Calexico kleurt weer mooi binnen de lijntjes

Verrassen doet een nieuwe cd van Calexico niet meer snel: de band uit Tucson, Arizona staat al zo'n twee decennia garant voor een fijnzinnige mix van americana en mariachi, ofwel mexicana. Nieuwe ingrediënten worden nog slechts mondjesmaat toegevoegd aan het door de jaren heen geperfectioneerde geluid van de band.

Ritselend en stoffig

Edge Of The Sun opent Calexico fraai met een, door trompetten en synths opgetilde popsong 'Falling From the Skies.' Afrikaanse woestijnblues lijkt vervolgens de toon te zetten in 'Bullet & Rocks', maar melodie, samenzang en trompetten klinken gaandeweg weer erg vertrouwd.

Knap is het hoe de band er steeds weer in slaagt om smaakvol, maar niet gelikt te klinken. Dat resulteert ook nu weer in ritselende gitaartjes, stoffige drums en aanzwellende trompetten. De toonzetting op de cd (verrassend genoeg de eerste die daadwerkelijk in Mexico is geschreven en opgenomen) is zoals immer veelal melancholisch, ook al door de altijd wat ijle en ingehouden, maar wel altijd haarzuivere zang van Joey Burns.

Heen en weer

Een kleine ode aan de onlangs overleden woordkunstenaar Drs. P.

Paris, Texas

'Paris, Texas' zag ik voor het eerst toen ik een jaar of 16 was, in een Venlose bioscoop. De film maakte toen grote indruk, door de slepende slide van Ry Cooder natuurlijk, maar ook door de aanwezigheid van de ravissante Nastassja Kinski in de lang uitgesponnen slotscene. Een paar dagen geleden herzag ik met veel genoegen de film van Wim Wenders. Prachtige fotografie van de Nederlandse cameraman Robby Müller, een intrigerend verhaal, geestige en intelligente dialogen: de film heeft alles wat een film zo mooi kan maken. Het tempo is aan de lage kant, maar dat voelde weldadig aan. Een van de mooiste films die ik ken.

Orphee et Eurydice

Ik ben geen kenner en ook niet een enorme liefhebber van opera, maar 'Orphee et Eurydice' van Christoph Willibald Gluck, uitgevoerd door de Nederlandse Reisopera op 26 mei j.l. in de schouwburg van Arnhem, was werkelijk fenomenaal.

Vanaf de eerste tonen tot het slotakkoord was ik geïntrigeerd en bij vlagen ontroerd. Prachtige muziek (gezongen door solisten en door een imposant koor), een fraai decor (een schuin aflopende, kale vlakte met in het midden een grote kuil die dienst deed als graf en als toegang tot de onderwereld), en een beeldschone choreografie (een grote groep lenige mannen en vrouwen die halsbrekende toeren moesten uithalen om -tegelijk zingend, dansend of kruipend- niet van het podium te kukelen). Het verhaal is bekend: Tijdens het huwelijk verliest de zanger Orpheus zijn geliefde Eurydice. Hij is ontroostbaar en vervloekt de goden die haar hebben ontnomen. Amor geeft hem een kans haar terug te halen uit de onderwereld: met zijn lier en zang zal hij dan de furiën moeten temmen, en hij mag haar niet aankijken zolang ze in de onderwereld zijn. Het lukt Orpheus om zijn geliefde te bereiken, maar zij is zo ontstemd over de haar negerende Orpheus dat ze besluit terug te keren. Dan kijkt hij haar aan sterft ze voor de tweede keer. Orpheus wil zichzelf doden, maar Amor wekt Eurydice weer tot leven zodat beide zijn herenigd.

Het verhaal an sich is al mooi, maar door de vaak hartverscheurende muziek, de in slowmotion bewegende schimmen tegen dat sobere, maar indrukwekkende en regelmatig van kleur wisselende decor werd het een ervaring die me nog lang bij zal blijven. 

1 jaar TivoliVredenburg: "Het kuiken is pas net uit het ei"  

13 juni bestaat TivoliVredenburg 1 jaar. Dit wordt gevierd met het TivoliVredenburg Festival – Wij zijn 1. Stadsblad vroeg vier optredende acts naar hun mening over het nieuwe TivoliVredenburg.

 

  

Holland Baroque Society (klassieke muziek), speelt in de Hertz- zaal. 

 

• Over de zaal

Tineke Steenbrink, klavecimbel en orgel: "Deze zaal is een droom voor elke musicus en voelt als een warm bad: Intiem en persoonlijk en het contact met het publiek is heel close. Het liefst heb ik wel de achterwand open, zodat je de stad binnen ziet komen en de zonsondergang meekrijgt."

 

•  Over TivoliVredenburg

 "Zo'n nieuwe combinatie van zalen moet groeien en zijn plek vinden in de stad. Het kuiken is pas net uit het ei, en nog niet uit het nest. Er zijn veel tegenslagen geweest, maar de locatie, de hoeveelheid zalen en de mogelijkheden van TivoliVredenburg zijn uniek."

De politieke spotprenten van Jos Collignon

Al enkele decennia is de Utrechtse tekenaar Jos Collignon een markant politiek gezicht van de Volkskrant: "Een geslaagde tekening van mij begrijp je binnen vijf seconden."

Op een recente spotprent van Jos Collignon wenkt een welgestelde man in een restaurant, met "Europa" geschreven op zijn pak, gepikeerd de ober: er steekt een minuscuul (donker) handje uit zijn soep: Politiek tekenaar Jos Collignon fileert hier genadeloos de lakse attitude van Europa ten aanzien van de vele (verdronken) bootvluchtelingen op de Middellandse Zee. Sinds eind jaren zeventig alweer legt de Utrechter (eerst in het NRC Handelsblad en vanaf 1980 in de Volkskrant) met zijn spotprenten messcherp de politieke actualiteit bloot.

Twee luikjes
In zijn tekeningen confronteert Collignon vaak twee actuele onderwerpen met elkaar, zodat in het hoofd van de lezer "twee luikjes tegen elkaar moeten worden opengezet", zoals zijn website treffend omschrijft. Collignon:"Ik gebruik een soort code die de lezer moet kennen inderdaad. Een geslaagde tekening van mij heb je binnen vijf seconden door." Is zijn stijl erg veranderd door de jaren heen? "Ik ken weinig tekenaars met zo'n groot verschil tussen de begintijd en de latere periode. Aanvankelijk imiteerde ik vooral de Angelsaksische politieke tekenaars, pas na een jaar of vijf heb ik mijn eigen stijl ontwikkeld."

De voortreffelijke tweede van My Baby  

De opzwepende blues van My Baby blijft niet onopgemerkt: de voor tweederde Nederlandse formatie werd al gedraaid op de BBC en trad intussen op in zo'n zestien landen. 

Begin dit jaar volgde een tour door 'halve thuis' Nieuw-Zeeland en recentelijk trad My Baby in Groot Brittannië op met vermaard bluesman Seasick Steve. Ook fungeerde het drietal als begeleidingsband bij de laatste (verrassend sterke) cd van Henny Vrienten.

Heidense gospel
Niet alleen live staat de hippe blues van My Baby als een huis, ook op cd blijft de band fier overeind. Op het (overigens voortreffelijk geschreven) inlegvel bij hun nieuwe cd is te lezen: "Shamanaid is als een psychedelische reis door ruimte en tijd, van folk en roots, vol inheemse klanken. Een heidense gospel met de tracks als hedendaagse 'spirituals." Een treffende omschrijving. Shamanaid klinkt iets basaler dan de ijzersterke voorganger No Depression, maar er is ook veel bij hetzelfde gebleven.

Totaalbeleving met dubtechno in Poema

Zaterdag 23 mei organiseert het label Sublunary voor de tweede keer een clubavond in Poema, met minimal, deep tech house en dubtechno. "Met beats die door je lichaam dreunen en een aankleding die als eye-candy op je netvlies zal worden geprojecteerd."

Pioniers
"Het unieke van deze clubavond is de totaalbeleving. Met ons artwork maken we de muziek ook visueel." Grafisch vormgever Bob Hensen is verantwoordelijk voor de aankleding van Club Poema en heeft zijn strategie al klaar: "Ik ga een abstract lijnenspel door de club projecteren, gebaseerd op het ritme van de muziek." Samen met labeleigenaar/dj Ashley Haak en labelassistent Martijn Embrechts organiseert hij de avond. De muziek wordt verzorgd door een aantal dj's die gespecialiseerd zijn in dubtechno, de rustige variant van de techno. Het genre is momenteel erg populair in het buitenland en sterk in opkomst in Nederland: "Door het organiseren van deze clubavond zijn we een soort pioniers."

"Criminaliteit is niet romantisch!"

Samen met een vriend uit Rotterdam die eveneens een detentieverleden heeft, zet de Utrechtse Karim Boulidam zich in om ex-gedetineerden (en kwetsbare jongeren) op het rechte pad te houden. 

Tweede kans

"Ex-gedetineerden hebben vaak moeilijkheden om terug te keren in de maatschappij. Vaak geldt het motto: eens een dief, altijd een dief. Daar willen wij verandering in brengen." Aan het woord is Karim Boulidam, een van de twee oprichters van 'Made in Prison', een nieuw magazine over detentie en terugkeer: "Mensen die vrijkomen worden dikwijls dubbel gestraft: zonder een verklaring van goed gedrag kom je bijna nergens aan de slag. Wij willen die groep een eerlijke tweede kans bieden." Boulidam is 'ervaringsdeskundige': ruim 1460 dagen bracht hij door in de cel. Het motiveert hem extra om mensen met een detentieverleden te helpen: "Ik heb dertien jaar van mij leven verspild en heb dus wat in te halen."