'Liever een trein achter mijn huis dan een snelweg'

Vanwege een spooruitbreiding op het traject Utrecht CS - Leidsche Rijn moeten meer dan 350 bomen rondom de Cremerstraat, Galjoenstraat, Thomas a Kempisplantsoen het veld ruimen.

Een deel van het park tegenover de Cremerstraat zal hierdoor verdwijnen. Buurtbewoner Ming Chao: "We hebben alles gedaan om het te voorkomen: er is zelfs een petitie ondertekend door de straatbewoners. Maar het wordt toch doorgezet. Het is jammer van de mooie omgeving." Een andere bewoner van de Cremerstraat, Hans Breidebach, begrijpt het besluit tot spoorverbreding wel: "Ik heb de petitie niet getekend. Een extra spoor is volgens mij noodzakelijk is: Het is van landsbelang dat er meer treinen rijden."

Zachtaardige soul in de kerk

Het contrast met het feestgedruis buiten, als gevolg van de Vierdaagse, is aanzienlijk: in de gewijde sfeer van de Stevenskerk geeft Frazey Ford met haar band een fluisterzacht en wondermooi concert.

Aan haar Nederlandse collega Marike Jager de eer om de avond te openen middels een woordje vooraf en een kort gesprek met de Canadese zangeres. Enigszins kolderiek is het dan wel dat Frazey Ford vervolgens weer van het podium verdwijnt en er twee minuten later weer terugkeert. De vele, verwachtingsvolle bezoekers wachten gelaten op de plastic stoeltjes die de plaats hebben ingenomen van de houten kerkbanken.

Het is nog even afwachten hoe Frazey Ford en haar band de akoestiek van de Stevenskerk gaan bedwingen vanavond. Al snel blijkt dat ze prima op haar plek is in deze entourage. Aanvankelijk is het nog even wennen om die fijnbesnaarde stem van Ford te horen echoën door de kerk, maar dat gevoel verdwijnt snel. Haar wat ijle, en tegelijk warme stemgeluid, in combinatie met de zachte, soulvolle begeleiding (van met name de twee Nederlandstalige blazers), klinken prachtig in de uitverkochte kerk.

"Het cultuurstraatje van Utrecht"

De prostitutie keert niet terug in de Hardebollenstraat. Het college van B & W wil de voormalige peeskamertjes opkopen. Tot die tijd wonen er een aantal ontwerpers en kunstenaars, antikraak voor 150 euro per maand.

Hans Gommer van de Comedytrain zit midden in de verbouwing: "Dit is een fantastische plek voor ons kantoor. De lucht bij binnenkomst was wel bijzonder, een soort anijs haha." Hij verwacht veel van de nieuwe bestemming van de Hardebollenstraat: "We hebben al een groepje op Facebook met alle bewoners. Dit

moet echt een verhaal krijgen." Ook grafisch ontwerper Inge Miedema is zeer te spreken over haar nieuwe onderkomen: "Toen ik er voor het eerst over hoorde dacht ik: dat is wel een beetje vies misschien. Later zag ik het wel zitten en ik kon er meteen intrekken. We gaan er een leuke straat van maken: Het cultuurstraatje van Utrecht!" Ook buurtbewoners zijn lovend. "Mensen lopen door de straat en zeggen: "Kijk, er komen allemaal leuke dingen in!", vertelt Miedema. 

Twee deuren verder legt interieurontwerper Bas van der Touw de laatste hand aan de verbouwing van zijn pijpenla. In eerste instantie is hij niet zo spraakzaam: "Er wordt door de media te veel aandacht aan besteed: ze zijn een beetje sensatiebelust." Maar ook hij is lovend over zijn nieuwe werkplaats: "Het is een hartstikke mooie plek en hopelijk mogen we hier blijven. Ook is het een mooie toevoeging aan de wijk: Voor de buurt en omwonenden is het veel prettiger geworden."

Eerdere publicatie in het Stadsblad. 

De Oost-Europese bedelaars: sneu of een plaag?

Diverse media berichtten over een toenemend chagrijn bij Utrechtse winkeliers over de vele Oost-Europese bedelaars. Het Stadsblad peilde de meningen bij ondernemers en bewoners op de Mariaplaats.

Daan Degenaar, werkzaam in een kledingzaak, reageert vrij mild: "Ik vind het vooral zielig, ze doen het echt niet voor hun lol. Ze hebben ook geen negatieve invloed op mijn klandizie, want ze worden meestal snel weggestuurd door de Stadswacht. Ik geef ze ook altijd wel wat: bananen of een zak mandarijnen." En als er sprake zou zijn van uitbuiting? "Als ze geronseld worden is dat zeker niet goed en moet er iets aan gedaan worden."

Ook buurtbewoonster Evelien toont mededogen: "Ik heb er geen problemen mee. Ik vind het vooral moeilijk en sneu om te zien. Soms geef ik ze geld." Leo Spee van boekhandel De Wijze Kater is minder positief over de bedelaars: "Ze spreken mensen op een agressieve manier aan. Ook vallen ze mijn klanten lastig. Ja, het klopt dat bedelen is toegestaan in Utrecht. Dan moet de APV (Algemene Plaatselijke Verordening) maar veranderd worden. Het is een plaag eigenlijk." Buurtbewoner Gilbert sluit zich hier bij aan: "Ik stoor me er ook behoorlijk aan. Het is zeker een kwalijke zaak dat die mensen worden uitgebuit, maar het hoort niet in Utrecht. De gemeente zou meer moeten doen: de regels veranderen en ze aanpakken!"

De gemeente kan momenteel alleen optreden bij overlast van de zwervers. In de APV staat namelijk dat bedelen is geoorloofd in Utrecht. Dus zolang de bedelaars niemand tot last zijn, kan de gemeente niks doen.

Eerdere publicatie in het Stadsblad.

Onverslijtbaar virtuoos

De band waarmee hij in de jaren '80 furore maakte, de Stray Cats, is sinds 2004 definitief ter ziele, maar ook met zijn Rockabilly Riot speelt Brian Setzer moeiteloos een zaal plat. 

De aftrap van de avond is voor Danny Vera, wiens bekendheid een flinke boost heeft gekregen door zijn prominente aanwezigheid in een populair voetbalprogramma. De vetgekuifde, sympathieke Nederlandse rocker legt met een stevige set een prima basis voor het vervolg van de avond. Want de echte ster is natuurlijk de grote kleine man Brian Setzer (vetkuif, leren broek en leren jasje dat na drie nummers uitgaat). Dit is zijn enige show in Europa, dus zo gek is het niet dat de HMH vol is gelopen met bakkebaarden en polkadot jurken uit diverse landen.

Dat Setzer meteen na het openingsnummer, de Carl Perkins cover 'Put Your Cat Clothes On', een knallende versie speelt van een van zijn beste nummers uit de Stray Cats-periode, 'Rumble In Brighton', is een slimme zet: de sfeer zit er meteen goed in. En de stemming in de HMH blijft anderhalf uur opperbest, want Setzer en band spelen een geweldige en gedreven liveshow. Al snel blijkt dat de showman zijn Gretsch gitaar nog even virtuoos bestiert als voorheen. De vingervlugheid waarmee hij de jazzy akkoorden en solo's uit zijn gitaar laat ratelen: het blijft ongekend. 

Akoestiek speelt Cat Power parten

Ze laat even op zich wachten in TivoliVredenburg, Chan Marshall, beter bekend als Cat Power. Alsof ze al een voorgevoel heeft dat het wel eens een moeilijke avond zou kunnen worden.

Haar begeleidingsband heeft het intro van de Billie Holiday-cover 'Don't Explain' al lang en breed ingezet als de Amerikaanse zangeres het fraai uitgelichte podium betreedt van een goedbezette, maar niet uitverkochte Grote Zaal. Het stemmige, door slidegitaar en duistere pianoklanken ondersteunde openingslied is een fijn begin van de avond. Drie andere covers volgen, waaronder het soulvolle 'New York, New York' van Liza Minelli. De echte inspiratie lijkt aanvankelijk echter nog wat zoek bij Cat Power. Voor haar doen staat ze vrij bewegingsloos achter de microfoon - geen rare danspasjes vooralsnog - en contact met de zaal is er niet. Het kan ook een soort verlegenheid zijn: de zangeres durfde jaren nauwelijks het podium op. 

Nieuw platform voor jeugdige muzikanten

Muzikantenonder18.nl biedt jonge muzikanten de kans om hun muziek te presenteren aan een groter publiek. Door hun muziek te uploaden, maken ze kans op een professionele studio-opname.

De man achter Muzikantenonder18.nl is Teunis van der Hofstad (18 jaar). De eerstejaars student economie is in zijn vrije tijd drummer en producent: "Toen ik een aantal jaar geleden mijn eigen muziek op YouTube en Soundcloud zette, kreeg ik vaak niet meer dan twintig views en slechts enkele reacties van vrienden. Ik wilde mijn muziek wel delen met anderen en ontdekte dat er geen laagdrempelig podium voor jongeren bestaat. Ik besloot toen een digitaal platform op te zetten voor muzikanten onder 18 jaar, voor alle muziekstijlen."

Taal en Talent maakt leren leuk

Een beetje verscholen aan de rand van Lombok huist Taal en Talent, een project van Wishing Well West. Kinderen uit Lombok tussen 8 jaar en 14 jaar krijgen er individuele begeleiding om hun taalniveau te verhogen en hun talenten te ontwikkelen.

Wishing Well West is een buurtcomité dat is opgericht om de belangen te behartigen van de bewoners uit de wijk. In 2015 startte buurtbewoonster Frederike Diepenbroek er het project Taal en Talent: "Ik heb tien jaar in het onderwijs gewerkt en wilde mijn vaardigheden gebruiken om de buurt beter te maken." Wat begon met een mooi idee is inmiddels uitgegroeid tot een omvangrijk vrijwilligersproject: "Inmiddels werken tien vrijwilligers met 27 kinderen. Voor de kinderen is er zelfs een wachtlijst." Het sociale aspect van Taal en Talent staat centraal: "Het is echt een wijkproject. Buurtbewoners helpen de kinderen en we leren elkaar kennen. Mensen uit allerlei culturen werken samen. En de ouders maken vaak lekkere hapjes voor bij onze vergaderingen."

Verhalen van gedetineerden bewerkt voor theater

In de voormalige gevangenis Wolvenplein worden op 29 juni de 'De Gevangenismonologen' uitgevoerd: twee acteurs verbeelden de persoonlijke verhalen van (ex)gedetineerden.

Samen met collega-schrijfster Christine Otten werkte de Utrechtse Manon Uphoff de levensverhalen van twee gedetineerden uit tot theatermonologen: "Omdat een eerder schrijfproject van Christine Otten met (ex)delinquenten goed had uitgepakt, benaderde ze mij voor een vervolg. Thematisch gezien sluit het goed aan bij mijn eigen werk omdat ik vaak over de duistere, afgesloten gebieden van het bestaan schrijf." Over haar 'onderwerp' mag ze, uit privacyoverwegingen, niet veel zeggen, behalve dat het een jongeman uit Oezbekistan betrof met een vluchtelingen- en migratiegeschiedenis: "Dat waren zeer interessante, intieme gesprekken. En gelukkig heeft hij mijn tekst voor de gevangenismonologen goedgekeurd."