Het bewogen leven van Iris Hond
Op 9 december treedt Iris Hond op in de Flint met haar theaterprogramma 'Bewogen', waarin zij nummers van haar eerste zelfgeschreven album Dear World speelt en vertelt over haar roerige leven.
"'Dear World' is een soort mix geworden van alle muziek waar ik naar geluisterd heb," verteld Iris Hond in een Hilversums café. "En dat varieert van klassiek, fado en klezmer, tot Leonard Cohen (die haar album bij het verschijnen nog de hemel in prees)". De eerste cd met eigen werk van de klassiek geschoolde pianiste varieert van ingetogen luisterliedjes tot orkestrale pianomuziek, met soms verrassende ritmische begeleiding. Op een paar liedjes is Hond ook als zangeres te horen. Aan het oer-Hollandse denken in hokjes heeft ze een broertje dood: "We leven in een tijd waarin grenzen vervagen en allerlei disciplines worden samengevoegd."
Hond jongleert op 'Dear World' met verschillende genres, maar ze verloochent haar muzikale afkomst zeker niet. Wel was ze een beetje bevreesd voor de reacties uit de klassieke muziekwereld, maar die waren alleen maar positief. "Het album is ook met veel respect voor de klassieke muziek gemaakt." In de voorstelling 'Bewogen' speelt ze, behalve nummers van haar nieuwe album, ook vertrouwde klassieke stukken van Chopin en Rachmaninoff. "En tussendoor vertel ik over de dingen die me hebben geïnspireerd en gevormd."
En dat zijn niet louter hosannaverhalen, zo is sinds kort bekend. Bij Pauw vertelde Hond onlangs openhartig over (de reden voor) haar leven op straat. Toen ze op jonge leeftijd het conservatorium in Den Haag ging volgen, trok ze in bij een gastgezin. Ze werd er misbruikt en vluchtte de straat op. Overdag was ze veelal op de muziekopleiding te vinden, 's avonds zwierf ze door de stad en trad ze op in restaurants of voor daklozen. "Als er iets vervelends gebeurt, ga ik niet aan de drank of de drugs, maar ik maak er iets moois van. Van mijn vader heb ik ooit geleerd dat je verdriet en pijn kunt omzetten in inspiratie."
Hond heeft zeker niet alleen negatieve herinneringen aan het leven op straat. "Op moeilijke momenten kun je juist de mooiste dingen meemaken. Toen ik me een keer erg eenzaam voelde en er echt helemaal alleen voorstond, gaf een dakloze me wat geld. Hij zei dat ik moest blijven dromen. Als op zo'n moment iemand zich om je bekommert, werkt dat heel helend." Toen de pianiste na vier maanden een woning vond, het straatleven achter zich liet, cum laude afstudeerde en een succesvol pianiste werd, bleef ze optreden voor daklozen, maar ook in onder andere ziekenhuizen en gevangenissen. "Ik hoop dat mijn muziek net zo'n helende werking heeft voor mensen die het nodig hebben."
Om die initiatieven voort te zetten en uit te breiden is de pianiste momenteel druk doende een stichting in het leven te roepen."Ik ben fondsen aan het werven om die optredens te kunnen blijven geven. En ik spoor andere musici aan om hetzelfde te doen." De stichting 'The Heart Escapes Foundation' (vernoemd naar een nummer op haar laatste cd) moet het mogelijk maken dat ook andere muzikanten concerten gaan geven op de plekken waar Hond het al jaren doet: psychiatrische inrichtingen, gevangenissen, woonzorgcentra, ziekenhuizen en de daklozenopvang.
Bijzonder is het wel: een gelauwerd pianiste die het ene moment speelt voor zo'n dertigduizend man, en het andere moment sinterklaasliedjes zingt met bejaarden, of piano speelt op de oncologieafdeling van een ziekenhuis. "Toen ik voor daklozen speelde, merkte ik dat het mezelf ook positiviteit en hoop gaf. Omdat ik dat toen zo ervaren heb, wilde ik op meer plekken spelen waar muziek nodig is." De behoefte om haar medemens te helpen, zat er overigens al vroeg in."Toen ik een jaar of acht was, woonden we naast een asielzoekerscentrum. Ik ging geld inzamelen om cadeautjes voor de bewoners te kopen."
En als ze zou moeten kiezen tussen die twee zo uiteenlopende werelden? "Ik blijf het allebei doen: beide optredens zijn me even dierbaar. Natuurlijk wil ik blijven groeien en op de grote podia staan, want ik ben artiest. Voor 30000 mensen ga ik uit mijn dak. Maar dat andere doe ik al zo lang, zo'n 15 jaar. Dat is ook heel belangrijk voor mij."
Eerdere publicatie in het AD Amersfoortse Courant.
Hond heeft zeker niet alleen negatieve herinneringen aan het leven op straat. "Op moeilijke momenten kun je juist de mooiste dingen meemaken. Toen ik me een keer erg eenzaam voelde en er echt helemaal alleen voorstond, gaf een dakloze me wat geld. Hij zei dat ik moest blijven dromen. Als op zo'n moment iemand zich om je bekommert, werkt dat heel helend." Toen de pianiste na vier maanden een woning vond, het straatleven achter zich liet, cum laude afstudeerde en een succesvol pianiste werd, bleef ze optreden voor daklozen, maar ook in onder andere ziekenhuizen en gevangenissen. "Ik hoop dat mijn muziek net zo'n helende werking heeft voor mensen die het nodig hebben."
Om die initiatieven voort te zetten en uit te breiden is de pianiste momenteel druk doende een stichting in het leven te roepen."Ik ben fondsen aan het werven om die optredens te kunnen blijven geven. En ik spoor andere musici aan om hetzelfde te doen." De stichting 'The Heart Escapes Foundation' (vernoemd naar een nummer op haar laatste cd) moet het mogelijk maken dat ook andere muzikanten concerten gaan geven op de plekken waar Hond het al jaren doet: psychiatrische inrichtingen, gevangenissen, woonzorgcentra, ziekenhuizen en de daklozenopvang.
Bijzonder is het wel: een gelauwerd pianiste die het ene moment speelt voor zo'n dertigduizend man, en het andere moment sinterklaasliedjes zingt met bejaarden, of piano speelt op de oncologieafdeling van een ziekenhuis. "Toen ik voor daklozen speelde, merkte ik dat het mezelf ook positiviteit en hoop gaf. Omdat ik dat toen zo ervaren heb, wilde ik op meer plekken spelen waar muziek nodig is." De behoefte om haar medemens te helpen, zat er overigens al vroeg in."Toen ik een jaar of acht was, woonden we naast een asielzoekerscentrum. Ik ging geld inzamelen om cadeautjes voor de bewoners te kopen."
En als ze zou moeten kiezen tussen die twee zo uiteenlopende werelden? "Ik blijf het allebei doen: beide optredens zijn me even dierbaar. Natuurlijk wil ik blijven groeien en op de grote podia staan, want ik ben artiest. Voor 30000 mensen ga ik uit mijn dak. Maar dat andere doe ik al zo lang, zo'n 15 jaar. Dat is ook heel belangrijk voor mij."
Eerdere publicatie in het AD Amersfoortse Courant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten