Wars van elke trend

Altijd fijn: een nieuw album van Joop Nolles. De laatste cd van de eigenzinnige Utrechtse muzikant dateert alweer van 2012. The Unknown Known is een mooi vervolg op een klein, en te onbekend oeuvre.

Een kort bluesfragment van Blind Willie Johnson gaat vooraf aan de jachtige openingstrack 'Long Way Home'. 'Invisible Man' vervolgens is zompig rockend, met een prettig ontsporende finale van gitaar en mondharp. Nolles weet ook te ontroeren, zoals in het kleine, subtiele 'Sister Is Gone'.

Zo balanceert Joop Nolles op dit, door Maartje Jaquet kunstzinnig vormgegeven album, wederom vernuftig tussen traditionele muziekstijlen als blues en countryrock en het experiment. Enkele referenten: Neil Young, Howe Gelb en dEUS. Saai wordt het nooit bij de Utrechter, elk liedje heeft wel een aardige muzikale verrassing in petto. Dat kan een plotse wending zijn, een venijnige gitaar of een stemmige trompet.

De muziek van Joop Nolles heeft ook iets onbestemds, zoals in 'We'll Meet Again' of in het ijle 'Can't Go Wrong'. Dat ongrijpbare is onmiskenbaar zijn charme, maar het zou Nolles ook wel eens in de weg kunnen staan bij het bereiken van een groter publiek. Maar daar lijkt het hem ook niet om te doen. Joop Nolles doet het op zijn eigen manier en is wars van elke trend. En dat is goed zo.

Eerdere publicatie op 8WEEKLY.

Speeltuin Bankaplein: al 85 jaar het bruisend hart van Lombok

Midden in de wijk Lombok ligt een van de oudste speeltuinen van Utrecht: Speeltuin Bankaplein. Deze karakteristieke speeltuin bestaat binnenkort 85 jaar.

Gerdy de Kruijk beheert sinds enkele jaren, samen met Roos de Ridder, de speeltuin die zijn oorsprong kent in mei 1932. "Er zit een enorme geschiedenis aan vast. Ouders die hier vroeger nog gespeeld hebben, komen nu met hun kinderen. Speeltuin Bankaplein is bijna cultureel erfgoed," vertelt De Kruijk.

Wellicht zijn veel mensen niet op de hoogte van het bestaan: "Wanneer de platanen in bloei staan, is het bijna niet te zien dat hier een speeltuin is. Hij is heel natuurlijk opgenomen in de woonwijk." Dat speeltuin Bankaplein wordt omgeven door zo'n veertig statige platanen geeft er een bijzonder cachet aan. "Die bomen vormen echt een waanzinnig onderdeel van onze speeltuin. En als het hoogzomer is, is het hier in de schaduw altijd een paar graden koeler. Gezinnen komen dan met tassen vol eten en drinken naar de speeltuin. Op die dagen bruist het hier."

Een Nederlander in Sevilla

Met zijn blonde haren en lengte van twee meter voldoet Tino van der Sman niet aan het stereotiepe beeld van de flamencogitarist. Toch is de Nederlander er in geslaagd om voet aan de grond te krijgen in de bakermat van de flamenco: Sevilla. 8WEEKLY sprak met de gitarist na afloop van zijn optreden met vijfkoppige band in de Rotterdamse schouwburg tijdens de Flamenco Biënnale.

Hoe was het om weer eens in je thuisland op het podium te staan?
"Het is altijd leuk om hier te spelen, zo vaak krijg ik de kans niet om in Nederland op te treden. Het voelt ook goed omdat het vertrouwd terrein is. Wel vond ik het spannend: de Flamenco Biënnale is een groot festival, dus je wil wel je best doen natuurlijk. Maar uiteindelijk wilde ik vooral genieten en plezier maken op het podium en dat is gelukt. Daar ben ik erg blij om."

Waar gaat je voorkeur naar uit: een muisstille theaterzaal of een rumoerig Spaans café?
"Ja, het is inderdaad stil in deze zaal, maar niet omdat de mensen zich vervelen. Het zijn spannende stiltes met volledige concentratie, en dat voelt ook goed. Flamenco heeft ook niet alleen "olé"-momenten, de muziek kent ook veel melodische passages. Natuurlijk is het leuk als twintig mensen tegelijk "olé" roepen. Maar de technische condities van zo'n schouwburg zijn veel beter. Ik speel hier graag."

Kunst als middel tegen onveiligheid

Het kunstenaarsduo Arno & Iris is vooral bekend geworden door hun werk voor de Rotterdamse Markthal. Voor de Utrechtse wijk Overvecht ontwierp het tweetal een bewegend lichtkunstwerk, gebaseerd op het computerspel Donkey Kong.

Vanaf komende zomer is het kunstwerk, getiteld 'The only way is up', te zien op een zijwand van een flatgebouw in Overvecht, vlakbij winkelcentrum Overkapel. "Veel mensen voelen zich onveilig in deze buurt, vooral als het winkelcentrum dichtgaat. Met bewegend licht op de muur van een flat hopen we dat gevoel te verminderen," zegt Arno Coenen van het duo Arno & Iris. Aan de hand van buurtonderzoek, uitgevoerd door studenten van de Universiteit Utrecht, ontwierp het tweetal een kunstwerk met lichtelementen die achter elkaar oplichten. De karakters of ‘spelfiguren’ zijn gebaseerd op verschillende groepen wijkbewoners.