Over nieuwe geluiden, tijdloze muziek en andere muzikale (en niet muzikale) overpeinzingen.
woensdag 28 december 2016
Eefje de Visser wil mooie plaatjes schetsen
Op 30 december verzorgt de Utrechtse Eefje de Visser een 'late avond-show' in TivoliVredenburg. Haar laatste album Nachtlicht was al een ode aan de nacht.
"We gaan op die avond iets heel speciaals doen met kleding en licht, maar ik mag nog niet te veel verklappen", vertelt de tegenwoordig zowel in Utrecht als in Gent wonende zangeres. En het wordt toch al een bijzondere show: "Het is heel speciaal om onze tour in Utrecht af te sluiten waar ik al tien jaar woon. Ik heb het altijd een warme, mooie en bruisende stad gevonden."
Minder dromerig
Al op jeugdige leeftijd schreef Eefje de Visser haar eerste (toen nog voornamelijk Engelstalige) liedjes. Enige bekendheid verwierf ze in 2009 na het winnen van de Grote Prijs van Nederland, en tijdens haar optreden de dag ervoor bij DWDD. Begin vorig jaar verscheen haar derde album Nachtlicht, waarop ze een voller en meer elektronisch geluid laat horen dan op haar eerste cd's. Die werden vooral gekenmerkt door dromerige, ingetogen (Nederlandstalige) pop. Op haar eerstvolgende album zal ze die trend voortzetten, zo verklapt ze alvast: "Die gaat meer klinken zoals we al een tijdje live klinken: frisser, energieker en minder zweverig. Meer extravert ook."
"Ik geef de schrijfster de plaats die ze verdient."
Op 26 december is het precies vijftig jaar geleden dat de Utrechtse schrijfster Ina Boudier-Bakker overleed. In het Mirliton Theater vindt op 18 december een herdenkingsprogramma plaats over de schrijfster.
Ina Boudier-Bakker (1875-1966) verwierf vooral bekendheid met de romans Armoede en De Klop op de Deur. Beide werken werden in de jaren 70 en 80 vertaald naar de televisie. Over het aantal lezers had Ina Boudier-Bakker geen klagen, de literaire critici waren minder positief. Die betitelden haar boeken als 'damesromans'. Volgens Ina Boudier-Bakkerkenner Gé Vaartjes wordt de schrijfster de laatste jaren wel meer gewaardeerd: "In 2000 en 2001 waren er herdrukken van De Straat en Finale, die resulteerden in zeer positieve recensies. Hetzelfde geldt voor de heruitgave van haar roman Armoede. Deze nieuwe uitgaven hebben haar bovendien veel nieuwe lezers opgeleverd."
22 december is de derde editie van 'Rocking Up X-mas', een initiatief om gezinnen met een laag inkomen een kerstmaaltijd aan te bieden. Om meer mensen te bereiken dan de vorige edities is er een crowdfunding-actie gestart.
Het streven van de initiatiefnemers Thijs Lindhout, Imco van Elk en Sydney Brouwer is om dit jaar zo'n 120 gezinnen in Utrecht en Amersfoort die leven onder de armoedegrens een fijne kerst te bezorgen. Het betreft voornamelijk gezinnen die afhankelijk zijn van de voedselbank en "die een kerst verdienen die ze niet snel zullen vergeten." Lindhout: "We gaan deze mensen verrassen met een luxe kerstpakket. Wel zijn we nog op zoek naar sponsoren, vrijwilligers en donateurs."
Vanaf 24 november is in Museum Speelklok te Utrecht de Utrechtse tentoonstelling Muziekdoosjes, vol herinneringen van Utrechters te zien. Muziekdoosjes van bekende en onbekende Utrechters worden er getoond.
Verhalen over verre oorden, oude vrienden, overleden geliefden, strenge ouders en memorabele feestdagen spelen een rol in de tentoonstelling. Maar ook toeval, hoop en geloof komen aan de orde. Er zijn onder andere muziekdoosjes van bekende Utrechters als burgemeester Jan van Zanen, Tineke Schouten, Hans Liberg, Sofie van den Enk en Henk Westbroek te zien, maar ook een aantal onbekende Utrechters staan hun kleinood tijdelijk af voor de expositie.
Muzikant en podiumkunstenaar Herman van Veen exposeert t/m 21 december in KuuB zijn schilderskunst. De ras-Utrechter opende op een stormachtige zondagmiddag zelf de tentoonstelling.
In Frankrijk, België en Zuid-Afrika was zijn schilderswerk reeds te bezichtigen, maar in zijn eigen stad was het er nog niet van gekomen. "Dat vind ik geen enkel probleem hoor. Je moet gevraagd worden." Toen
kunstgalerie KuuB hem benaderde voor een expositie in Utrecht, stelde Van Veen zelf een overzicht samen van recente schilderijen, fotografieën en grafisch werk. De titel van de tentoonstelling verwijst naar zijn boek 'De Rooie Droath', waarin hij vertelt over zijn jeugd in de jaren vijftig, toen hij als krantenjongen voor het Utrechts Nieuwsblad zijn vaste route liep.
Na een stilte van zes jaar gaat de Utrechtse jazzpopband Room Eleven weer de podia op, voor een eenmalige concertenreeks. Zangeres Janne Schra: "Het was alsof ik oude schoenen aantrok die meteen weer goed voelden."
Verbazingwekkend eigenlijk dat de succesvolle band er na een paar jaar al de brui aan gaf. Er verschenen twee mooie albums, ‘Six White Russians And A Pink Pussycat’ (waarvan een nieuwe editie op vinyl uitkomt) en 'Mmm… Gumbo’, in 2008 ontving Room Eleven een Gouden Plaat en er waren optredens op grote festivals als North Sea Jazz en Montreal Jazz. Toch koos Janne Schra haar eigen pad: "Zes jaar lang zat ik in een straaljager: ik zag niks meer en raakte mezelf een beetje kwijt. Ik wilde mijn eigen verhaal vertellen."
In 2010 ging ze solo verder, eerst onder haar schilderspseudoniem Schradinova (de zangeres volgde in Utrecht de Hogeschool voor de Kunsten en op dit moment exposeert ze haar schilderijen) en twee jaar later onder haar eigen naam. Na twee soloalbums, die een prima respons kregen, ontstond bij Schra de behoefte om weer met haar oude band te gaan spelen: "Tijdens mijn solocarrière ben ik me meer op folk en blues gaan richten en een beetje van de jazz afgeraakt. Ik begon de muziek van Room Eleven te missen." Samen met haar voormalige bandleden ging ze rond de tafel zitten. "We waren het er al snel over eens dat Room Eleven heel bijzonder was en dat het leuk zou zijn om weer iets te gaan doen. Toen zijn we onze agenda's gaan trekken."
Utrecht staat bol van de cultuur en vormt dan ook een prima voedingsbodem voor ontluikend muzikaal talent. Drie veelbelovende Utrechtse bands over het afgelopen jaar en het komend jaar.
Eins, Zwei Orchestra
Eins, Zwei Orchestra is een politiek geëngageerde shoegaze-band, die galmende gitaren combineert met gruizige synths en dromerige melodieën. De frontman is Stefan van Maurik.
Aparte bandnaam … "Onze eerste plaat ging over Friedensreich Hunderdwasser, een Oostenrijkse kunstenaar/milieuactivist/architect. Dus het 'Eins Zwei'- gedeelte leek ons wel logisch. Bovendien waren Lydia (van Maurik) en ik toen de enige bandleden. Gaandeweg kwamen er meer muzikanten bij en werden we een voltallige band."
Welk optreden van vorig jaar is je het meest bijgebleven? "Afgelopen jaar hebben we niet gespeeld vanwege het schrijven en maken van ons nieuwe album 'Hope Sign Community'. Maar de optredens bij DWDD (al twee keer inmiddels!), 3FM, Lowlands en het Bevrijdingsfestival zullen ons altijd bij blijven."
Utrechtse schrijfster Anna Woltz wint Gouden Griffel
De Utrechtse schrijfster Anna Woltz won vorige week met Gips de Gouden Griffel voor het beste kinderboek van 2015: ,,Ik heb spierpijn in mijn wangen van de grote grijns die ik al dagenlang heb!''
Naast alle media-aandacht voor de Gouden Griffel is er ook nog de Kinderboekenweek: Tussen een televisieoptreden bij Koffietijd en het signeren in een Rotterdamse boekenwinkel door is er net even tijd voor een gesprek: ,,Ja, het is behoorlijk hectisch nu: ook zonder het winnen van de Gouden Griffel is de Kinderboekenweek toch al een marathon van optredens in boekhandels, bibliotheken en scholen'', zegt Woltz, terwijl ze een vluchtige hap neemt van haar lunch.
Foto: Angeliek de Jonge
Het winnen van de Gouden Griffel geeft dan wel vleugels:. ,,Daar had ik echt totaal geen rekening mee gehouden. De concurrentie was heel groot en de lijst van schrijvers die de Griffel eerder wonnen, is indrukwekkend. Ik heb letterlijk spierpijn in mijn wangen van de grote grijns die ik al dagenlang heb.''
Afgelopen zaterdag was in Ekko de lancering van een kersverse De Dakhaas, het "onafhankelijk magazine over Utrecht". Hoofdredactrice Elja Looijestijn vertelt over de negende editie. "De lezer zal verrast worden door een nieuwe blik op zijn eigen nachtelijke stad."
Waarom hebben jullie deze keer gekozen voor het thema 'De Nacht'?
"Dat is een fijn onderwerp waar veel onder valt. We wilden de nacht op alle mogelijke manieren belichten. Je kan 's nachts slapen, maar ook op avontuur gaan of werken. We wilden al die facetten erin hebben en, zoals altijd, zo weinig mogelijk in clichés vervallen."
De Utrechtse muzikant Emil Landman reisde de wereld rond om inspiratie op te doen voor zijn tweede album An Unexpected View: "Misschien was de cd wel avontuurlijker geworden als ik hier was gebleven."
Met zijn gitaar en opnameapparatuur reisde de 27-jarige Landman in negen weken van Duitsland, Rusland, Mongolië naar China, Zuid-Korea, Japan, de Verenigde Staten, Portugal en Frankrijk. Aan een tafeltje in het Utrechtse poppodium Ekko vertelt de zanger over het idee achter de wereldreis. ,,Ik wilde mezelf onderdompelen in een sfeer die thuis niet was te vinden en was benieuwd wat dat met mij, en met mijn liedjes zou doen." Onderweg schreef hij de muziek voor 'An Unexpected View': ,,Het plan was: ik stap de trein in en maak een album in de tijd die ik heb. De beelden en herinneringen heb ik gebruikt in mijn liedjes."
Utrechtse band I Am Oak hoopt op doorbraak in Japan
Een albumrelease in Japan, dat mag je bijzonder noemen. Zanger Thijs Kuijken van de Utrechtse band I Am Oak vertelt over zijn fascinatie voor het land.
"We hebben al eerder geprobeerd om daar een voet aan de grond te krijgen, maar nu hebben we eindelijk een klein label gevonden." Bedachtzaam formulerend doet de zanger zijn verhaal: "Ja, ik ben een keer in Japan geweest en vind het een intrigerend land." De band zelf zal overigens niet aanwezig zijn bij de release: "Dat kunnen we niet organiseren helaas. Maar het zou wel mooi zijn als we later een tour door het land kunnen maken. We hebben in ieder geval een ingang nu."
Theater met een stift, papier, muziek en een stem.
Cartoontheater noemen ze het zelf: de voorstelling 'Kantoorvlieg' van Jasper van der Heijden, Joost Halenbeek en Ronald Wolthuis. Een mix van tekeningen, theater en muziek.
"Zullen we een demonstratie geven?" Aan een tafeltje in Het Gegeven Paard, het café van TivoliVredenburg, pakt Jasper een groot vel papier en tekent driftig een beker. Als hij klaar is geeft hij de tekening aan Ronald die de het stuk papier voor zijn buik houdt. Onderwijl imiteert Joost het pruttelende geluid van een cappuccinoapparaat. Wanneer Ronald de beker "leegdrinkt'', begeleidt Joost het tafereel met een klokkend geluid. Ziedaar in een notendop het cartoontheater van theatergroep Dender: "Ja, het luistert heel nauw, net als bij slapstick."
Ronald Giphart op bekend terrein met nieuwe roman 'Lieve'
Toevallig is het niet dat Ronald Gipharts nieuwe boek verschijnt tijdens het Nederlands Film Festival: het boek over liefde, lust en aanverwante zaken is gesitueerd in de filmwereld.
"Nee, ik ga geen namen noemen,"zegt hij stellig. Zo'n twintig jaar geleden vertelde een actrice aan Giphart een anekdote over een filmopname: Vanwege technische problemen moest ze tijdens een bedscene, samen met haar tegenspeler, wachten onder een dekbed totdat het mankement op de filmset was opgelost. Op dat moment ontstond er iets moois tussen de twee. Ziedaar het uitgangspunt en de sleutelscène van Gipharts nieuwe roman 'Lieve'.
Eenzaam
De wereld van de cinema is bekend terrein voor Giphart: hij schreef scenario's, was ooit betrokken bij het
NFF en een drietal boeken van hem zijn verfilmd. Vanwaar die fascinatie? "Als schrijver ben je toch vrij eenzaam aan het werk, bij het maken van een film werkt iedereen, van regisseur, cameraman, producent tot scripschrijver, samen aan het eindproduct. Dat vind ik mooi." Een voordeel heeft zijn bestaan als schrijver toch ook: "Als ik wil kan ik opeens een scene in Peru laten afspelen. Bij een film is dat lastiger en gaat de producent waarschijnlijk tegensputteren."
De debuutroman van schrijfster en zangeres Stella Bergsma deed aardig wat stof opwaaien. Het onverbloemde, niet perse vrolijke boek werd positief ontvangen, maar er zijn ook lezers die het na enkele pagina's terzijde schuiven. Een interview met de auteur van 'Pussy Album'.
'Pussy Album' verhaalt over de 37-jarige Eva van Liere, een vrouw die haar baan als lerares verliest wanneer ze een relatie krijgt met een leerling. Bijkomende misère: haar grote liefde is er na zeventien vandoor gegaan. Voor Eva reden genoeg zich onder te dompelen in een mistroostige wereld van drank, seks en misantropie. Haar ondergang lijkt onafwendbaar, al gloort er ergens een sprankje hoop. De taal in Pussy Album is onverbloemd, soms meedogenloos, maar de roman zit ook vol humor en stilistische vondsten.
Wat vond je van alle reacties? "Ik had wel verwacht dat mijn boek zou scoren omdat er seks in zit, maar ik dacht ook dat de literaire critici het links zouden laten liggen. Niets is minder waar: Het krijgt positieve kritieken en wordt heel serieus genomen. Bij de lezer is het echt een kwestie van 'hate it or love it'. Sommige mensen vinden het vreselijk. Ze denken dat ik alleen maar wil scoren met die provocatieve teksten en seksscènes. Anderen vinden het juist weer erg goed. Iets wat ze nog nooit eerder hebben gelezen."
Reageren mannen anders dan vrouwen op je boek?
"'Pussy Album' wordt nu gelezen door de leesclub op Hebban (grootste lezerssite van Nederland). De vrouwen die daar zitten hebben over het algemeen een hele andere smaak. Ik kan meelezen en lees dan soms dat ze het een erg slecht boek vinden. Dat zeggen ze dan niet één keer, maar blijven ze herhalen. Dat vind ik best pijnlijk om te lezen. Van mijn vriend mag ik daar dan ook niet meer kijken haha. Er zijn ook vrouwen die stiekem mailen dat ze veel herkennen. Maar mannen zijn eigenlijk enthousiaster over mijn boek. Onlangs schreef een man op Twitter dat hij aan het einde moest huilen. Dat vond ik mooi en dapper van hem. Mannen zullen dat toch minder snel toegeven, zeker niet in het openbaar."
In haar nieuwe boek 'Afscheidstournee' beschrijft Vrouwkje Tuinman het leven van duivelskunstenaar Paganini, of beter gezegd het bizarre leven na zijn dood.
Duiveltje
Het idee voor de roman ontstond toen de Utrechtse schrijfster voor een literair maandblad een reportage
maakte over de vermaarde violist Niccolò Paganini (1782-1840), 's werelds eerste grote muziekidool. Vanwege zijn losbandige levensstijl en een vermeend pact met de duivel wilde de katholieke kerk hem na zijn dood lange tijd niet begraven: "Van dat duistere imago had Paganini tijdens zijn leven aanvankelijk vooral voordeel: iedereen wilde hem zien optreden. Sommige bezoekers beweerden zelfs dat ze een duiveltje aan zijn arm zagen trekken om hem beter te laten spelen." Want viool spelen kon Paganini als geen ander: Met zijn virtuoze spel inspireerde hij klassieke componisten als Liszt en Schubert, maar ook latere stuntgitaristen als Steve Vai en Joe Satriani.
De zoon
Tijdens het werken aan het artikel over de beruchte vioolbespeler raakte Tuinman meer en meer in de ban van zijn zoon: "Hij was pas veertien jaar toen hij met dat object, het lijk van zijn vader, werd opgezadeld. Veel mensen proberen hun hele leven los te komen van hun ouders, maar hij zat er letterlijk mee." Want wat hij ook probeert in het katholieke Italië (tot aan brieven aan de paus aan toe): een officiële begrafenis zit er niet in voor zijn wereldberoemde, maar door de kerk verketterde vader. Met als gevolg dat de zoon een groot deel van zijn leven in dienst stelt van het verbergen en conserveren van het dode lichaam van zijn vader.
Het publiek staat centraal in 'De Wereld maakt Muziek'
De Utrechtse regisseur Margriet Jansen maakte een documentaire over wereldmuziek, getiteld: 'De Wereld maakt Muziek'. Donderdag om 17:00 uur is de première in City 1.
Toch maar even beginnen over de actualiteit: Op dit moment lijkt het doek voor RASA, per 1 januari 2017, definitief gevallen. Wel wil de gemeente de komende twee jaar een ton per jaar uit te trekken voor niet-Westerse muziek: Jansen betreurt het besluit, maar voegt er aan toe: "Als dat doorgaat zou niet-Westerse muziek in verschillende Utrechtse zalen, via één programmeur, te horen kunnen zijn. Dat zou ook fantastisch zijn."
Levensbelang
In 'De Wereld maakt Muziek' staat het publiek centraal: "Ik wilde laten zien hoezeer mensen kunnen genieten
van wereldmuziek en hoe belangrijk het voor hen kan zijn. Soms kan muziek zelfs levens veranderen." Ze benadrukt dat de film niet over RASA gaat: "Het zou elk wereldmuziekpodium kunnen zijn." Bezoekers van concerten komen uitgebreid aan het woord: "Ik heb ze gevraagd wat hun favoriete concert is. Daar komen prachtige, persoonlijk verhalen uit voort." Uiteraard ontbreekt de muziek niet: "Die varieert van de meer traditionele muziek tot de elektronische varianten van nu."
Ze won al diverse poëzieprijzen en onlangs werd de 25-jarige
Utrechtse bestempeld tot dichterstalent van 2016. Zaterdag debuteert Marieke
Rijneveld op de Nacht van de Poëzie.
Was je verrast door de uitnodiging?
“Ik wist wel dat ik op het lijstje stond, maar ook dat de
organisatie twijfelde of ik er wel klaar voor was. Nu moet ik me bewijzen.
Natuurlijk was ik erg blij toen de mail in mijn inbox plopte: Iedere dichter
wil graag een keer op de Nacht van de Poëzie staan.”
Heb je er zin in?
“Ik kijk er naar uit en ik kijk er tegenop. De spanning van
te voren vind ik nooit fijn. Het voelt alsof je tijdens het gala op de
middelbare school de dansvloer moet openen en bang bent dat je niet meer weet
hoe je moet dansen. Er gaan op zo’n moment veel doemscenario’s door mijn hoofd,
variërend van broekplassen tot een volledig spraakgebrek. Ik weet echter ook
dat ik, zodra ik daar sta, even de schrijver belichaam die het fijn vindt om te
performen. En die de luisteraar zachtjes doch dwingend als een kroontjespen in
de inkt van zijn werk wil dopen. Maar het podium aflopen, je verlegen achter
een glaasje limonade verschuilen en de opluchting voelen van het overleefd
hebben: Dat blijft stiekem het mooiste moment van de avond.”
KindaMuzik sprak uitgebreid met zanger Jack Poels van Rowwen Hèze, de Limburgse band die haar dertig jaar bestaan onlangs opluisterde met de negentiende cd 'Vur Altied'.
Zaterdagmiddag, even voor twaalven. Grommend en gorgelend bereidt de Limburgse zanger zich voor op zijn optreden bij het radioprogramma 'Spijkers met Koppen', in het Utrechtse café Florin: "Het is nog wat vroeg om te zingen, normaal heb ik al een hele dag achter de rug. Daarom ben ik nu geforceerd bezig om mijn stem los te krijgen." Met welk nummer vangt hij zo meteen aan in de volgestouwde kroeg? "We beginnen met 'Ballades en Beer' van ons laatste album. Dat is een goede binnenkomer, en het vat dertig jaar Rowwen Hèze prima samen."
Magistraal
Drie decennia Rowwen Hèze: verlangt Jack Poels nog wel eens terug naar een bepaalde periode? "Nee, alle momenten zijn cruciaal geweest voor het verhaal Rowwen Hèze, en om te staan waar we nu staan." Natuurlijk, een ijkpunt in de carrière van de band was het optreden bij Pinkpop in 1992: "Dat was een magistraal moment ja. Toen Mart Smeets na het optreden een microfoon onder mijn neus duwde, wist ik dat we daar echt iets hadden neergezet. Daar was geen antenne voor nodig. We hadden enorme stress van te voren, maar met steun van die vele Limburgers werd het een groot feest. Het leek alsof er iets moest worden rechtgezet na al die grappen over Limburg."
Tegenover de kassa's van TivoliVredenburg hangen sinds kort drie platenbakken aan de muur. Bezoekers kunnen er hun elpee of cd ruilen voor een exemplaar dat ze beter bevalt.
Het idee is bedacht door TivoliVredenburg in samenwerking met Plato en gebaseerd op het concept van de boekenkast op het Centraal Station. "De reacties zijn heel goed," zegt Nick Franssen, marketing medewerker bij TivoliVredenburg. Aan de caissières de taak om te controleren of bezoekers ook daadwerkelijk ruilen. Af en toe worden de platenbakken 'opgeschoond' met elpees afkomstig van enkele gulle bezoekers van de popzaal: "We willen voorkomen dat 'Thriller' van Michael Jackson er twintig keer tussen komt te staan haha." De Utrechtse muzikanten (en tevens medewerkers van TivoliVredenburg) John Coffey en TheWolff maakten een ludiek promotiefilmpje voor de platenkast.
'Liever een trein achter mijn huis dan een snelweg'
Vanwege een spooruitbreiding op het traject Utrecht CS - Leidsche Rijn moeten meer dan 350 bomen rondom de Cremerstraat, Galjoenstraat, Thomas a Kempisplantsoen het veld ruimen.
Een deel van het park tegenover de Cremerstraat zal hierdoor verdwijnen. Buurtbewoner Ming Chao: "We hebben alles gedaan om het te voorkomen: er is zelfs een petitie ondertekend door de straatbewoners. Maar het wordt toch doorgezet. Het is jammer van de mooie omgeving." Een andere bewoner van de Cremerstraat, Hans Breidebach, begrijpt het besluit tot spoorverbreding wel: "Ik heb de petitie niet getekend. Een extra spoor is volgens mij noodzakelijk is: Het is van landsbelang dat er meer treinen rijden."
Het contrast met het feestgedruis buiten, als gevolg van de Vierdaagse, is aanzienlijk: in de gewijde sfeer van de Stevenskerk geeft Frazey Ford met haar band een fluisterzacht en wondermooi concert.
Aan haar Nederlandse collega Marike Jager de eer om de avond te openen middels een woordje vooraf en een kort gesprek met de Canadese zangeres. Enigszins kolderiek is het dan wel dat Frazey Ford vervolgens weer van het podium verdwijnt en er twee minuten later weer terugkeert. De vele, verwachtingsvolle bezoekers wachten gelaten op de plastic stoeltjes die de plaats hebben ingenomen van de houten kerkbanken.
Het is nog even afwachten hoe Frazey Ford en haar band de akoestiek van de Stevenskerk gaan bedwingen vanavond. Al snel blijkt dat ze prima op haar plek is in deze entourage. Aanvankelijk is het nog even wennen om die fijnbesnaarde stem van Ford te horen echoën door de kerk, maar dat gevoel verdwijnt snel. Haar wat ijle, en tegelijk warme stemgeluid, in combinatie met de zachte, soulvolle begeleiding (van met name de twee Nederlandstalige blazers), klinken prachtig in de uitverkochte kerk.
De prostitutie keert niet terug in de Hardebollenstraat. Het college van B & W wil de voormalige peeskamertjes opkopen. Tot die tijd wonen er een aantal ontwerpers en kunstenaars, antikraak voor 150 euro per maand.
Hans Gommer van de Comedytrain zit midden in de verbouwing: "Dit is een fantastische plek voor ons kantoor. De lucht bij binnenkomst was wel bijzonder, een soort anijs haha." Hij verwacht veel van de nieuwe bestemming van de Hardebollenstraat: "We hebben al een groepje op Facebook met alle bewoners. Dit
moet echt een verhaal krijgen." Ook grafisch ontwerper Inge Miedema is zeer te spreken over haar nieuwe onderkomen: "Toen ik er voor het eerst over hoorde dacht ik: dat is wel een beetje vies misschien. Later zag ik het wel zitten en ik kon er meteen intrekken. We gaan er een leuke straat van maken: Het cultuurstraatje van Utrecht!" Ook buurtbewoners zijn lovend. "Mensen lopen door de straat en zeggen: "Kijk, er komen allemaal leuke dingen in!", vertelt Miedema.
Twee deuren verder legt interieurontwerper Bas van der Touw de laatste hand aan de verbouwing van zijn pijpenla. In eerste instantie is hij niet zo spraakzaam: "Er wordt door de media te veel aandacht aan besteed: ze zijn een beetje sensatiebelust." Maar ook hij is lovend over zijn nieuwe werkplaats: "Het is een hartstikke mooie plek en hopelijk mogen we hier blijven. Ook is het een mooie toevoeging aan de wijk: Voor de buurt en omwonenden is het veel prettiger geworden."
Eerdere publicatie in het Stadsblad.
De Oost-Europese bedelaars: sneu of een plaag?
Diverse media berichtten over een toenemend chagrijn bij Utrechtse winkeliers over de vele Oost-Europese bedelaars. Het Stadsblad peilde de meningen bij ondernemers en bewoners op de Mariaplaats.
Daan Degenaar, werkzaam in een kledingzaak, reageert vrij mild: "Ik vind het vooral zielig, ze doen het echt niet voor hun lol. Ze hebben ook geen negatieve invloed op mijn klandizie, want ze worden meestal snel weggestuurd door de Stadswacht. Ik geef ze ook altijd wel wat: bananen of een zak mandarijnen." En als er sprake zou zijn van uitbuiting? "Als ze geronseld worden is dat zeker niet goed en moet er iets aan gedaan worden."
Ook buurtbewoonster Evelien toont mededogen: "Ik heb er geen problemen mee. Ik vind het vooral moeilijk en sneu om te zien. Soms geef ik ze geld." Leo Spee van boekhandel De Wijze Kater is minder positief over de bedelaars: "Ze spreken mensen op een agressieve manier aan. Ook vallen ze mijn klanten lastig. Ja, het klopt dat bedelen is toegestaan in Utrecht. Dan moet de APV (Algemene Plaatselijke Verordening) maar veranderd worden. Het is een plaag eigenlijk." Buurtbewoner Gilbert sluit zich hier bij aan: "Ik stoor me er ook behoorlijk aan. Het is zeker een kwalijke zaak dat die mensen worden uitgebuit, maar het hoort niet in Utrecht. De gemeente zou meer moeten doen: de regels veranderen en ze aanpakken!"
De gemeente kan momenteel alleen optreden bij overlast van de zwervers. In de APV staat namelijk dat bedelen is geoorloofd in Utrecht. Dus zolang de bedelaars niemand tot last zijn, kan de gemeente niks doen.
Eerdere publicatie in het Stadsblad.
Onverslijtbaar virtuoos
De band waarmee hij in de jaren '80 furore maakte, de Stray Cats, is sinds 2004 definitief ter ziele, maar ook met zijn Rockabilly Riot speelt Brian Setzer moeiteloos een zaal plat.
De aftrap van de avond is voor Danny Vera, wiens bekendheid een flinke boost heeft gekregen door zijn prominente aanwezigheid in een populair voetbalprogramma. De vetgekuifde, sympathieke Nederlandse rocker legt met een stevige set een prima basis voor het vervolg van de avond. Want de echte ster is natuurlijk de grote kleine man Brian Setzer (vetkuif, leren broek en leren jasje dat na drie nummers uitgaat). Dit is zijn enige show in Europa, dus zo gek is het niet dat de HMH vol is gelopen met bakkebaarden en polkadot jurken uit diverse landen.
Dat Setzer meteen na het openingsnummer, de Carl Perkins cover 'Put Your Cat Clothes On', een knallende versie speelt van een van zijn beste nummers uit de Stray Cats-periode, 'Rumble In Brighton', is een slimme zet: de sfeer zit er meteen goed in. En de stemming in de HMH blijft anderhalf uur opperbest, want Setzer en band spelen een geweldige en gedreven liveshow. Al snel blijkt dat de showman zijn Gretsch gitaar nog even virtuoos bestiert als voorheen. De vingervlugheid waarmee hij de jazzy akkoorden en solo's uit zijn gitaar laat ratelen: het blijft ongekend.
Ze laat even op zich wachten in TivoliVredenburg, Chan Marshall, beter bekend als Cat Power. Alsof ze al een voorgevoel heeft dat het wel eens een moeilijke avond zou kunnen worden.
Haar begeleidingsband heeft het intro van de Billie Holiday-cover 'Don't Explain' al lang en breed ingezet als de Amerikaanse zangeres het fraai uitgelichte podium betreedt van een goedbezette, maar niet uitverkochte Grote Zaal. Het stemmige, door slidegitaar en duistere pianoklanken ondersteunde openingslied is een fijn begin van de avond. Drie andere covers volgen, waaronder het soulvolle 'New York, New York' van Liza Minelli. De echte inspiratie lijkt aanvankelijk echter nog wat zoek bij Cat Power. Voor haar doen staat ze vrij bewegingsloos achter de microfoon - geen rare danspasjes vooralsnog - en contact met de zaal is er niet. Het kan ook een soort verlegenheid zijn: de zangeres durfde jaren nauwelijks het podium op.
Muzikantenonder18.nl biedt jonge muzikanten de kans om hun muziek te presenteren aan een groter publiek. Door hun muziek te uploaden, maken ze kans op een professionele studio-opname.
De man achter Muzikantenonder18.nl is Teunis van der Hofstad (18 jaar). De eerstejaars student economie is in zijn vrije tijd drummer en producent: "Toen ik een aantal jaar geleden mijn eigen muziek op YouTube en Soundcloud zette, kreeg ik vaak niet meer dan twintig views en slechts enkele reacties van vrienden. Ik wilde mijn muziek wel delen met anderen en ontdekte dat er geen laagdrempelig podium voor jongeren bestaat. Ik besloot toen een digitaal platform op te zetten voor muzikanten onder 18 jaar, voor alle muziekstijlen."
Een beetje verscholen aan de rand van Lombok huist Taal en Talent, een project van Wishing Well West. Kinderen uit Lombok tussen 8 jaar en 14 jaar krijgen er individuele begeleiding om hun taalniveau te verhogen en hun talenten te ontwikkelen.
Wishing Well West is een buurtcomité dat is opgericht om de belangen te behartigen van de bewoners uit de wijk. In 2015 startte buurtbewoonster Frederike Diepenbroek er het project Taal en Talent: "Ik heb tien jaar in het onderwijs gewerkt en wilde mijn vaardigheden gebruiken om de buurt beter te maken." Wat begon met een mooi idee is inmiddels uitgegroeid tot een omvangrijk vrijwilligersproject: "Inmiddels werken tien vrijwilligers met 27 kinderen. Voor de kinderen is er zelfs een wachtlijst." Het sociale aspect van Taal en Talent staat centraal: "Het is echt een wijkproject. Buurtbewoners helpen de kinderen en we leren elkaar kennen. Mensen uit allerlei culturen werken samen. En de ouders maken vaak lekkere hapjes voor bij onze vergaderingen."
In de voormalige gevangenis Wolvenplein worden op 29 juni de 'De Gevangenismonologen' uitgevoerd: twee acteurs verbeelden de persoonlijke verhalen van (ex)gedetineerden.
Samen met collega-schrijfster Christine Otten werkte de Utrechtse Manon Uphoff de levensverhalen van twee gedetineerden uit tot theatermonologen: "Omdat een eerder schrijfproject van Christine Otten met (ex)delinquenten goed had uitgepakt, benaderde ze mij voor een vervolg. Thematisch gezien sluit het goed aan bij mijn eigen werk omdat ik vaak over de duistere, afgesloten gebieden van het bestaan schrijf." Over haar 'onderwerp' mag ze, uit privacyoverwegingen, niet veel zeggen, behalve dat het een jongeman uit Oezbekistan betrof met een vluchtelingen- en migratiegeschiedenis: "Dat waren zeer interessante, intieme gesprekken. En gelukkig heeft hij mijn tekst voor de gevangenismonologen goedgekeurd."
Als het aan de adviescommissie voor cultuur ligt, krijgt het jubilerende RASA geen subsidie. Een domper op de feestvreugde, maar directeur De Bruijn geeft niet op.
"We gaan het zeker vieren," zegt directeur Tamara de Bruijn. "De verhalen van bezoekers, artiesten en partners uit de stad voeden onze energie om de toekomst van RASA te waarborgen en de Utrechtse politiek te overtuigen. Er zijn al meer dan 4.500 steunbetuigingen voor onze online petitie!"
En de voorbereidingen voor het feest waren nog zo voortvarend van start gegaan: zo is aan (oud-)medewerkers, artiesten, bezoekers en journalisten gevraagd een favoriet RASA moment te kiezen uit de afgelopen 45 jaar. Uit dat overzicht, te vinden op de website van RASA en op de Facebookpagina, blijkt hoe de programmering is veranderd door de jaren heen: Van The Talking Heads (!), punk en maatschappijkritische pop (de formatie Bots) uit de jaren zeventig tot de cocktail van culturen in het muziekaanbod van nu. Na een start als debatcentrum begint RASA in de jaren tachtig met het organiseren van buitenfestivals voor immigranten, vooral gericht op Turkije en Marokko. In de jaren die volgen wordt de aandacht verlegd naar o.a. Afrikaanse muziek, Indiase muziek, flamenco en muziek uit Oost-Europa.
'Never Trust A Man In A Fur Coat', zo luidt de wat aparte titel van het debuutalbum van Tim Treffers, een jonge Utrechtse muzikant die teruggrijpt naar de funk en soul uit de jaren 70.
"Voor mij is de muziek uit die periode het meest tijdloos: die oude orgeltjes, de koortjes, de mooie
melodieën." De 27-jarige Treffers luistert dan ook het liefst naar muzikanten als Carole King, Elton John, Billy Joel en Steely Dan. De status van deze artiesten heeft hij nog niet, maar daar wordt aan gewerkt: "Het is mijn droom om een professioneel muzikantenbestaan op te bouwen." Treffers hoopt dat voor elkaar te krijgen zonder hulp van een of andere talentenjacht: "Het stoort me een beetje dat je tegenwoordig alleen nog maar bekend kunt worden via Giel Bielen of Idols. Vroeger deden muzikanten het op eigen kracht, dus dat ga ik ook proberen."
Naar aanleiding van hun dertigjarig jubileum bracht Rowwen Hèze in 2015 elke dertigste dag van de maand een nieuwe song uit: "Er gebeurde steeds wel weer iets wat ons inspireerde", meldt het tekstboekje bij de nieuwe cd: 'Vur Altied'.
En inderdaad: de bezieling spat af van het negentiende (!), merendeels in het Limburgs dialect gezongen album van Jack Poels en consorten. Muzikaal verrassen doet de band al jaren niet meer echt, maar 'Vur Altied' is wel een prima toevoeging aan het omvangrijke oeuvre van de band.
Eigen draai
'Vur Altied' bevat de vertrouwde elementen van het immer opgewekt melancholische gezelschap uit
America, Noord-Limburg, zoals polka, Ierse folk en texmex. De ondertitel, 'Ballades en Beer' is wel een mooie omschrijving voor hun muziek, want Rowwen Hèze balanceert al decennia vakkundig tussen opzwepende, energieke (bier)songs en gevoelige ballades. De band citeert hierbij met graagte van geliefde muzikale voorgangers (zo neigt een deel van de openingssong erg naar 'Flowers On The Wall' uit Pulp Fiction). Ook zijn er covers van Dan Penn ('Als D'n Daag is Gedoan'), Boudewijn de Groot ('Malle Babbe') en Warren Zevon ('Luuster Nar Mien Hart'). Maar met zijn typerende timbre geeft Jack Poels overal een eigen draai aan.
De twee nummers die vorige week op de sociale media verschenen, het orkestrale 'Burn The Witch' en het dromerige 'Daydreaming', waren al een voorbode: Het nieuwe album van Radiohead, A Moon Shaped Pool, zou wel eens heel bijzonder kunnen zijn. En dat is het.
Vijf jaar was het wachten op de opvolger van King of Limbs. 17 juni komt het negende album van Radiohead uit op cd en vinyl, tot die tijd is het slechts digitaal te beluisteren (en te kopen). Radiohead anno
2016 klinkt nog even uniek en inventief als voorheen, maar ook anders: minder gejaagd, minder elektronisch ook en met een voorname rol voor strijkers (gearrangeerd door gitarist Jonny Greenwood) en piano. In zijn totaliteit is A Moon Shaped Pool ingetogen en nogal droefgeestig van toon, waarschijnlijk als gevolg van de recente relatiebreuk van Tom Yorke. De voorman van de band zingt sensitiever dan ooit.
De Vleutense documentairemaker Hans den Hartog maakte een film over de vogelwachters op Terschelling. De film kreeg intussen ook internationale aandacht.
In zijn woning in Vleuten, en begeleid door het vrolijke gekwinkeleer van zijn valkparkiet, vertelt de filmmaker over zijn documentaire: "Een paar jaar geleden kwam ik in contact met een vogelwachter op
Terschelling. Die vertelde zo gepassioneerd over zijn vak dat ik besloot er een film over te maken." Ervaring met natuurfilms had Den Hartog niet, hij zag zichzelf voordien eerder als 'een mensenfilmer': "Ik heb veel respect gekregen voor natuurfilmers. Je moet vaak echt apengeduld hebben." In de documentaire zijn prachtige natuuropnames te zien, maar volgens Den Hartog gaat de film toch voornamelijk over mensen: "De vogelwachters zijn veel aan het woord, het is hun verhaal."
Samen met het klassieke Ragazze Quartet treedt The Brahms op 4 mei op in de Domkerk. De dag erna speelt de Utrechtse band op het Bevrijdingsfestival.
De jongens van The Brahms kijken uit naar het optreden in de Domkerk, dat plaatsvindt meteen na de herdenkingsplechtigheid op het Domplein: Zanger David Westmeijer: "We vinden het een hele eer om er te spelen, zeker als je kijkt naar de artiesten die ons voorafgingen (o.a. Knalland en Eefje, MC)." De bandleden namen al een kijkje in de kerk en waren onder de indruk: "Het is toch even wat anders dan Ekko." Ze hebben hun liedjes aangepast aan de entourage: "Samen met de strijkers van het Ragazze Quartet hebben we er akoestische, meer meeslepende versies van gemaakt die alleen op 4 mei zijn te horen. Het wordt een hele bijzondere avond!"
Geestig, soms wat klunzig, maar immer innemend praat Lucky Fonz III in zijn uppie de avond aan elkaar. En oh ja: hij zingt ook nog een aantal verdomd mooie liedjes.
Op zijn nieuwste album, In Je Nakie, combineert hij muziekstijlen als hiphop, drum 'n' bass en folk. Lucky Fonz III switcht tegenwoordig net zo gemakkelijk van genre als van taal. Vier van zijn vorige albums zijn Engelstalig en dit is zijn tweede Nederlandstalige cd. Vanavond zingt hij uitsluitend in zijn moedertaal, zo meldt hij meteen. Voor diegenen die dat betreuren, heeft hij na afloop wel nog een aardige suggestie: "Mocht je vanavond alles slecht hebben gevonden, koop dan zo meteen een van mijn Engelstalige cd's." Het is Lucky Fonz III ten voeten uit: hij lijkt zichzelf niet helemaal serieus te nemen, maar intussen schrijft hij wel het ene mooie liedje na het andere.
Nederlandstalige synthipop voert de boventoon op het laatste album van Lucky Fonz III 'In je Nakie', maar er is ook weer ruimte voor humor en ontroering. Vrijdag treedt de zanger/liedjesschrijver op in TivoliVredenburg.
Een beetje oneerbiedig zou je het oeuvre van Lucky Fonz III schizofreen kunnen noemen: vrolijke huppelpop en droevige ballades wisselen elkaar moeiteloos, en soms ook schaamteloos af. De Amsterdammer zingt net zo makkelijk over leuke seks als over dreigend terrorisme: "Het leven heeft oppervlakte en diepgang: het ene hoort bij het andere. Iedereen is wel eens verliefd en iedereen voelt zich wel eens rot. Ik wil het hele scala aan menselijkheid laten horen in mijn muziek." Of zijn liedjes de luisteraar vrolijk stemmen of ontroeren is hem om het even: "Als ze maar naar me luisteren."
"De Parel van Nederland" wordt Utrecht al genoemd. Dat de stad meer te bieden heeft dan de Dom, de Oudegracht en het nijntje museum hoopt een drietal jonge Utrechters aan te tonen middels een alternatieve stadsplattegrond.
Bezoekers en bewoners van Utrecht tips geven over plekken die anders onontdekt zouden blijven: dat is het achterliggende idee van Lisa Geijtenbeek en Lieke Veldhuis (van toeristenbureau SPOT), en Rob van Barneveld (illustrator bij 'Rood Gras'). Gedrieën vatten ze het plan op om een alternatieve stadsplattegrond voor Utrecht te ontwerpen: "We zagen op Facebook een vergelijkbaar initiatief in Amsterdam en het leek ons leuk om zoiets ook in Utrecht te doen. De stad kent tal van onbekende steegjes, leuke winkeltjes en gezellige kroegen. Het is jammer dat de toerist daar niet van op de hoogte is. We willen Utrecht letterlijk op de kaart zetten, maar dan wel zoals wij de stad ervaren."
Mahesvari Autar is de oprichtster en drijvende kracht achter DesiYUP, een muziekplatform dat Indiase wereldmuziekconcerten organiseert. De belangrijkste doelstelling van DesiYUP: mensen ervan overtuigen dat muziek een (ver)bindende kracht heeft.
Mahesvari Autar is Nederlandse, maar beschikt over Surinaamse en Indiase roots. In haar appartement in Rotterdam, met een mooi uitzicht over de Maas, vertelt ze over de start, filosofie en ambities van DesiYUP: "Voor mij zijn de beleving van de artiest en het publiek even belangrijk."
Waarom ben je begonnen met DesiYUP?
"Ik constateerde dat de interesse voor Indiase muziek in Nederland beperkt bleef tot het Bollywood-repertoire en de traditionele Surinaams-Hindoestaanse muziek (bhaitak). Voor Indiase cross-over muziek, met invloeden uit de jazz, rock en pop, was nauwelijks aandacht. Sinds 2012 ben ik bezig om dat muziekklimaat te veranderen."
Het oudere werk van Melody Gardot bestaat voornamelijk uit traditionele jazz en bluesliedjes, maar intussen heeft ze zich ontpopt tot een allround zangeres met een scherp randje, zo bleek in TivoliVredenburg.
Een optreden dat aanvangt met een langgerekte saxofoonsolo: het is weer eens wat anders. De uitstekende begeleidingsband van Melody Gardot krijgt vanavond alle ruimte om te improviseren, zodat haar optreden in de Ronda soms wel wat weg heeft van een intiem jazzconcert. Op sommige momenten ga je ook verlangen naar zo'n kleinschalige omgeving omdat de ingetogen blues en jazz van Gardot daar wellicht beter tot zijn recht komt.
Maar aan het begin van het optreden toont de Amerikaanse zangeres nog haar meer uitbundige kant, die op haar laatste cd Currency of Men ook al hoorbaar was: meer funk, soul en (licht alternatieve) pop. Als een ware diva (hooggehakt, kek hoedje, strak pakje en een donkere zonnebril) paradeert ze tijdens uptemponummers als 'Same to You' en 'She Don't Know' over het podium.
Dertig jaar geleden opende 'Kultuurcentrum EKKO' aan de Bemuurde Weerd haar deuren. Het jongerencentrum van toen heeft zich ontwikkeld tot een poppodium met aanzien: "Het is de kunst om een bepaald publiek net iets eerder naar EKKO te krijgen."
Het poppodium is het jubileumjaar fris van start gegaan met de lancering van een nieuw online platform, 'Uitgeverij EKKO'. Op de website staan o.a. interviews, fotoreportages en columns. En tal van leuke weetjes, zoals: de naam "EKKO" betekent niks, maar is gekozen omdat het lekker in het gehoor ligt. Opties die het bij de naamgeving, midden jaren '80, niet gered hebben: "Cowboy Henk" en "Ozewiezewoze". Ook interessant: de eerste band die optrad in EKKO was de Nederlandse waveformatie De Div, op 10 januari 1986 …
De getormenteerde country- en folkzanger Micah P. Hinson speelt een akoestische set op een bijzondere locatie in Utrecht. De beste songs van de Amerikaan zijn hemeltergend mooi, maar de avond in Molen de Ster komt wel erg moeizaam op gang.
Een groot deel van het publiek is een uur te vroeg vanwege het onduidelijke aanvangstijdstip. Als rond half tien dan eindelijk Micah P. Hinson het podium opstommelt, duurt het weer een hele poos aleer hij zijn leren jasje over een stoel heeft gedrapeerd, zijn elektronische sigaret heeft gedoofd en zijn akoestische gitaar heeft omgehangen. Volkomen nuchter lijkt hij niet te zijn. Als hij de eerste akkoorden van de avond wil aanslaan, blijkt zijn playlist nog ergens in de houtzaagmolen achter gebleven te zijn …
Bewilder is de nieuwe Utrechtse formatie rondom Maurits Westerik, voormalig zanger van rockband GEM. Westerik, drummer Bram Hakkens en toetsenist Arjen de Bock vertellen over het ontstaan van de band die onlangs een Edison-nominatie kreeg: "De muziek weerspiegelt ons leven."
Aan een tafeltje in het Utrechtse café Springhaver, op een steenworp afstand van zijn woning, vertelt Westerik uitgebreid over de ontstaansgeschiedenis van de eerste cd 'Dear Island'. Drummer Bram Hakkens en toetsenist Arjen de Bock zullen iets later aanschuiven. Een kopje frisgroene thee helpt Westerik bij het totale ontwaken, zo aan het eind van de ochtend: "Ja, het is vrij laat geworden gisteren. Ik mocht plaatjes draaien op een afscheidsfeest in De Helling." Wat draaide hij zoal? "The Waterboys, The Beastie Boys, David Bowie, hiphop en nog wat spacy dingetjes."
'Place to be'
Met zijn eigen band Bewilder gaat het ook lang niet slecht. Kort voor dit gesprek speelde de formatie op Eurosonic/Noorderslag in Groningen, een festival dat beschouwd wordt als the place to be voor aanstormend pop- en rocktalent van eigen bodem: "Samen met Jett Rebel en Rondé deelden we het podium op de Grote Markt. Een flinke uitdaging, want behalve zo'n 1500 bezoekers waren er ook veel bookers aanwezig. Gelukkig was het publiek erg enthousiast en bovendien is de kans nu groot dat we ook op een aantal festivals mogen spelen."
8 maart is het Internationale Vrouwendag. Ter ere daarvan: zeven vrouwen die met hun machtige stemgeluid welzeker hun mannetje staan.
1. Nathalie Merchant
In de jaren tachtig maakte ze al fijne pop met 10,000 Maniacs, maar solo gaat Nathalie Merchant pas echt de diepte in. Het schitterende wiegelied 'Motherland' is afkomstig van het gelijknamige album, dat is opgedragen aan de slachtoffers van 9-11. Gezongen met een stem die troostend en ontroerend tegelijk is.
Documentaire over basisschool in Overvecht in teken van hoop
Cameraman Jos Bierings en regisseur Marieke Spee maakten een optimistische documentaire over jenaplanschool 'Cleophas' in Overvecht.
In hun werkruimte aan de Europalaan (voor Story2tell Mediaproducties) vertelt het tweetal over hun motivatie: "De school bestond in 2015 exact vijftig jaar. Bovendien kwamen we er al dagelijks omdat onze kinderen er op zitten. Gecombineerd met het multiculturele karakter van de school en de locatie waren dat voor ons prima redenen om deze documentaire te maken."
Rooskleurig De documentaire 'Made in Overvecht' kent een tijdspanne van een jaar en geeft een tamelijk rooskleurig beeld van de veelkleurige school (zestien nationaliteiten). Een steen door een ruitje is eigenlijk het enige smetje. Bierings: "Veel verschillende culturen dicht bij elkaar, dat botst vaak, maar op de Cleophas gaat dat juist heel goed." Is de documentaire niet iets te optimistisch van toon geworden? Bierings: "Een reactie op onze film was: "Je ziet de problemen van de wijk niet." Maar die hebben we ook niet opgezocht. We hebben geregistreerd wat er gebeurde."
Haar jazzy debuutalbum nam Karindra Perrier, zangeres en componist van Femme Vanille, op in New York. Eind januari verscheen de opvolger Another Time, die meer experimenteel van aard is: "Ik zie het nut er niet van in om twee keer dezelfde plaat te maken."
Bij binnenkomst in het café-restaurant bestelt ze eerst een uitgebreide Oosterse maaltijd: Perrier komt linea reacta van de universiteit waar ze overdag experimentele natuurkunde studeert. De resterende tijd is er voor de muziek. De combinatie studeren/musiceren bevalt haar prima: "Zowel muziek maken als mijn werk als wetenschapper beschouw ik als een zoektocht naar iets nieuws. Het verschil is dat ik bij natuurkunde zoek naar een meetbare waarheid die bij muziek niet bestaat." Het een inspireert het andere: "Door de wetenschap kan ik beter relativeren. En door de muziek krijg ik een frissere blik op mijn studie". Een minpuntje is er ook: "Ik zou wel meer tijd aan de muziek willen besteden."
Meisjesachtig
De half-Aziatische Perrier (Indonesische moeder, Nederlandse vader) begon haar muzikale loopbaan op de harp: "Maar ik ben beter in muziek schrijven. Het is sowieso moeilijk om tegelijk te zingen en muziek te maken." Veelal op de computer, en soms met behulp van piano en gitaar, componeert ze haar liedjes: "Ik kan net genoeg noten spelen om een liedje te schrijven, ha ha." Het is echter vooral de stem van Perrier (denk aan Kate Bush, Lana del Rey en Tori Amos) die de aandacht trekt: "Je moet er van houden. Sommige mensen vinden mijn stem mooi, anderen vinden het niks." Na haar eerste album nam ze twee jaar zangles: "Ik durf nu meer en heb meer controle over mijn stem. Op mijn eerste album klonk ik nog wat meisjesachtig en fragiel."
'Genadeloos gelukkig in Noord-Korea' luidt de titel van een ironisch getoonzet foto-/gedichtenboek van Dennis van Tiel. Het repressieve Noord-Korea lijkt in eerste instantie niet de meest voor hand liggende bestemming.
Wat deed Van Tiel besluiten om het Aziatische land te bezoeken? "Ik ben altijd al gefascineerd geweest door '1984' van Georges Orwell. Een absurde maatschappij zoals in dat boek beschreven wilde ik ooit in het echt zien. Je gelooft nauwelijks dat zo'n land echt bestaat, totdat je er zelf bent."
Geregisseerd
Jaarlijks mogen maar tweeduizend westerlingen het land binnen, dus het is best bijzonder dat de fotograaf Van Tiel daar in slaagde: "Ik ben ook boekhouder van beroep, dus dat heb ik maar opgegeven bij de aanvraag van een visum." Samen met drie Nederlanders, twee Amerikanen, twee gidsen, een cameraman en een buschauffeur reisde Van Tiel elf dagen, deels per fiets, door Noord-Korea.
Afgelopen zaterdag vond de opening plaats van het kersverse en prachtig vormgegeven Nijntje Museum. De welbekende tekeningen van de bedenker zelf staan uiteraard centraal.
Het voormalige Dick Bruna-huis aan de Agnietenstraat is grondig verbouwd en heringericht met tien themaruimten, waar peuters en kleuters spelenderwijs de wereld van Nijntje kunnen ontdekken. "Al met al heeft de verbouwing slechts een half jaar geduurd, maar voor een kind van twee is dat een eeuwigheid", zegt de curator van het museum Yolanda van den Berg.
Uniek
Bij de opening waren ongeveer driehonderd bezoekers aanwezig. Van den Berg hoopt (en verwacht) dat het kindermuseum een groot succes gaat worden: "Nijntje is over de hele wereld natuurlijk erg populair. En er is weinig museumaanbod voor deze doelgroep. Het is ook uniek: zo'n museum op deze schaal voor kinderen. Op de sociale media heb ik al gelezen dat mensen er heel blij mee zijn." Het "stukgespeelde" Dick Bruna Huis was na acht jaar aan een verbouwing toe, maar er was nog een belangrijke reden om te renoveren: "Veel mensen vonden het huis van Nijntje het leukste van het Dick Bruna Huis. Maar in het gastenboek vroegen ze vaak: waar is Nijntje zelf?"
Culturele activiteiten organiseren deed Molen de Ster al langer, maar sinds ruim een jaar profileert de molen zich steeds meer als poppodium. Om dat te illustreren speelt Tim Knol op 6 februari een akoestische set.
De kaartjes voor de singer-songwriter uit Hoorn waren al snel uitverkocht: het bewijs dat zowel (bekende) artiesten als het publiek het mooi gesitueerde poppodium steeds beter vinden. Programmacoördinator Iris Vos: "Mensen uit Utrecht beseffen meer en meer dat in de molen van alles te doen is. Onze Facebook-pagina wordt ook vaker gecheckt de laatste tijd voor het programma." De locatie van de (nog werkzame) houtzaagmolen -midden in een levendige woonwijk en aan de Leidsche Rijn - is natuurlijk ook bijzonder. En de toekomst ziet er nog zonniger uit: "In 2017 wordt de singel doorgetrokken, dan komen de mensen hier in bootjes langs!"
De Utrechtse fotografe Fleur Wiersma won vorige week de prestigieuze Zilveren Camera, in de categorie Natuur en Milieu: "Ik wist meteen dat het een goede foto was."
In het museum van Hilversum werd de oorkonde overhandigd door Wilfried de Jong: "Deze prijs betekent veel voor mij. Dat ik genomineerd was, was al heel bijzonder, maar dat ik gewonnen heb is helemaal geweldig. Het niveau van de genomineerden was erg hoog", vertelt Wiersma. Al is het dan niet zo dat nieuwe opdrachtgevers zich nu meteen melden, in de toekomst verwacht Wiersma zeker profijt te hebben van deze prijs: "Je wordt toch serieuzer genomen: het staat mooi op je cv." Het juryrapport is (en dat is een beetje
vreemd) niet bekend gemaakt: "Dat probeer ik nog te achterhalen. Ik ben wel nieuwsgierig natuurlijk."
Knullig
De prijswinnende foto is niet met voorbedachte rade gemaakt. Wiersma was op doorreis door Utah in de VS voor een ander project (over Mormoonse zendelingen): "Ik reed door het Monument Valley toen ik dat souvenirwinkeltje aantrof wat je op de foto ziet. Die winkel was de toegang tot het park. Ik vond het contrast heel apart: die weidse blik buiten van het indianenreservaat, en dan dat knullige winkeltje binnen. De ramen zijn net schilderijen." De fotografe wist meteen dat het een goede foto was: "Thuis dacht ik: daar ga ik iets mee doen."
"Een mengeling van virtuoze gitaarmuziek, poëzie, betoverende flamencozang, dans, vurig voetenwerk en lichtvoetige komedie", zo luidt de aanlokkelijke annonce van het flamencosprookje 'Flamenkita'.
Komende zondag wordt het kindersprookje in RASA uitgevoerd door muziektheater Samba Salad, een theatergezelschap dat 'moeilijke' muziekgenres (zoals wereldmuziek) toegankelijk maakt voor kinderen. Actrice, zangeres en danseres Maya Link: "Wereldmuziek had altijd een wat stoffig imago, maar dat is tegenwoordig niet meer zo. Het dekt eigenlijk alle ladingen muziek die je maar kunt bedenken. Wij richten ons vooral op jazz, Afrikaanse muziek, Braziliaanse muziek, flamenco, en een beetje pop."
Op haar website profileert Samba Salad zich als "een innovatieve pionier op het gebied van de kindermuziek in Nederland". Link: "We nemen kinderen heel serieus. De teksten zijn aangepast aan hun belevingswereld, maar de muziek is net zo professioneel als voor volwassenen." Een combinatie van internationale kunstenaars uit de Nederlandse jeugdtheater- en flamencowereld staat hiervoor garant.
Drie jaar geleden vierde de band haar 25-jarig bestaan met The More I Laugh, The Hornier Due Gets-tour. En het album dat Hallo Venray vanavond in het Utrechtse dB's integraal ten gehore brengt, Vegetables and Fruit, is ook alweer tien jaar oud. Maar de Haagse rockband is verre van uitgeblust, zo bewijst hun zinderende live-show.
Henk Koorn en zijn twee kornuiten laten een flinke poos op zich wachten: de zoetjesaan (redelijk) vollopende zaal moet het zeker een minuut of tien doen met slechts de aanblik van een podium dat al lang gereed is en een aanhoudend gezoem. Plots komt Henk Koorn het podium opgestommeld die zonder aankondiging inzet met het ingetogen, naar The Velvet Underground neigende 'The Captain'. Op de achtergrond waren de begintonen van het openingsnummer van Vegetables and Fruit al vanaf tape te horen. De eeuwig jeugdige Koorn is gelukkig meteen bij de les en wat volgt is een geweldig optreden van een gedreven en dynamisch drietal.
En toen was hij opeens dood. Ongrijpbaar was David Bowie altijd al en is hij ook gebleven, tot aan zijn (zelfgekozen?) einde en wel erg plotse, stoffelijke verdwijnen van de aardbodem bovendien. Talloos zijn de speculaties sinds die vroege maandagochtend van 11 januari, toen het nieuws bekend werd gemaakt. Heeft Bowie tot aan zijn overlijden de regie in handen gehouden (bekijk de videoclip van 'Lazarus', beluister de teksten bij zijn laatste album)? "Het is allemaal te toevallig", zo vond ook een diep bedroefde Nico Kruithof, eigenaar van Plaatboef Utrecht en groot Bowie-adept, die ik een week nadien interviewde. "Maar", zo voegde hij er aan toe: "misschien zijn het ook wel allemaal onzinverhalen." Dat kan ook nog altijd, maar het lijkt onwaarschijnlijk.
Het overlijden van David Bowie laat ook muziekliefhebbers in Utrecht niet onberoerd. Als eerbetoon speelde het carillon van de Dom een aantal van zijn bekende liedjes, waaronder 'China Girl' en 'Space Oddity'.
Nico Kruithof, al zo'n 33 jaar het gezicht van Plaatboef Utrecht aan de Oudegracht, en groot Bowiekenner/fan bovendien, was er ook uitgenodigd om zijn verhaal te doen: "Het programma begon om elf uur, maar dan open ik altijd net mijn winkel. Ik kon er dus niet bij zijn helaas."
En dan komt een cd-recensie opeens in een heel ander daglicht te staan. Drie dagen na de release van zijn nieuwe album Blackstar overleed David Bowie, totaal onverwacht. Hij bleek al anderhalf jaar ziek te zijn, maar komt op de valreep van zijn monumentale carrière met een schitterende zwanenzang.
De verwijzingen waren talrijk, hoor en lees je nu overal. En inderdaad: Bowie stond zelf niet op de albumhoes afgebeeld, maar een zwarte ster. Bovendien is ook het boekje bij de cd gitzwart. En dan die laatste clip van 'Lazarus', waarin Bowie (die er ook wel erg oud uitziet) geblinddoekt op een bed ligt, met knopen op zijn ogen. "Look Up Here I am in Heaven, I've Got Scars That Can't Be Seen", zo vangt hij aan. Verderop zingt hij: "I'l Be Free, Just Like That Bluebird". Aan het eind van de clip stapt hij een houten kast in ...
De symboliek ligt er dik bovenop, ben je dan geneigd te zeggen. Maar er zijn natuurlijk wel meer kunstenaars die opzichtig flirten met/of verwijzen naar de dood. De timing van de release van Bowie's nieuwe album had in ieder geval niet beter gekozen kunnen worden: op zijn 69-jarige verjaardag. En gelukkig is Blackstar een machtig slotwoord geworden van de man die zoveel betekend heeft voor de popmuziek. De eerste twee singles, 'Blackstar' en 'Lazarus', waren al veelbelovend: het leek alsof Bowie iets van zijn oude magie had teruggevonden.
Bowie's vorige album The Next Day (zijn eerste in tien jaar) stamt uit 2013 en was welzeker een prettig teken van leven, maar kon toch niet tippen aan zijn beste werk. Het intrigerende, en bij vlagen experimentele Blackstar kan dat wel. En er belooft nog het een en ander aan te komen, want het aantal van zeven nummers op de cd is nog niet de helft van wat er in totaal is opgenomen, zo vertelde drummer Mark Guiliana onlangs in een interview met de Volkskrant.
Blackstar opent majestueus met de bijna tien minuten durende mysterieuze, bij vlagen zelfs sinistere titeltrack. Nerveuze drums, spooky geluiden en de gedragen zang van Bowie bepalen de toon. Opvallend is de prominente rol van de jazzy sax van Donny McCaslin, net als op de rest van het album overigens. Het tweede lied, het rusteloze 'Tis a Pity She Was a Whore', is niet het beste nummer op Blackstar en klinkt een beetje stuurloos. Het stemmige, mooi opgebouwde 'Lazarus' daarentegen is prachtig, met Bowie zelf op gitaar, en wederom bijzonder stijlvol ingekleurd door de saxofoon.
Het oudste nummer op Blackstar, 'Sue (Or In A Season of Crime)' klinkt prettig hectisch en experimenteel. Bowie zingt er lijzig, maar groots overheen. Oosters van klankkleur is het fraaie 'Girl Loves Me', dat refereert aan eerdere exotische nummers van Bowie als 'Yassassin' (van Lodger) en 'The Secret Life of Arabia' (van Heroes). De twee slotnummers 'Dollar Days' en 'I Can't Give Everything Away' (een titel met een macabere naklank) zijn redelijk traditionele, maar prima Bowie-ballads, met opnieuw mooi saxofoonwerk.
En dat was dat: het einde van een imposant oeuvre. Nu is het afwachten totdat de nummers die nog op de plank lagen voor Blackstar in de openbaarheid verschijnen. Postuum, het is niet anders …
Eerder verschenen op KindaMuzik.
Utrechtse auteur stelt omvangrijke piratenencyclopedie samen
Tijdens zijn reizen over de wereldzeeën verzamelde maritiem auteur Arne Zuidhoek de info voor een lijvige encyclopedie: 'Pirate Encyclopedia: Deprived of God and Country': "Piraterij gaat niet over een of andere gek met een ooglap en een piraat op de schouder."
Zelf maakte Zuidhoek ooit in India aan den lijve een - bescheiden - aanval van piraterij mee: "'s Nachts braken twee jongetjes een paar containers open op een schip waar ik toen te gast was. Maar dat was eigenlijk maar een kleinschalige actie." In de piraterij wordt onderscheid gemaakt tussen "kleine" en "grote jongens", doceert Zuidhoek: "De kleine jongens, zonder enige opvoeding en opleiding, noemen we piraten. De grote jongens worden later generaal, pioniers en volkshelden. De kleine jongens blijven eeuwig piraat. Over hen gaat dit boek."
In Frankrijk, België en Zuid-Afrika was zijn schilderswerk reeds te bezichtigen, maar in zijn eigen stad was het er nog niet van gekomen. "Dat vind ik geen enkel probleem hoor. Je moet gevraagd worden." Toen 
"Ik had wel verwacht dat mijn boek zou scoren omdat er seks in zit, maar ik dacht ook dat de literaire critici het links zouden laten liggen. Niets is minder waar: Het krijgt positieve kritieken en wordt heel serieus genomen. Bij de lezer is het echt een kwestie van 'hate it or love it'. Sommige mensen vinden het vreselijk. Ze denken dat ik alleen maar wil scoren met die provocatieve teksten en seksscènes. Anderen vinden het juist weer erg goed. Iets wat ze nog nooit eerder hebben gelezen." 
Zaterdagmiddag, even voor twaalven. Grommend en gorgelend bereidt de Limburgse zanger zich voor op zijn optreden bij het radioprogramma 'Spijkers met Koppen', in het Utrechtse café Florin: "Het is nog wat vroeg om te zingen, normaal heb ik al een hele dag achter de rug. Daarom ben ik nu geforceerd bezig om mijn stem los te krijgen." Met welk nummer vangt hij zo meteen aan in de volgestouwde kroeg? "We beginnen met 'Ballades en Beer' van ons laatste album. Dat is een goede binnenkomer, en het vat dertig jaar Rowwen Hèze prima samen."
Dat Setzer meteen na het openingsnummer, de Carl Perkins cover 'Put Your Cat Clothes On', een knallende versie speelt van een van zijn beste nummers uit de Stray Cats-periode, 'Rumble In Brighton', is een slimme zet: de sfeer zit er meteen goed in. En de stemming in de HMH blijft anderhalf uur opperbest, want Setzer en band spelen een geweldige en gedreven liveshow. Al snel blijkt dat de showman zijn Gretsch gitaar nog even virtuoos bestiert als voorheen. De vingervlugheid waarmee hij de jazzy akkoorden en solo's uit zijn gitaar laat ratelen: het blijft ongekend. 
Komende zondag wordt het kindersprookje in RASA uitgevoerd door muziektheater Samba Salad, een theatergezelschap dat 'moeilijke' muziekgenres (zoals wereldmuziek) toegankelijk maakt voor kinderen. Actrice, zangeres en danseres Maya Link: "Wereldmuziek had altijd een wat stoffig imago, maar dat is tegenwoordig niet meer zo. Het dekt eigenlijk alle ladingen muziek die je maar kunt bedenken. Wij richten ons vooral op jazz, Afrikaanse muziek, Braziliaanse muziek, flamenco, en een beetje pop." 
