The Analogues gaan door waar The Beatles stopten

Op authentieke instrumenten en zonder veel opsmuk spelen The Analogues liedjes van The Beatles live. Na Magical Mystery Tour en Sgt Pepper is het nu de beurt aan een ander meesterwerk: The White Album.

Ze hebben net een pittige dag repeteren achter de rug in hun oefenruimte in Haarlem, dus Jac Bico (gitaar en zang) en Diederik Nomden (gitaar, toetsen, zang) van The Analogues ogen een tikkeltje vermoeid. The Beatles staan ook niet bekend om hun eenvoudige composities. Hebben ze de dertig nummers van The White Album wel onder de knie intussen? "We zijn er dichtbij, maar we moeten nog een aantal puntjes op een aantal i's zetten. Er zijn nog details met de zang die niet gelijk lopen, en sommige instrumentale stukken en geluidsdingetjes kloppen nog niet helemaal. Maar dat komt helemaal goed."

Enkele liedjes van het monumentale Beatles-album behoeven weinig oefening: The Continuing Story of Bungalow Bill, Savoy Truffle en While My Guitar Gently Weeps speelden The Analogues al in hun eerdere shows: The Magical Mystery Tour en Sgt. Pepper. Een tegenvaller is het wel dat zanger Jan van der Meij er niet bij zal zijn vanwege oorproblemen. Moke voorman Felix Maginn neemt zijn plaats in. "Hij zingt meer als Lennon, dus we moeten de liedjes iets anders verdelen nu. Maar Maginn is superprofessioneel en een podiumpersoonlijkheid bovendien. We kennen hem al langer, want hij was te gast bij ons optreden in de Ziggo Dome," vertelt Bico.

Mooie albums uit 2017

Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk is het best een aardig en gevarieerd lijstje geworden, al zeg ik het zelf. Met o.a. twee Vlaamse en twee Nederlandstalige albums, een drietal mooie vrouwenstemmen, een paar oudgedienden en een op de valreep ontdekt pareltje. Verder nog een vijftal albums in de categorie Neerlands hoop, en niet te vergeten: moois uit Limburg. De volgorde van de albums is willekeurig.


Laura Marling – Semper Femina

In de prachtige film 'On Body and Soul' is er een voorname rol voor het lied 'What He Wrote' van Laura Marling. Haar laatste album (minder folk, meer pop) ontbeert een dergelijk intens nummer, maar ook op Semper Femina bewijst Laura Marling dat ze beschikt over de mooiste vrouwenstem van het moment.

 



Mount Eerie - A crow looked at me

Een album dat ik pas ontdekt heb na het lezen van een lovende recensie over zijn optreden tijdens Le Guess Who dit jaar. Op intieme en indringende wijze brengt deze Amerikaanse zanger een ode aan zijn in 2016 overleden echtgenote. Voor de liefhebbers van Bonnie 'Prince' Billy en Smog.





Melania de Biasio

Het optreden van de Belgische zangeres in de Lutherse Kerk in Den Haag, tijdens Crossing Border, viel een klein beetje tegen: het bleef iets te monotoon. Maar vanaf cd is haar onderkoelde, jazzy triphop prima te verteren en zelfs een aanrader.

De gecontroleerde chaos van De Kift

Een staccato gitaar gevolgd door een uitbundig: “Geweldig dat jullie er allemaal zijn! Feesten, feesten, feesten! Wij houden van jullie!” Dat kan maar een ding betekenen: De Kift.

Met een man of tien staat de band vanavond op het podium van De Helling in Utrecht. Vertrouwd is de aanblik van voorman Ferry Heijne met in zijn kielzog zijn vaste trawanten op gitaar, slagwerk en blazers. Verse inbreng wordt verzorgd door vier vrouwelijke muzikanten: twee bespelen er cello en viool en twee (Vlaamsen) zorgen voor de vocale ondersteuning.

Een lied als tijdverdrijf
Volgend jaar bestaat de Zaanse band dertig jaar en onlangs bracht het gezelschap alweer haar elfde album ‘Bal’ uit. Het spreekt voor zich dat het merendeel van de nummers vanavond afkomstig is van die plaat. Tekstueel put De Kift deze keer uit het literaire werk van o.a. Armando. Baudelaire, Lucebert en Jack Kerouac. Dat levert wederom fraaie zinsneden op als: “Ik zing mijn lied als tijdverdrijf. Ik ga de tijd met zang te lijf” (Uit: ‘Strijkstok’), en: “Je moet je onophoudelijk bedrinken. Maar waaraan? Aan bier? Poëzie? Of muziek? Net wat je wil. Maar bedrink je.” (uit: ‘Nana’).

Ronald Snijders speelt met verwachtingspatronen

Sinds november 2016 tourt cabaretier Ronald Snijders met zijn voorstelling Welke Show door het land. Op 22 december staat de Amersfoorter in De Flint.

"Ja, de show loopt wel lekker tot nog toe. Een paar grapjes heb ik intussen overboord gekukeld. Maar dat is niet erg, want er zitten er nog genoeg in," vertelt Snijders. Een voorbeeld? "Aan het begin zat een grap waardoor de mensen in de zaal me wellicht niet zo sympathiek zouden vinden. En aan het begin van mijn voorstelling wil ik nog wel aardig gevonden worden: dan kun je je later meer permitteren."

Samen met een bigband staat Snijders in 'Welke Show' garant voor een onderhoudend, gevarieerd en muzikaal avondje cabaret, vol met absurde grappen en rare invallen, maar ook met serieuze liedjes en anekdotes. De gemoedelijke sfeer op het podium is een bewuste keuze: "Veel kleinkunst is tegenwoordig nogal koeltjes of denigrerend van toon. Ik ben niet zo van de harde grappen." Snijders' humor zit dan ook meer op een lijn met die van André van Duin en Toon Hermans, twee van zijn grote voorbeelden.

Het optreden in De Flint voelt voor Snijders, geboren en getogen in Amersfoort, als een soort van thuiskomen. "In de zaal zitten vast en zeker oud-klasgenoten, of leraren van vroeger." In deze stad kwam Snijders ook voor het eerst in aanraking met theater en cabaret. "Op de Uitmarkt in 1987 zag ik aanstormend talent Paul de Leeuw. En ook Liesbeth List zag ik hier ooit nog."

Snijders begon ook in Amersfoort met het schrijven van ("lichtelijk absurde") verhalen, toen hij op zijn dertiende een schrijfmachine kreeg. "In de geest van Van Kooten en De Bie en Monty Python, andere helden van mij." Maar vanaf zijn zevende jaar al wist hij dat hij later artiest wilde worden. "Op die leeftijd playbackte ik voor de klas, samen met een paar vriendjes, het lied 'De Heidezangers' van Andre van Duin. Compleet met pruik en een raar brilletje op."

Groot vertrouwen bij The Kyteman Family

Tien jaar lang volgde de Utrechtse fotograaf Gabriel Eisenmeier Kyteman en zijn bandleden op de voet. Het resultaat is een lijvig fotoboek, waarin de Utrechtse muzikant, al dan niet samen met zijn Hiphop Orkest, en later het Kyteman Orchestra, in vele hoedanigheden wordt afgebeeld.

In extase op het podium, geconcentreerd blazend op zijn trompet, in de tourbus met een hoofdtelefoon op, of slapend op een bankje. Eisenmeier mocht overal bij zijn, tot in de kleedkamer aan toe. Maar het vertrouwen moest wel groeien. "Aanvankelijk was ik niet bij bandbesprekingen, of als er gevoelige zaken werden besproken."

De twee kenden elkaar al langer. Benders was gastmuzikant bij C-mon & Kypski op het moment dat Eisenmeier die Utrechtse band aan het fotograferen was. In 2007 besloot Eisenmeier het hiphoporkest van Kyteman te gaan volgen met zijn camera. Het idee voor het fotoboek ontstond pas een paar jaar later, toen hij huisfotograaf werd bij Kytopia, het thuishonk van Kyteman.

Wat fascineert Eisenmeier het meest in de Utrechtse muzikant? "Hij heeft een permanente noodzaak om zijn creativiteit te uiten en zoekt hierbij voortdurend naar creatieve ontwikkeling. Als hij succes heeft, en het dreigt routine te worden waar hij mee bezig is, begint hij weer iets anders."

Portret van een veelzijdig man

Henk Westbroek liet zijn levensverhaal optekenen door journalist/muzikant Martin Groenewold. "Een goed moment, ik ben dingen aan het afsluiten."

Is Westbroek tevreden over de manier waarop hij geportretteerd wordt? "Ja, maar ik had zelf andere accenten gelegd. De nadruk ligt wat mij betreft te veel op de muziek en te weinig op mijn politieke carrière. Maar als je het uitbesteed aan iemand anders moet je dat accepteren." Hij was zelf al begonnen met het schrijven van een autobiografie. "Maar dat schoot niet echt op. Ik was nog niet geboren of ik was al op pagina 35. Ik dacht: als dat zo doorgaat …"

Zelf is Westbroek meer van de korte baan, zo vertelt hij. "Columns, liedjes, daar ben ik goed in. Anders raak ik het overzicht kwijt." Dus liet hij zijn levensverhaal optekenen door de journalist en zanger Martin Groenewold, met wie Westbroek ooit nog eens samen op het podium stond. "Hij heeft het heel zorgvuldig gedaan hoor. Ik heb er maar drie spelfouten uit moeten halen. En het leest als een trein, dat is ook wat waard."