en hoorde zijn muziek gespeeld worden. Het klonk waardeloos en het deed hem pijn aan de oren. Boos stapte hij naar binnen en viel uit tegen de pianist, totdat hij bemerkte dat het een blind kind betrof. Op gevoel speelde het meisje zijn muziek. De componist schaamde zich zo voor zijn lompe optreden dat hij naast het kind ging zitten en begon te improviseren voor haar. Door het raam zag hij de maan schijnen en speelde voor het blinde meisje een melodie geinspireerd op de maan: de Mondscheinsonate. Of het verhaal klopte wist Beckand niet zeker, maar het was te mooi om onverteld te blijven. En zo is het.        

Spijtig

Twee weken geleden overleed David Lamb, de frontman van Brown Bird, aan leukemie. Begin dertig was hij nog maar. Een inzamelingsactie om zijn behandeling te kunnen financieren heeft niet mogen baten. Over Brown Bird schreef ik meerdere recensies, de ene nog lovender dan de andere. De basale en prettig rammelende combi van folk, gypsy en bluegrass ervaar ik als zeer inspirerend. Vier albums bracht de formatie uit Portland, Maine tot nog toe uit (hun meest recente Fits of Reason eindigde hoog in mijn jaarlijst van 2013) en het is zeer spijtig dat er geen meer zal volgen.

Tuinhuisje

Marike Jager is al lang geen onbekende meer in de Nederlandse muziekwereld. Toen ik haar een jaar of tien geleden zag optreden - tijdens de eerste editie van het Utrechtse festival De Beschaving - was ze dat nog wel. Voor een handvol mensen speelde ze toen aan het eind van de dag, op gitaar en begeleid door een pianist, een paar liedjes van haar EP Focus. Ik was toen zo onder de indruk van haar performance en de frisse, huppelende en bluesy liedjes dat ik haar mini-album kocht in de festivaltent. Onlangs verscheen haar vierde studio-album: The Silent Song. De omschrijving 'studio-album' is in dit verband niet helemaal gepast, aangezien alle liedjes werden opgenomen in haar tuinhuisje. Waren de vorige albums van Marike Jager nog wat onevenwichtig en leek ze te zoeken naar een eigen geluid, op The Silent Song komt ze alweer een stukje dichter in de buurt met een elftal mooie liedjes die tot de essentie zijn teruggebracht.

'Onder de straatstenen ligt het strand'

Utrecht is weer een festival rijker: 'Sous les pavés, la plage'. 12 en 13 april vormt het oude kloostergewelf in De Ruimte aan de Oudegracht het decor voor akoestische muziek, poëzie en kunst.

Mooie akoestiek
Bijzonder is dat 50 bezoekers (van de 150) hun tentje mogen opslaan in de oude kelder om te overnachten. "Haringen zijn niet nodig", zegt organisator Arianne Notenboom lachend. Een belangrijke reden om de werfkelder (die dateert uit 1412) te gebruiken als festivalzaal is de mooie akoestiek. Voorheen fungeerde de ruimte -behalve als kloosterkelder- als illegale wietplantage, wijnkelder en onderduikadres in de Tweede Wereldoorlog. Notenboom: "Tijdens de verbouwing passeerden er mensen die zeiden dat hun oom hier nog ondergedoken had gezeten." In 2011 kwam er een nieuwe entree en ontstond er een flexwerkplek.

Filmisch

Hot Dreams is het vijfde album van Timber Timbre, de Canadese folk-noirband rondom Taylor Kirk. Afgaande op de albumtitel zou je een lichtzinnig en zwoel werkje verwachten, maar niets is minder waar. Hoewel Hot Dreams iets minder spooky klinkt dan voorganger Creep On Creepin' On is het donkere geluid van de band gebleven. De combinatie van de onderkoelde, bijna croonende zang van Kirk en de broeierige, filmische songs (Kirk is tevens regisseur) intrigeert wederom. 


   

Vijftien jaar

Ter ere van het vijftienjarig bestaan van online muziekmagazine KindaMuzik werd de medewerkers gevraagd een stukje te schrijven over de muziek waarnaar men luisterde op vijftienjarige leeftijd. Hieronder mijn bijdrage en een (klasse)foto van mij uit die tijd. Er valt natuurlijk veel meer over die periode te schrijven en wellicht doe ik dat een andere keer.
 
"Ik bevond me in een muzikale overgangsfase toen ik vijftien jaar was. Met een been stond ik in de muziek die ik van huis uit had meegekregen (Pink Floyd, Supertramp, Dire Straits, Queen), het andere been wilde - geïnspireerd door meer vooruitstrevende vrienden - naar muzikale vernieuwers als Tom Waits, Japan, David Bowie en Frank Zappa. Maar ik luisterde het meest naar de donkere wave van Simple Minds (New Gold Dream), U2 (October), The Cure (Seventeen Seconds) en Tears for Fears (The Hurting!). Niet veranderd in al die jaren is mijn gevarieerde muzieksmaak: toen ik vijftien jaar was draaide ik ook 'Tubular Bells' van Mike Oldfield grijs op mijn walkman…"