Schrijfster Lisa Weeda gaat op zoek naar haar Russische roots

Om inspiratie op te doen voor haar debuutroman gaat Liza Weeda drie jaar op reis door het voormalige Sovjet Unie. Een groot deel van haar familie woont er nog steeds.

In mei dit jaar tekende de Utrechtse schrijfster een contract bij uitgeverij de Bezige Bij. "Dat is wel echt geweldig ja. En er waren ook nog vier andere uitgevers geïnteresseerd," vertelt ze niet zonder trots. Over vier jaar moet haar eerste roman klaar zijn. Ter inspiratie reist ze, vanaf oktober, drie jaar door de voormalige Sovjet-republieken. Tussendoor geeft ze ook nog les aan de Kunstacademie ArtEZ en de Rockacademy in Tilburg, dus Weeda pendelt op en neer tussen de voormalige Sovjet Unie en Nederland: ze bezoekt steeds een land en keert dan weer terug.

Of haar boek fictie of non-fictie zal worden, dat is nog even ongewis. Een overkoepelend thema heeft Weeda wel al in gedachten: "Ik ga mensen de volgende vraag stellen: "Stel dat je een museum zou mogen inrichten, met aan de ene kant alles wat goed was aan de voormalige Sovjet Unie, en aan de andere kant alles wat slecht was, wat zet je dan waar neer?" Op basis van de antwoorden van de geïnterviewden en de overige reiservaringen construeert Weeda haar verhaal.

Bevroren tenen en een nieuwe liefde

Na een monstertocht van 55.000 kilometer -per fiets- arriveerde Rick Creemers op 2 september weer in zijn thuisstad Utrecht.

"Ik dacht dat er een man of dertig zouden staan bij de Dom, maar het waren er zo'n tweehonderd schat ik. Pure waanzin!" Creemers is nog vol van de grootse ontvangst bij zijn terugkomst in Utrecht. "Ik voel me een hele normale jongen hoor, en doe gewoon wat ik leuk vind." Hoe kijkt deze 'normale jongen' terug op zijn fietsreis rond de wereld? "Al met al viel het me toch tegen. Gaandeweg werd het steeds zwaarder." 

Maar er is ook veel om met voldoening op terug te kijken. "In de Andes, in Peru, ben ik een berg van 4872 meter omhoog gefietst. Dat is bijna vijf kilometer hoog, weet je!", vertelt hij enthousiast. Moeiteloos somt hij nog een lijstje op met onvergetelijke ervaringen: "De outpack in Australië waar het zaadje van deze reis ooit is geplant, de Golden Gate Bridge in San Fransisco, Hawaï, Alaska. Het kost me nog moeite om te beseffen wat ik allemaal gedaan heb, maar ik ben wel supertrots!"

Het merendeel van zijn beoogde reisdoelen heeft hij bereikt. "Maar voor de Himalaya, Mongolië, Siberië en de Noordpool was het te gevaarlijk, of het seizoen was niet geschikt." Waar het seizoen ook niet goed voor was: de woestijn van Oezbekistan. Het was er koud, erg koud. -32 graden om precies te zijn. "Daar heb ik een grote fout gemaakt." De Siberische winden arriveerden er twee maanden eerder dan gepland, maar Creemers besloot er toch zijn tent op te slaan.

Dichter Alexis de Roode probeert het kwaad te begrijpen

'Een steen openvouwen' is de titel van de vierde dichtbundel van de Utrechtse dichter Alexis de Roode." 16 september treedt De Roode op tijdens de Nacht van de Poëzie.

Daar kijk je zeker erg naar uit?
"Het is de derde keer voor mij, maar het blijft een hele eer. Na zes jaar heb ik eindelijk mijn vierde bundel klaar, en die is kennelijk in goede aarde gevallen. Ik ben al druk aan het denken over wat ik zal gaan voorlezen. Je hebt maar zeven minuten, daarin moet het gebeuren."

Wat maakt de Nacht van de Poëzie voor jou zo bijzonder?
"Jarenlang was het een droom voor mij om daar te staan. In 1998 bezocht ik voor het eerst 'De Nacht' als bezoeker. Om de een of andere onlogische reden had ik het gevoel: hier ben ik dan. Ik dacht: jullie kennen mij nu nog niet, maar ik ben er. Ik had toen nog geen gedicht gepubliceerd of zelfs maar voorgelezen, en was pas sinds kort serieus met poëzie bezig. Ik weet nog dat ik een Escher-stropdas droeg."

En toen werd je zelf gevraagd om er voor te dragen …
"Negen jaar later ja. Het duurde tot 2005 voor ik debuteerde met mijn eerste bundel. In 2006 werd ik helaas niet uitgenodigd, maar in 2007 wel. Dat had ik te danken aan een nominatie voor de Buddingh'-prijs. Alle genomineerden mochten toen optreden in de Nacht. Ik moest als laatste dichter het podium op, tegen 4 uur 's ochtends, en bracht toen een dichterlijke ode aan de zon."

Een belangrijk thema van je laatste bundel is goed versus kwaad. Wanneer is die fascinatie ontstaan?
"Dat is pas laat gebeurd. Vroeger was ik helemaal niet geïnteresseerd in de realiteit, in nieuws en politiek. Ik was meer geneigd om boven het aardoppervlak te zweven en was vooral met de fantasiewereld bezig. Maar met het vorderen van de jaren kreeg ik meer interesse voor de wereld om me heen. Ik ging me afvragen: "Wat is een goed leven en hoe relatief is dat? Is er een absoluut goed en een absoluut kwaad? En wat is het ergste kwaad?"